Art. 33. 1. (uchylony)
1a. Uśmiercanie zwierząt może odbywać się wyłącznie w sposób humanitarny
polegający na zadawaniu przy tym minimum cierpienia fizycznego i psychicznego.
1b. Jeżeli Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska lub regionalny dyrektor
ochrony środowiska wydał zezwolenie na zabicie zwierząt objętych ochroną
gatunkową, mogą one być uśmiercone przy użyciu broni myśliwskiej przez osoby
uprawnione do posiadania tej broni.
2. Jeżeli zachodzą przyczyny, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 4, zwierzę może
być uśmiercone bez zgody właściciela na podstawie orzeczenia lekarza weterynarii.
Ustalenie właściciela i uzyskanie jego zgody nie dotyczy zwierząt chorych na choroby
podlegające obowiązkowi zwalczania na podstawie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o
ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt.
3. W przypadku konieczności bezzwłocznego uśmiercenia, w celu zakończenia
cierpień zwierzęcia, potrzebę jego uśmiercenia stwierdza lekarz weterynarii, członek
Polskiego Związku Łowieckiego, inspektor organizacji społecznej, której statutowym
celem działania jest ochrona zwierząt, funkcjonariusz Policji, straży ochrony kolei, straży gminnej, Straży Granicznej, pracownik Służby Leśnej lub Służby Parków Narodowych, strażnik Państwowej Straży Łowieckiej, strażnik łowiecki lub strażnik Państwowej Straży Rybackiej.
3a. Gdy bezzwłoczne uśmiercenie zwierzęcia jest niezbędne do realizacji zadań
związanych z ochroną przyrody na obszarze parku narodowego, potrzebę uśmiercenia
zwierzęcia stanowiącego zagrożenie stwierdza w decyzji administracyjnej dyrektor
parku narodowego, na którego obszarze znajduje się to zwierzę. Uprawnionymi do
wykonania decyzji są upoważnieni przez dyrektora parku narodowego pracownicy
wchodzący w skład Służby Parków Narodowych.
4. W razie konieczności bezzwłocznego uśmiercenia, czynność tę dokonuje się przez:
1) podanie środka usypiającego – przez lekarza weterynarii;
2) zastrzelenie zwierzęcia wolno żyjącego (dzikiego) – przez osobę uprawnioną do
użycia broni palnej.

Art. 33a. 1. W przypadku gdy zwierzęta stanowią nadzwyczajne zagrożenie dla
życia, zdrowia lub gospodarki człowieka, w tym gospodarki łowieckiej, dopuszcza się
podjęcie działań mających na celu ograniczenie populacji tych zwierząt.
2. Sejmik województwa, po zasięgnięciu opinii regionalnej rady ochrony
przyrody, organizacji społecznej, której statutowym celem działania jest ochrona
zwierząt, oraz Polskiego Związku Łowieckiego, określi, w drodze uchwały, miejsce,
warunki, czas i sposoby ograniczenia populacji zwierząt, o których mowa w ust. 1.
3. Dzierżawca lub zarządca obwodu łowieckiego może podjąć działania
zapobiegające wałęsaniu się psów na terenie obwodu poprzez:
1) pouczenie właściciela psa o obowiązku sprawowania kontroli nad zwierzęciem;
2) odłowienie psa i dostarczenie go właścicielowi, a jeżeli ustalenie tej osoby nie
jest możliwe dostarczenie do schroniska dla zwierząt; odłowienie i dostarczenie
psa odbywa się na koszt właściciela.

Art. 33b. 1. Jeżeli na skutek stosowania nakazów, zakazów i ograniczeń
wydanych na podstawie przepisów o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu
chorób zakaźnych zwierząt, z uwagi na wzrost liczby lub masy lub wiek zwierząt
utrzymywanych w gospodarstwie nie jest możliwe spełnianie przy utrzymywaniu tych
zwierząt warunków lub wymagań określonych w przepisach wydanych na podstawie
art. 12 ust. 7 lub 8, powiatowy lekarz weterynarii może, w drodze decyzji, nakazać
zabicie lub ubój tych zwierząt.
2. Za zwierzęta gospodarskie zabite lub poddane ubojowi z nakazu powiatowego
lekarza weterynarii, o którym mowa w ust. 1, przysługuje odszkodowanie ze środków
budżetu państwa przeznaczonych na zwalczanie chorób zakaźnych zwierząt.
3. Do odszkodowania, o którym mowa w ust. 2, stosuje się odpowiednio przepisy
art. 49 ust. 2–4, 7, 8 i 10–12 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia
zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt oraz przepisy wydane na
podstawie art. 49 ust. 13 tej ustawy.

Ustawa o ochronie zwierząt art. 33

DODAJ