Art. 45. Broni palnej można użyć, gdy zaistnieje co najmniej jeden
z następujących przypadków:
1) konieczność odparcia bezpośredniego, bezprawnego zamachu na:
a) życie, zdrowie lub wolność uprawnionego lub innej osoby albo konieczność
przeciwdziałania czynnościom zmierzającym bezpośrednio do takiego
zamachu,
b) ważne obiekty, urządzenia lub obszary albo konieczność przeciwdziałania
czynnościom zmierzającym bezpośrednio do takiego zamachu,
c) mienie, który stwarza jednocześnie bezpośrednie zagrożenie życia, zdrowia
lub wolności uprawnionego lub innej osoby, albo konieczność
przeciwdziałania czynnościom zmierzającym bezpośrednio do takiego
zamachu,
d) nienaruszalność granicy państwowej przez osobę, która wymusza
przekroczenie granicy państwowej przy użyciu pojazdu, broni palnej lub
innego niebezpiecznego przedmiotu,
e) bezpieczeństwo konwoju lub doprowadzenia;
2) konieczność przeciwstawienia się osobie:
a) niepodporządkowującej się wezwaniu do natychmiastowego porzucenia
broni, materiału wybuchowego lub innego niebezpiecznego przedmiotu,
którego użycie może zagrozić życiu, zdrowiu lub wolności uprawnionego
lub innej osoby,
b) która usiłuje bezprawnie odebrać broń palną uprawnionemu lub innej osobie
uprawnionej do jej posiadania;
3) bezpośredni pościg za osobą, wobec której:
a) użycie broni palnej było dopuszczalne w przypadkach określonych w pkt 1
lit. a–d i pkt 2,
b) istnieje uzasadnione podejrzenie, że popełniła przestępstwo, o którym
mowa w art. 115 § 20, art. 148, art. 156 § 1, art. 163–165, art. 197, art. 252
i art. 280–282 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny;
4) konieczność:
a) ujęcia osoby:
– wobec której użycie broni palnej było dopuszczalne w przypadkach
określonych w pkt 1 lit. a–d i pkt 2,
– wobec której istnieje uzasadnione podejrzenie, że popełniła
przestępstwo, o którym mowa w art. 115 § 20, art. 148, art. 156 § 1,
art. 163–165, art. 197, art. 252 i art. 280–282 ustawy z dnia 6 czerwca
1997 r. – Kodeks karny,
– dokonującej zamachu, o którym mowa w pkt 1 lit. d lub e,
– jeżeli schroniła się w miejscu trudno dostępnym, a z okoliczności
zdarzenia wynika, że może użyć broni palnej lub innego
niebezpiecznego przedmiotu,
b) ujęcia lub udaremnienia ucieczki osoby zatrzymanej, tymczasowo
aresztowanej lub odbywającej karę pozbawienia wolności, jeżeli:
– ucieczka tej osoby stwarza zagrożenie życia lub zdrowia uprawnionego
lub innej osoby,
– istnieje uzasadnione podejrzenie, że osoba ta może użyć materiałów
wybuchowych, broni palnej lub innego niebezpiecznego przedmiotu,
– pozbawienie wolności nastąpiło w związku z uzasadnionym
podejrzeniem lub stwierdzeniem popełnienia przestępstwa, o którym
mowa w art. 115 § 20, art. 148, art. 156 § 1, art. 163–165, art. 197,
art. 252 i art. 280–282 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny,
c) ujęcia lub udaremnienia ucieczki osoby zatrzymanej, tymczasowo
aresztowanej lub odbywającej karę pozbawienia wolności w związku
z uzasadnionym podejrzeniem lub stwierdzeniem popełnienia lub
przygotowania do popełnienia przestępstwa, o którym mowa w:
– art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 maja 2002 r. o Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz Agencji Wywiadu (Dz. U. z 2018
r. poz. 2387, z późn. zm.),
– art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Centralnym Biurze
Antykorupcyjnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 1921 i 2020),
– art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Służbie
Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie Wywiadu Wojskowego
(Dz. U. z 2019 r. poz. 687);
5) konieczność udaremnienia ucieczki osoby pozbawionej wolności z aresztu
śledczego lub zakładu karnego oraz osoby konwojowanej lub doprowadzanej,
a także pościg za tą osobą.

Ustawa o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej art. 45

DODAJ