Art. 11. 1. Wytwórca przedmiotu lub substancji, o których mowa w art. 10, jest
obowiązany do przedłożenia marszałkowi województwa właściwemu ze względu na
miejsce ich wytwarzania zgłoszenia uznania przedmiotu lub substancji za produkt
uboczny.
2. Zgłoszenie uznania przedmiotu lub substancji za produkt uboczny zawiera:
1) imię i nazwisko lub nazwę podmiotu oraz adres zamieszkania lub siedziby;
2) numer identyfikacji podatkowej (NIP);
3) określenie miejsca wytwarzania przedmiotu lub substancji przewidzianych do
uznania za produkt uboczny;
4) wskazanie przedmiotu lub substancji przewidzianych do uznania za produkt
uboczny oraz ich masy;
5) opis procesu produkcyjnego, w którym powstaje przedmiot lub substancja,
i procesu, w którym zostaną one wykorzystane.
3. Do zgłoszenia uznania przedmiotu lub substancji za produkt uboczny dołącza
się dowody potwierdzające spełnienie warunków, o których mowa w art. 10, oraz
szczegółowych wymagań, o ile zostały określone. Dowodami mogą być
w szczególności umowy potwierdzające wykorzystanie przedmiotu lub substancji do
określonych celów lub potwierdzające właściwości przedmiotu lub substancji wyniki
badań, wykonanych przez laboratoria, o których mowa w art. 147a ustawy z dnia
27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska.
4. Uznanie albo odmowa uznania przedmiotu lub substancji za produkt uboczny
następuje w drodze decyzji marszałka województwa wydawanej po zasięgnięciu
opinii wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska właściwego ze względu na
miejsce wytwarzania tego przedmiotu lub tej substancji.
4a. Decyzję o uznaniu przedmiotu lub substancji za produkt uboczny wydaje się
na czas oznaczony, nie dłuższy niż 10 lat.
4b. Przed wydaniem opinii, o której mowa w ust. 4, wojewódzki inspektor
ochrony środowiska może przeprowadzić kontrolę w zakresie objętym zgłoszeniem,
o którym mowa w ust. 2.
4c. W kontroli, o której mowa w ust. 4b, może uczestniczyć marszałek
województwa, o którym mowa w ust. 1.
4d. W przypadku negatywnej opinii wojewódzkiego inspektora ochrony
środowiska marszałek województwa wydaje decyzję o odmowie uznania przedmiotu
lub substancji za produkt uboczny.
4e. Kontrola, o której mowa w ust. 4b, wstrzymuje bieg terminu do wydania
opinii, o której mowa w ust. 4.
4f. W przypadku dokonywania zmian w procesie produkcyjnym, w którym
powstają przedmiot lub substancja uznane za produkt uboczny, lub w procesie,
w którym są one wykorzystywane, wytwórca przedmiotu lub substancji jest
obowiązany do dokonania nowego zgłoszenia uznania przedmiotu lub substancji za
produkt uboczny. Przepisy ust. 2–4e stosuje się.
5. Przepisów ust. 1–4 nie stosuje się do materiałów paszowych określonych
w przepisach Unii Europejskiej wydanych na podstawie art. 24 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) 767/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie wprowadzania na rynek i stosowania pasz, zmieniającego rozporządzenie (WE)
nr 1831/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady i uchylającego dyrektywę Rady
79/373/EWG, dyrektywę Komisji 80/511/EWG, dyrektywy Rady 82/471/EWG,
83/228/EWG, 93/74/EWG, 93/113/WE i 96/25/WE oraz decyzję Komisji
2004/217/WE (Dz. Urz. UE L 229 z 01.09.2009, str. 1, z późn. zm.5)
) oraz produktów
przetworzenia drewna takich jak kora, strużyny, odziomki pomanipulacyjne, wałki
połuszczarskie, trociny, wióry, zrębki, zrzyny, szczapy i inne pochodzące z przetworzenia tych produktów, w tym brykiety i pelety, stanowiących mechanicznie
przetworzony naturalny surowiec drzewny niezawierający jakichkolwiek innych substancji.
6. Minister właściwy do spraw klimatu może określić, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe kryteria dotyczące uznania przedmiotu lub substancji za produkt
uboczny, kierując się względami ochrony środowiska, życia lub zdrowia ludzi.

Ustawa o odpadach art. 11

DODAJ