Teza Dobrem chronionym prawnie w art. 23 k.c. jest cześć człowieka. Można stwierdzić, że powszechnie w piśmiennictwie i judykaturze wskazuje się na dwa aspekty czci – tzw. zewnętrzny (dobre imię) i wewnętrzny (godność osobistą). Rozróżnienie to znajduje swój wyraz także na gruncie prawa karnego, które osobno reguluje odpowiedzialność za zniesławienie (art. 212 k.k.) i znieważenie (art. 216 k.k.), przy czym w pierwszym przypadku przedmiotem ochrony jest dobre imię pokrzywdzonego, a w drugim jego godność osobista. Przepis art. 11 k.p.c. statuuje zasadę związania ustaleniami wyroku karnego ze skutkami erga omnes, co oznacza, że nikt nie może wykazywać, że wyrok skazujący, jako wadliwy, nie wiąże w zakresie swoich ustaleń. Zdanie drugie artykułu nie uchyla wskazanej reguły, daje tylko wyraz temu, że zasada związania ustaleniami wyroku skazującego nie przesądza, sama przez się, w świetle przepisów prawa cywilnego, odpowiedzialności osoby tzw. cywilnie odpowiedzialnej. czytaj dalej

Teza Stosownie do art. 177 § 1 kk, kto, naruszając choćby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, […], powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § 1, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. Wobec sprawcy przestępstwa z art. 177 § 2 kk sąd może zastosować warunkowe umorzenie postępowania w rygorach określonych przepisem art. 66 § 1 i § 2 kk. Zgodnie z art. 66 § 1 kk, sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, a w szczególności nie popełni przestępstwa. Według natomiast art. 66 § 2 kk, zastosowanie tego środka probacyjnego może nastąpić wtedy, jeżeli zagrożenie karą za zarzucane sprawcy przestępstwo nie przekracza 3 lat pozbawienia wolności. czytaj dalej

Teza Czyn z art.191 §1 kk może być zrealizowany tylko z zamiarem bezpośrednim. Warunkiem więc odpowiedzialności z tego przepisu jest działanie sprawcy w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia. czytaj dalej

Teza Przepisy art.66 §1 kk stanowią, iż sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy, niekaranego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. czytaj dalej

Teza Przestępstwa z art.190 §1 kk. dopuszcza się ten, kto grozi innej osobie popełnieniem przestępstwa na jej szkodę lub szkodę osoby najbliższej, jeżeli groźba wzbudza w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona. Groźba zawiera więc zapowiedź popełnienia przestępstwa na szkodę pokrzywdzonego, a dla jej bytu nie jest istotny rodzaj przestępstwa, ani cel dla jakiego się grozi. Grożenie komuś jest zachowaniem intencjonalnym, zmierzającym do wywołania obawy. Dla uznania sprawstwa przestępstwa z art.190 §1 kk nie jest konieczne wykazanie zamiaru realizacji swojej groźby przez grożącego, wystarczy jedynie, że groźby te wzbudzają uzasadnioną obawę u osoby, w stosunku do której są wypowiedziane. czytaj dalej