Teza brak tezy czytaj dalej

Teza Przedsiębiorstwo energetyczne, które nie legitymuje się uprawnieniem do ingerowania w sferę cudzej własności nieruchomości dla bieżącego utrzymania urządzeń przesyłowych, korzysta z tej nieruchomości w złej wierze i zobowiązane jest do świadczenia wynagrodzenia na podstawie art. 225 k.c. posiadanie przez pozwaną nieruchomości należących do powódki, w zakresie urządzeń linii energetycznych znajdujących się na tych nieruchomościach w okresie poprzedzającym wytoczenie niniejszej sprawy, było posiadaniem w złej wierze, gdyż pomiędzy powódką, a pozwaną spółką, bądź ich jej poprzednikami prawnymi, nigdy nie została zawarta umowa regulująca prawa pozwanej do tej części gruntu, na której posadowione zostały urządzenia energetyczne. czytaj dalej

Teza Domniemanie dobrej wiary ustanowione w art. 7 k.c. należy do fundamentalnych zasad polskiego prawa cywilnego i odnosi się również do Skarbu Państwa oraz jego jednostek budżetowych posiadających służebność gruntową odpowiadającą służebności przesyłu. Posiadanie służebności gruntowej polega na korzystaniu z trwałego i widocznego urządzenia (art. 292 k.c.) i może w niektórych sytuacjach mieć charakter niekonkurencyjny wobec posiadania właściciela (dotyczy to w szczególności linii przesyłowych w okresie między ich naprawami i konserwacją ). Wiedza o osobie właściciela nie wyklucza istnienia po stronie posiadacza służebności dobrej wiary. Istotna w takiej sytuacji jest świadomość posiadacza, że przysługuje mu inny tytuł do władania nieruchomością niż pochodzący od właściciela. czytaj dalej

Teza Zgodnie z art. 225 w zw. z art. 224 § 2 k.c. samoistny posiadacz w złej wierze jest zobowiązany względem właściciela m.in. do wynagrodzenia za korzystanie z jego rzeczy. Przedsiębiorstwo przesyłowe, które nie legitymuje się uprawnieniem do ingerowania w sferę cudzej własności dla bieżącego utrzymania urządzeń przesyłowych, korzysta z nieruchomości w złej wierze i zobowiązane jest, na wskazanej wyżej podstawie, do świadczenia wynagrodzenia. czytaj dalej

Teza Umowa użyczenia, motywowana jest najczęściej bezinteresownością i chęcią przyjścia z pomocą osobom bliskim, ma na celu przysporzenie przez użyczającego korzyści biorącemu, który bezpłatnie może korzystać z rzeczy użyczającego. Nie jest to umowa wzajemna: świadczeniu użyczającego nie odpowiada świadczenie biorącego, bowiem nie jest on zobowiązany do żadnych świadczeń. Jest to umowa jednostronnie zobowiązująca, w której biorący korzysta z rzeczy cudzej w sposób określony przez użyczającego. Zgodnie z art. 224 § 1 k.c. jedynie posiadacz w dobrej wierze nie ma obowiązku płacić wynagrodzenia. Warunkiem rozpoznania sporu na gruncie tak zwanych przepisów o roszczeniach uzupełniających (art. 224 i nast. k.c.) jest stwierdzenie braku stosunku zobowiązaniowego pomiędzy stronami albo stwierdzenie, że treść tego stosunku nie reguluje przedmiotu roszczeń strony powodowej. czytaj dalej

Teza Zobowiązania pozwanego wobec powódki jest dokonana na rzecz tego pierwszego przez rodziców stron tzw. darowizna obciążliwa gospodarstwa rolnego, mocą której pozwany zobligowany został do spełnienia na rzecz swoich dwóch sióstr określonego świadczenia finansowego, skalkulowanego w zgodzie z miernikami wartości podanymi w umowie. czytaj dalej

Teza Nie ulega wątpliwości, że tak zasada z art. 7 k.c. (domniemanie dobrej wiary), jak i formuła art. 169 § 1 k.c., sprawiają, że ciężar dowodu złej wiary nabywcy obciąża osobę, która kwestionuje skuteczność nabycia - w tym wypadku pozwanego ubezpieczyciela. Dodać także trzeba, że według art. 169 § 1 k.c. dobra wiara dotyczy uprawnienia do rozporządzania rzeczą, a nie samego prawa własności. Nabywca musi więc być przekonany, że zbywca jest właścicielem rzeczy lub osobą mającą szczególną legitymację do zbycia rzeczy, która nie stanowi jego własności, a więc jest przedstawicielem ustawowym właściciela, pełnomocnikiem, komisantem itp. Zgodnie z art. 169 § 1 k.c. jeżeli osoba nieuprawniona do rozporządzenia rzeczą ruchomą zbywa rzecz i wydaje nabywcy, nabywca uzyskuje własność z chwilą objęcia rzeczy w posiadanie, chyba że działa w złej wierze. czytaj dalej

Teza Podstawowy element stanu faktycznego, określonego w hipotezie art. 169 § 1 k.c. polega na tym, że nieuprawniony zbywca zawiera z osobą trzecią (nabywcą) umowę przeniesienia własności rzeczy. Wspomniana umowa, którą z reguły jest jedna z umów zobowiązujących do przeniesienia własności (sprzedaż, zamiana, darowizna), powinna spełniać wymagania ważnej czynności prawnej. Skutek rzeczowy tej umowy zależy jednak od spełnienia dwóch dalszych przesłanek: objęcia rzeczy w posiadanie przez nabywcę i jego dobrej wiary czytaj dalej

Teza Posiadanie służebności przesyłowej przez przedsiębiorstwo państwowe przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej kodeks cywilny z 1989 r. było posiadaniem w rozumieniu art. 352 § 1 kc i mogło prowadzić do zasiedzenia. czytaj dalej

Teza Zgodnie z art. 398 20 k.p.c., w orzecznictwie sądowym ugruntowało się stanowisko, że sąd może odstąpić od zawartej w orzeczeniu Sądu Najwyższego wykładni jedynie wówczas, gdy stan faktyczny sprawy w wyniku ponownego jej rozpoznania uległ tak zasadniczej zmianie, że do nowo ustalonego stanu faktycznego należy zastosować przepisy prawa odmienne od wyjaśnionych przez Sąd Najwyższy. Nadto przyjąć należy, że w związku z zajęciem przez Sąd Najwyższy określonego stanowiska prawnego, może zachodzić potrzeba i dopuszczalne jest powołanie nowych dowodów i faktów, w szczególności w sytuacji, gdy brak powołania i dowodzenia oznaczonych okoliczności faktycznych wynikał z odmiennej koncepcji, przyjętej w uchylonym orzeczeniu czytaj dalej