Teza Zgodnie z art. 505 § 1 k.p.c.w razie prawidłowego wniesienia sprzeciwu nakaz zapłaty traci moc. Utrata mocy przez nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym powoduje, iż w dalszym postępowaniu nie bada się ani słuszności jego wydania, ani zasadności zawartego w nim rozstrzygnięcia. czytaj dalej

Teza Operatorowi przysługuje wierzytelność z tytułu wypowiedzenia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych z winy abonenta, która obejmuje prawo żądania zwrotu ulgi pomniejszonej proporcjonalnie do okresu, w jakim istniał stosunek prawny. Powielenie we wzorcach umownych powyższego rozwiązania normatywnego świadczyło, że celem tych oświadczeń woli było jedynie wtórne powołanie się na roszczenie oznaczone w art. 57 ust. 6 Ust.P.T., a nie wykreowanie nowego uprawnienia w oparciu o zasadę swobody umów, bądź na podstawie art. 483 k.c. czytaj dalej

Teza Z treści art. 417 2 § 2 k.c. wynika wprost, że niezgodność z prawem prawomocnego orzeczenia nie może być przedmiotem samodzielnych ustaleń sądu w procesie o naprawienie szkody. Przepis art. 417 1 § 2 k.c. nie tylko nie upoważnia sądów odszkodowawczych do samodzielnego stwierdzania bezprawności orzeczeń, ale odsyła w tym zakresie do właściwych procedur.. czytaj dalej

Teza Do konkubinatu nie mogą być stosowane przepisy kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, a zatem do stosunku prawnego stron, na gruncie którego dokonano nakładów, zgodnie z art. 230 k.c., mają odpowiednie zastosowanie przepisy art. 224 -226 k.c. Zgodnie z art. 713 k.c. biorący do używania rzecz ponosi zwykłe koszty utrzymania rzeczy użyczonej, a jeżeli poczynił inne wydatki lub nakłady na rzecz, stosuje się odpowiednio przepisy o prowadzeniu cudzych spraw bez zlecenia. czytaj dalej

Teza Systemowa i celowościowa wykładnia art. 248 k.p.c., prowadzi do wniosku, że zasady lojalności (art. 3 k.p.c.) oraz szybkości postępowania (art. 6 § 1 i § 2 k.p.c.) wykluczają zastosowanie tej normy prawnej w przypadku, gdy strona może bez nadmiernych trudności samodzielnie pozyskać materiał procesowy, na który się powołuje. Interpretacja ta znalazła odbicie w słusznym poglądzie doktryny i judykatury, że żądanie o zobowiązanie osoby trzeciej do przekazania dokumentów może być skuteczne tylko wtedy, gdy wnioskujący sam nie jest w stanie złożyć tych dowodów. czytaj dalej

Teza Z chwilą skutecznego przejęcia długu wcześniej istniejący stosunek zobowiązaniowy pomiędzy dotychczasowym dłużnikiem a wierzycielem kończy swój byt prawny (wygasa). Od tej także chwili, przejemca staje się dłużnikiem głównym. Po spłacie wierzyciela nie nabywa on uprawnień z mocy art. 518 1 pkt 1 k.c., gdyż przesłanką nabycia wierzytelności na podstawie tego przepisu jest zapłata cudzego długu, zaś z chwilą przejęcia dług stał się jego własnym, osobistym długiem. W takiej sytuacji nie znajdzie zastosowania także żaden inny przypadek subrogacji ustawowej. czytaj dalej

Teza Art. 484 § 2 k.c. statuuje wyjątek od zasady pacta sunt servanda i od regulacji określonej w przepisach art. 353 1 k.c., art. 354 § 1 k.c. oraz od sformułowanej w art. 484 § 1 k.c. zasady, że w razie wyrządzenia wierzycielowi szkody przysługuje mu kara umowna w zastrzeżonej wysokości, bez względu na wysokość tej szkody. Zastosowanie omawianej normy prawnej należy bowiem do tzw. domeny prawa sędziowskiego i wbrew twierdzeniom apelującego nie podlega ograniczeniom wynikającym z umowy stron w zakresie określenia wysokości kary umownej. czytaj dalej

Teza Zgodnie z art. 20 ust. 1 zdanie drugie Prawa wekslowego charakter indosu, jest kwestią kwalifikacji prawnej oświadczenia wierzyciela wekslowego skierowanego na przeniesienie praw z weksla. Jeżeli oświadczenie to, jest datowane, wystarczającą podstawę do przeprowadzenia wskazanej kwalifikacji stanowi treść weksla. Zgodnie z art. 16 ust. 1 Pr.weksl. indos po proteście lub po upływie terminu do protestu ma skutki przelewu i dłużnik może posiadaczowi weksla, który żąda od niego zapłaty sumy wekslowej przeciwstawić, czytaj dalej

Teza Zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c., art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Jego istota sprowadza się do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. czytaj dalej

Teza Przepis art. 410 § 2 k.c. wskazuje cztery postacie nienależnego świadczenia, którym odpowiadają określone kondykcje (condictio), czyli roszczenia o zwrot nienależnego świadczenia. Condictio causa finita (odpadnięcie podstawy prawnej świadczenia) jest „najsilniejszą" postacią nienależnego świadczenia, z uwagi na to, że miała miejsce zarówno ważna czynność prawna, jak i zobowiązanie, a podstawa świadczenia istniała w pewnym przedziale czasu i była ważna, jednak następnie podstawa ta „odpadła". Istotą tego rodzaju świadczenia jest to, że do czasu uchylenia jego podstawy, świadczenie jest należne i może być skutecznie dochodzone. Jednak po opadnięciu podstawy świadczenia, mimo jej istnienia w chwili egzekwowania, świadczenie to staje się nienależne w rozumieniu przepisu art. 410 § 2 k.c. i wymagalnym staje się roszczenie o jego zwrot, co oznacza że może być dochodzone przez tego, który nienależnie świadczył. czytaj dalej