Art. 10. 1. W przypadku gdy w wyniku użycia lub wykorzystania środków
przymusu bezpośredniego lub broni palnej nastąpiła śmierć osoby bądź nastąpiło
zranienie osoby w wyniku użycia lub wykorzystania broni palnej, właściwy
przełożony lub osoba pełniąca służbę dyżurną – niezależnie od obowiązków, o których
mowa w art. 39 ust. 1 – niezwłocznie zapewnia także uprawnionemu niezbędną
pomoc, w szczególności psychologiczną lub prawną.
2. Pomoc prawna, o której mowa w ust. 1, polega na zwrocie kosztów
poniesionych na ochronę prawną do wysokości wynagrodzenia jednego obrońcy,
określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 16 ust. 2 i 3 oraz art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2019 r. poz. 1513,
1673 i 2020), jeżeli postępowanie karne wszczęte przeciwko uprawnionemu o czyn
popełniony w związku z użyciem lub wykorzystaniem środków przymusu
bezpośredniego lub broni palnej, którego następstwem była śmierć osoby bądź
zranienie osoby w wyniku użycia lub wykorzystania broni palnej, zostało zakończone
prawomocnym wyrokiem uniewinniającym albo orzeczeniem o umorzeniu
postępowania z powodu niepopełnienia przestępstwa lub braku ustawowych znamion
czynu zabronionego.

Ustawa o środkach przymusu bezpośredniego i broni palnej art. 10

DODAJ