Teza Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych, prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje mężczyźnie, z którym rozwiązano stosunek pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy (w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy), który był zatrudniony u tego pracodawcy przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończył 60 lat oraz ma okres ubezpieczenia uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 35 lat. Zatrudnienie w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych podjęte w okresie po rozwiązaniu stosunku pracy z przyczyn dotyczących pracodawcy jest tym, które wlicza się do 6-miesięcznego okresu pobierania zasiłku dla bezrobotnych, po którym przysługuje prawo do zasiłku przedemerytalnego, gdyż tak stanowi art. 2 ust. 5 pkt 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych. Jeżeli warunek rozwiązania stosunku pracy z przyczyny nieleżącej po stronie pracownika odnieść do zatrudnienia, z którego ustaniem powstaje prawo do zasiłku dla bezrobotnych, do czego wystarcza literalna wykładnia wszystkich przepisów art. 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, to bezrobotny spełniający warunki do świadczenia przedemerytalnego nie traci prawa do tego świadczenia z powodu podjęcia zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych w okresie zarejestrowania jako bezrobotny i wyczekiwania na świadczenie. Zgodnie natomiast z art. 2 ust. 3 pkt 2 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, traci prawo do świadczenia przedemerytalnego, jeżeli nie podejmie prac interwencyjnych bez uzasadnionej przyczyny. czytaj dalej