Art. 17. 1. Jeżeli organ ochrony środowiska podejmuje działania, o których
mowa w art. 16, władający powierzchnią ziemi jest obowiązany umożliwić
prowadzenie działań zapobiegawczych i naprawczych z zachowaniem warunków
określonych w decyzji, o której mowa w ust. 2, a także prowadzenie badań
związanych z oceną szkody w środowisku.
2. Organ ochrony środowiska, w celu prowadzenia działań zapobiegawczych lub
naprawczych, określa, w drodze
decyzji, zakres udostępnienia powierzchni ziemi przez władającego
powierzchnią ziemi oraz zakres i sposób przeprowadzenia działań zapobiegawczych
lub naprawczych oraz termin ich rozpoczęcia i zakończenia.
2a. Jeżeli decyzja, o której mowa w ust. 2, dotyczy szkody w środowisku
w powierzchni ziemi, organ ochrony środowiska ustala, z uwzględnieniem przepisów
art. 217d ust. 3–5 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska,
w tej decyzji, plan remediacji:
1) zawierający informacje o:
a) aktualnym i, o ile jest to możliwe, planowanym sposobie użytkowania
zanieczyszczonego terenu,
b) właściwościach gleby oraz rodzaju pokrycia terenu, w tym roślinności
i zabudowy,
c) nazwach substancji powodujących ryzyko wraz z wynikami badań
zanieczyszczenia gleby i ziemi tymi substancjami, wykonanych przez
laboratorium, o którym mowa w art. 147a ust. 1 pkt 1 lub ust. 1a ustawy
z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska,
d) ocenie występowania znaczącego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub stanu
środowiska,
e) budowie geologicznej i warunkach hydrogeologicznych niezbędnych do
dokonania oceny, o której mowa w lit. d – jeżeli zachodzi taka potrzeba;
2) określający:
a) teren wymagający przeprowadzenia remediacji, poprzez wskazanie adresu
i numerów działek ewidencyjnych oraz jego powierzchni,
b) nazwy substancji powodujących ryzyko oraz ich zawartości w glebie
i w ziemi, do jakich doprowadzi remediacja,
c) sposób przeprowadzenia remediacji,
d) termin rozpoczęcia i zakończenia remediacji,
e) sposób potwierdzenia przeprowadzenia remediacji, termin przedłożenia
dokumentacji z jej przeprowadzenia, w tym wyników badań
zanieczyszczenia gleby i ziemi wykonanych przez laboratorium, o którym
mowa w art. 147a ust. 1 pkt 1 lub ust. 1a ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
– Prawo ochrony środowiska.
3. Postępowanie w sprawie wydania decyzji, o której mowa w ust. 2, wszczyna
się z urzędu.
4. Jeżeli bezpośrednie zagrożenie szkodą w środowisku lub szkoda
w środowisku wystąpiły na terenie, do którego podmiot korzystający ze środowiska
nie posiada tytułu prawnego, władający powierzchnią ziemi jest obowiązany umożliwić prowadzenie działań zapobiegawczych i naprawczych z zachowaniem
warunków określonych odpowiednio w decyzji, o której mowa w art. 13 ust. 3, lub
w decyzji, o której mowa w art. 15 ust. 1, a także prowadzenie badań związanych
z oceną szkody w środowisku.
4a. Przy wydawaniu decyzji, o której mowa w ust. 2, stosuje się odpowiednio
przepisy art. 13 ust. 4, 5 i 6.
5. Przepisów ust. 1–4 nie stosuje się w przypadku prowadzenia działań
ratowniczych.

Art. 17a. W trakcie realizacji działań naprawczych w odniesieniu do szkody
w środowisku w gatunkach chronionych lub chronionych siedliskach przyrodniczych
lub w wodach właściwy organ ochrony środowiska może podjąć decyzję o ich
zaniechaniu, jeżeli:
1) dotychczas zrealizowane działania naprawcze gwarantują, że nie ma znaczącego
ryzyka wystąpienia negatywnego wpływu na zdrowie ludzi, gatunki chronione,
chronione siedliska przyrodnicze lub na wody, oraz
2) koszty dalszych działań naprawczych, które miałyby doprowadzić do osiągnięcia
stanu początkowego lub do niego zbliżonego, byłyby nieproporcjonalnie
wysokie w stosunku do korzyści osiągniętych w środowisku.

Art. 17b. 1. Dla szkód w środowisku w powierzchni ziemi, dokonując oceny
występowania znaczącego zagrożenia dla zdrowia ludzi lub stanu środowiska, o której mowa w art. 13 ust. 2a pkt 6 lub art. 15 ust. 2 pkt 3 lit. a tiret czwarte, lub art. 17
ust. 2a pkt 1 lit. d, uwzględnia się w szczególności:
1) postać chemiczną, w jakiej występuje zanieczyszczenie i jego biodostępność;
2) możliwość rozprzestrzeniania się zanieczyszczenia;
3) potencjalne drogi narażenia z uwzględnieniem rozprzestrzeniania się
zanieczyszczeń w zależności od właściwości gleby, ukształtowania, budowy
geologicznej i warunków hydrogeologicznych, a także pokrycia terenu;
4) środowisko oraz ludzi, którzy mogliby ucierpieć w wyniku zanieczyszczenia;
5) występowanie na terenie zanieczyszczonym i w jego okolicy zwłaszcza gruntów
uprawnych, ogrodów, parków, placów zabaw, terenów sportowych, budynków
mieszkalnych i użytkowych, form ochrony przyrody, zasobów wody pitnej i ujęć wody.
2. Przy dokonywaniu oceny uwzględnia się przepisy, wydawane na podstawie
art. 101p ust. 3 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska.
3. Jeżeli ocena wykaże, że nie występuje znaczące zagrożenie dla zdrowia ludzi
lub stanu środowiska, regionalny
dyrektor ochrony środowiska może odpowiednio zwolnić, w drodze decyzji,
podmiot korzystający ze środowiska z obowiązku przeprowadzenia działań
naprawczych albo nie przeprowadzać działań, o których mowa w art. 16.

Ustawa o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich naprawie art. 17

DODAJ