Art. 41. 1. Osoba, która przed dniem wejścia w życie ustawy nabyła
obywatelstwo polskie na podstawie przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1962 r.
o obywatelstwie polskim (Dz. U. z 2000 r. poz. 353), może być uznana za repatrianta,
jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:
1) złoży w terminie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy wniosek o uznanie
za repatrianta do wojewody właściwego ze względu na miejsce zamieszkania;
2) była w dniu uzyskania zezwolenia na osiedlenie się na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej obywatelem Związku Socjalistycznych Republik
Radzieckich lub jednego z państw powstałych po jego rozpadzie;
3) jest polskiego pochodzenia.
2. Za repatrianta może być również uznana osoba spełniająca łącznie następujące warunki:
1) złoży w terminie 12 miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy wniosek o uznanie
za repatrianta do wojewody właściwego ze względu na miejsce zamieszkania;
2) jest polskiego pochodzenia;
3) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie zezwolenia na osiedlenie się;
4) do 1991 r. zamieszkiwała na stałe, przez co najmniej 5 lat, na terytorium,
o którym mowa w art. 9;
5) nie zachodzą co do niej okoliczności, o których mowa w art. 8 ustawy.
3. Do nabycia obywatelstwa polskiego przez małoletniego pozostającego pod
władzą rodzicielską osoby uznanej za repatrianta na podstawie ust. 2, stosuje się przepisy art. 7.
4. Przepisy art. 16 ust. 2–4 stosuje się odpowiednio.

Ustawa o repatriacji art. 41

DODAJ