Art. 60. 1. Organy ochrony przyrody podejmują działania w celu ratowania
zagrożonych wyginięciem gatunków roślin, zwierząt i grzybów objętych ochroną
gatunkową, polegające na przenoszeniu tych gatunków do innych miejsc,
eliminowaniu przyczyn ich zagrożenia, podejmowaniu ochrony ex situ oraz tworzeniu
warunków do ich rozmnażania.
2. Jeżeli stwierdzone lub przewidywane zmiany w środowisku zagrażają lub
mogą zagrażać roślinom, zwierzętom lub grzybom objętym ochroną gatunkową,
regionalny dyrektor ochrony środowiska, a na obszarach morskich Generalny
Dyrektor Ochrony Środowiska, jest obowiązany, po zasięgnięciu opinii właściwej
regionalnej rady ochrony przyrody oraz zarządcy lub właściciela terenu, podjąć
działania w celu zapewnienia trwałego zachowania gatunku, jego siedliska lub ostoi,
eliminowania przyczyn powstawania zagrożeń oraz poprawy stanu ochrony jego
siedliska lub ostoi.
3. Regionalny dyrektor ochrony środowiska może ustalać i likwidować,
w drodze decyzji administracyjnej:
1) strefy ochrony ostoi oraz stanowisk roślin objętych ochroną gatunkową,
o których mowa w art. 48 pkt 1 lit. d;
2) strefy ochrony ostoi, miejsc rozrodu i regularnego przebywania zwierząt
objętych ochroną gatunkową, o których mowa w art. 49 pkt 1 lit. e;
3) strefy ochrony ostoi oraz stanowisk grzybów objętych ochroną gatunkową,
o których mowa w art. 50 pkt 1 lit. d.
4. Granice stref ochrony, o których mowa w ust. 3, oznacza się tablicami
z napisem, odpowiednio: „ostoja roślin”, „ostoja zwierząt” albo „ostoja grzybów”
i informacją: „osobom nieupoważnionym wstęp wzbroniony”.
5. Regionalny dyrektor ochrony środowiska prowadzi rejestr stref ochrony,
o których mowa w ust. 3.
6. W strefach ochrony, o których mowa w ust. 3, bez zezwolenia regionalnego
dyrektora ochrony środowiska zabrania się:
1) przebywania osób, z wyjątkiem właściciela nieruchomości objętej strefą ochrony
oraz osób sprawujących zarząd i nadzór nad obszarami objętymi strefą ochrony,
oraz osób wykonujących prace na podstawie umowy zawartej z właścicielem lub
zarządcą;
2) wycinania drzew lub krzewów;
3) dokonywania zmian stosunków wodnych, jeżeli nie jest to związane z potrzebą
ochrony poszczególnych gatunków;
4) wznoszenia obiektów, urządzeń i instalacji.
7. Wydając zezwolenie na odstąpienie od zakazów, o których mowa w ust. 6,
regionalny dyrektor ochrony środowiska kieruje się wymogami ochrony ostoi oraz
stanowisk roślin, zwierząt lub grzybów objętych ochroną gatunkową.

Art. 60a. Jeżeli stwierdzone lub przewidywane zmiany w środowisku zagrażają
lub mogą zagrażać siedliskom przyrodniczym będącym przedmiotem zainteresowania
Wspólnoty, regionalny dyrektor ochrony środowiska, a na obszarach morskich
Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska, jest obowiązany, po zasięgnięciu opinii
właściwej regionalnej rady ochrony przyrody oraz zarządcy lub właściciela terenu,
podjąć działania w celu zapewnienia trwałego zachowania tych siedlisk, eliminowania
przyczyn powstawania zagrożeń oraz poprawy ich stanu ochrony.

Ustawa o ochronie przyrody art. 60

DODAJ