Art. 239. § 1. W braku umowy wysokość wynagrodzenia określa się, biorąc pod uwagę następujące okoliczności, bez względu na kolejność, w jakiej zostały one wymienione:
1) wartość statku i innego mienia uratowanego;
2) umiejętności i wysiłki ratujących w celu zapobieżenia szkodzie w środowisku lub zmniejszenia jej rozmiarów;
3) osiągnięty wynik ratownictwa;
4) charakter i stopień niebezpieczeństwa;
5) umiejętności i wysiłki ratujących w celu ratowania statku, innego mienia i życia;
6) czas poświęcony przez ratujących oraz poniesione przez nich szkody i wydatki;
7) ryzyko odpowiedzialności i inne niebezpieczeństwa, które zagrażały ratującym i ich sprzętowi;
8) niezwłoczne świadczenie usług;
9) szczególne przystosowanie statku ratującego i innego sprzętu do czynności ratowniczych;
10) stan sprzętu użytego przez ratującego i jego wartość.
§ 2. Przy określaniu wysokości wynagrodzenia uwzględnia się także potrzebę stwarzania zachęty do podejmowania działań ratowniczych.
§ 3. Wynagrodzenie może być nieprzyznane lub obniżone, jeżeli ratujący ze swojej winy spowodował konieczność lub utrudnienie ratownictwa morskiego bądź w związku z nim dopuścił się oszustwa lub innej nieuczciwości.

Kodeks Morski art. 239

Poprzedni

Art. 238. § 1. Ratujący jest obowiązany: 1) prowadzić działania ratownicze z należytą starannością; 2) dołożyć należytej staranności w celu zapobieżenia szkodzie w środowisku lub zmniejszenia jej ro...

Nastepny

Art. 240. § 1. Wysokość wynagrodzenia, z wyłączeniem odsetek i kosztów sądowych, nie może przekraczać wartości mienia uratowanego. § 2. Dla ustalenia wartości mienia uratowanego miarodajna jest jego ...

Powiązania

Powiązane orzeczenia (0)

brak powiązań

Szczegóły

  • Stan prawny Obecnie obowiązujący
  • Uchwalenie Ustawa z dnia 18 września 2001 r. Kodeks morski
  • Wejscie w życie 5 czerwca 2002
  • Ost. zmiana ustawy 30 kwietnia 2018
  • Ost. modyfikacja na dlajurysty 23 09 2020
Komentarze

Wyszukiwarka