Art. 127. 1. Kształceniem specjalnym obejmuje się dzieci i młodzież
niepełnosprawne, niedostosowane społecznie i zagrożone niedostosowaniem
społecznym, wymagające stosowania specjalnej organizacji nauki i metod pracy.
Kształcenie to może być prowadzone w formie nauki odpowiednio w przedszkolach
i szkołach ogólnodostępnych, przedszkolach, oddziałach przedszkolnych w szkołach
podstawowych i szkołach lub oddziałach integracyjnych, przedszkolach i szkołach lub
oddziałach specjalnych, innych formach wychowania przedszkolnego i ośrodkach,
o których mowa w art. 2 pkt 7.
2. Indywidualnym obowiązkowym rocznym przygotowaniem przedszkolnym
lub indywidualnym nauczaniem obejmuje się dzieci i młodzież, których stan zdrowia
uniemożliwia lub znacznie utrudnia uczęszczanie do przedszkola, innej formy
wychowania przedszkolnego, oddziału przedszkolnego w szkole podstawowej lub
szkoły.
3. Uczniowi objętemu kształceniem specjalnym dostosowuje się odpowiednio
program wychowania przedszkolnego i program nauczania do indywidualnych
potrzeb rozwojowych i edukacyjnych oraz możliwości psychofizycznych ucznia.
Dostosowanie następuje na podstawie opracowanego dla ucznia indywidualnego
programu edukacyjno-terapeutycznego uwzględniającego zalecenia zawarte
w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalnego, o którym mowa w ust. 10.
4. W zależności od rodzaju niepełnosprawności, w tym stopnia
niepełnosprawności intelektualnej, dzieciom i młodzieży, o których mowa w ust. 1,
organizuje się kształcenie i wychowanie, które stosownie do potrzeb umożliwia naukę
w dostępnym dla nich zakresie, usprawnianie zaburzonych funkcji, rewalidację
i resocjalizację oraz zapewnia specjalistyczną pomoc i opiekę.
5. W publicznych i niepublicznych: przedszkolach i szkołach podstawowych,
w tym specjalnych, innych formach wychowania przedszkolnego, specjalnych
ośrodkach szkolno-wychowawczych, specjalnych ośrodkach wychowawczych,
ośrodkach rewalidacyjno-wychowawczych oraz poradniach psychologiczno-
-pedagogicznych, w tym poradniach specjalistycznych, które spełniają warunki
określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 19 pkt 1, mogą być tworzone
zespoły wczesnego wspomagania rozwoju dziecka w celu pobudzania
psychoruchowego i społecznego rozwoju dziecka, od chwili wykrycia
niepełnosprawności do podjęcia nauki w szkole, prowadzonego bezpośrednio
z dzieckiem i jego rodziną.
6. Dyrektorzy podmiotów, o których mowa w ust. 5, mogą organizować wczesne
wspomaganie rozwoju dziecka w porozumieniu z organami prowadzącymi.
7. Gmina może zorganizować bezpłatne dowożenie dziecka objętego wczesnym
wspomaganiem rozwoju i jego opiekuna z miejsca zamieszkania dziecka do szkoły lub
placówki, w której to wspomaganie jest prowadzone, a w razie potrzeby także
bezpłatną opiekę nad dzieckiem w czasie dowożenia.
8. Wczesne wspomaganie rozwoju dziecka organizuje się w jednym podmiocie,
o którym mowa w ust. 5, który ma możliwość realizacji wskazań zawartych w opinii,
o której mowa w ust. 10.
9. Na wniosek podmiotu, o którym mowa w ust. 5, organizującego wczesne
wspomaganie rozwoju danego dziecka, na podstawie opinii, o której mowa w ust. 10,
organ lub osoba prowadząca ten podmiot może zawierać porozumienia z innymi
organami lub osobami prowadzącymi podmioty, o których mowa w ust. 5, w celu
realizacji części wskazań zawartych w tej opinii. Porozumienie określa
w szczególności:
1) liczbę godzin zajęć w ramach wczesnego wspomagania rozwoju, którymi
obejmowane jest dane dziecko w podmiotach, o których mowa w ust. 5, zawierających porozumienie, z uwzględnieniem liczby godzin określonej
w przepisach wydanych na podstawie ust. 19 pkt 1;
2) podmiot zobowiązany do przekazywania danych o zajęciach w ramach
wczesnego wspomagania, organizowanych dla tego dziecka, zgodnie
z przepisami o systemie informacji oświatowej;
3) sposób rozliczeń między podmiotami, o których mowa w ust. 5, zawierającymi
porozumienie.
10. Opinie o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju dziecka oraz
orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego albo indywidualnego obowiązkowego
rocznego przygotowania przedszkolnego i indywidualnego nauczania, a także o potrzebie zajęć rewalidacyjno-wychowawczych organizowanych zgodnie z przepisami
o ochronie zdrowia psychicznego wydają zespoły orzekające działające
w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych, w tym w poradniach
specjalistycznych. Orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego określa zalecane
formy kształcenia specjalnego, z uwzględnieniem rodzaju niepełnosprawności, w tym
stopnia niepełnosprawności intelektualnej.
11. Opinie w sprawie dostosowania wymagań edukacyjnych wynikających
z programu nauczania do indywidualnych potrzeb ucznia, u którego stwierdzono
specyficzne trudności w uczeniu się, uniemożliwiające sprostanie tym wymaganiom,
wydają również niepubliczne poradnie psychologiczno-pedagogiczne, w tym
niepubliczne specjalistyczne poradnie psychologiczno-pedagogiczne założone
zgodnie z art. 168 oraz zatrudniające pracowników posiadających kwalifikacje określone dla pracowników publicznych poradni psychologiczno-pedagogicznych.
12. Od orzeczeń, o których mowa w ust. 10, rodzice dziecka mogą złożyć
w terminie 14 dni od dnia otrzymania orzeczenia odwołanie do kuratora oświaty.
13. Starosta właściwy ze względu na miejsce zamieszkania dziecka
posiadającego orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego, na wniosek rodziców,
zapewnia mu odpowiednią formę kształcenia, uwzględniając rodzaj
niepełnosprawności, z zastrzeżeniem ust. 14.
14. Jeżeli orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego zaleca kształcenie
dziecka odpowiednio w przedszkolu specjalnym albo w przedszkolu lub szkole
podstawowej, ogólnodostępnych lub integracyjnych, odpowiednią formę kształcenia,
na wniosek rodziców, zapewnia jednostka samorządu terytorialnego właściwa ze względu na miejsce zamieszkania dziecka, do której zadań własnych należy
prowadzenie przedszkoli lub szkół.
15. Jeżeli powiat właściwy ze względu na miejsce zamieszkania dziecka nie
prowadzi szkoły specjalnej lub ośrodka, o którym mowa w art. 2 pkt 7, odpowiednich
ze względu na rodzaj niepełnosprawności, starosta tego powiatu kieruje dziecko do
najbliższego powiatu prowadzącego taką szkołę lub ośrodek, który dysponuje
wolnymi miejscami. Starosta najbliższego powiatu prowadzącego taką szkołę lub
ośrodek, który dysponuje wolnymi miejscami, nie może odmówić przyjęcia dziecka
do szkoły lub ośrodka.
16. Dyrektor szkoły, której uczeń posiada orzeczenie o potrzebie
indywidualnego nauczania, organizuje takie nauczanie w porozumieniu z organem
prowadzącym.
17. Dyrektor przedszkola, a w przypadku innej formy wychowania
przedszkolnego prowadzonej przez gminę oraz szkoły podstawowej, w której są
zorganizowane oddziały przedszkolne – także dyrektor szkoły podstawowej
organizuje indywidualne obowiązkowe roczne przygotowanie przedszkolne w
porozumieniu z organem prowadzącym.
18. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania określi, w drodze
rozporządzenia, skład zespołów orzekających, tryb ich powołania, szczegółowe
zasady działania tych zespołów, tryb postępowania odwoławczego oraz wzory
orzeczeń i opinii o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju dziecka.
Rozporządzenie powinno uwzględniać jak najpełniejszą realizację potrzeb dziecka lub
ucznia, a także zapewnić możliwość dostosowania form wychowania przedszkolnego,
form kształcenia oraz działań w ramach wczesnego wspomagania rozwoju dziecka, do
aktualnych możliwości psychofizycznych dziecka lub ucznia.
19. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania określi, w drodze
rozporządzenia:
1) w porozumieniu z ministrami właściwymi do spraw zdrowia oraz zabezpieczenia
społecznego, warunki organizowania wczesnego wspomagania rozwoju dzieci,
o których mowa w ust. 5, w tym kwalifikacje wymagane od osób prowadzących
wczesne wspomaganie, uwzględniając w szczególności przygotowanie do pracy
z małymi dziećmi o zaburzonym rozwoju psychoruchowym, a także formy
współpracy z rodziną dziecka;
2) warunki organizowania kształcenia, wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży,
o których mowa w ust. 1, w innych formach wychowania przedszkolnego,
przedszkolach i szkołach ogólnodostępnych, przedszkolach i szkołach lub
oddziałach integracyjnych, przedszkolach i szkołach lub oddziałach specjalnych
oraz w ośrodkach, o których mowa w art. 2 pkt 7, uwzględniając szczególne
potrzeby psychofizyczne i edukacyjne tych dzieci, rodzaje niepełnosprawności
wymagające stosowania specjalnej organizacji nauki i metod pracy, szczegółowy
zakres indywidualnego programu edukacyjno-terapeutycznego oraz tryb jego
opracowywania, a także zatrudnienie specjalistów do realizacji potrzeb dzieci
i młodzieży, o których mowa w ust. 1.
20. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania określi, w drodze
rozporządzenia, sposób i tryb organizowania indywidualnego obowiązkowego
rocznego przygotowania przedszkolnego i indywidualnego nauczania, o których
mowa w ust. 2, uwzględniając w szczególności wymiar godzin zajęć edukacyjnych
realizowanych bezpośrednio z uczniem.

Prawo oświatowe art. 127

DODAJ