Art. 4. 1. Świadczenie w formie bonu przysługuje osobie:
1) mającej w dniu wejścia w życie ustawy przyznane prawo do:
a) świadczenia wychowawczego, o którym mowa w ustawie z dnia 11 lutego
2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz. U. z 2019 r.
poz. 2407), zwanego dalej „świadczeniem wychowawczym”, lub
b) dodatku, o którym mowa w art. 80 ust. 1a, art. 113a albo art. 115 ust. 2a
ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. o wspieraniu rodziny i systemie pieczy
zastępczej (Dz. U. z 2020 r. poz. 821), zwanego dalej „dodatkiem”,
2) której w okresie od dnia następującego po dniu wejścia w życie ustawy do dnia
31 grudnia 2021 r. przyznano prawo do:
a) świadczenia wychowawczego na dziecko, na które wcześniej nie było
przyznane prawo do tego świadczenia lub dodatku, o którym mowa w lit. b,
b) dodatku na dziecko, na które wcześniej nie było przyznane prawo do tego
dodatku lub świadczenia wychowawczego, o którym mowa w lit. a,
3) która w okresie od dnia 1 lipca 2019 r. do dnia wejścia w życie ustawy złożyła
wniosek o świadczenie wychowawcze, który został przekazany przez organ
właściwy do wojewody zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 11 lutego 2016 r.
o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci i który do dnia wejścia w życie
ustawy nie został rozpatrzony przez wojewodę,
4) która w okresie od dnia następującego po dniu wejścia w życie ustawy do dnia
31 grudnia 2021 r. złożyła wniosek o świadczenie wychowawcze, który został
przekazany przez organ właściwy do wojewody zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy
z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci i który
nie został rozpatrzony przez wojewodę w okresie, za który składane są
informacje, o których mowa w art. 19 ust. 13
– zwanej dalej „osobą uprawnioną”.
2. Dodatkowe świadczenie w formie bonu przysługuje osobie uprawnionej, jeżeli:
1) świadczenie wychowawcze lub dodatek przysługuje na dziecko niepełnosprawne;
2) wniosek, o którym mowa w ust. 1 pkt 3 lub 4, dotyczy dziecka
niepełnosprawnego lub
3) decyzja, o której mowa w ust. 3 lub 4, dotyczy dziecka niepełnosprawnego.
3. Warunek, o którym mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a, uważa się za spełniony, jeżeli
wojewoda wydał decyzję odmawiającą osobie uprawnionej prawa do świadczenia
wychowawczego w postaci dodatku dyferencyjnego w oparciu o przepisy
o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, o których mowa w art. 2 pkt 15
ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci.
4. Warunek, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 lit. a, uważa się za spełniony, jeżeli
wojewoda wydał decyzję odmawiającą osobie uprawnionej prawa do świadczenia
wychowawczego w postaci dodatku dyferencyjnego w oparciu o przepisy o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, o których mowa w art. 2 pkt 15 ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci.

Ustawa o Polskim Bonie Turystycznym art. 4

DODAJ