Postanowienie SA we Wrocławiu z 16 maja 2013 r. w sprawie o zapłatę.

Teza Sąd odrzuca pozew, jeżeli o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa jest w toku albo została już prawomocnie osądzona.
Data orzeczenia 16 maja 2013
Data uprawomocnienia 16 maja 2013
Sąd Sąd Apelacyjny we Wrocławiu I Wydział Cywilny
Przewodniczący Tadeusz Nowakowski
Tagi Odrzucenie pozwu
Podstawa Prawna 199kpc 2kpc 199kpc 63gospodarka-nieruchomosciami 483kc 1kpc 386kpc 397kpc
Rozstrzygnięcie
Sąd

p o s t a n o w i ł: uchylić zaskarżone postanowienie.


UZASADNIENIE


Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze odrzucił pozew na podstawie art. 199 § 1 pkt 1 kpc i zasądził od powoda na rzecz pozwanego 3.600 zł kosztów postępowania.


W ocenie tego Sądu strona powodowa dochodzi od pozwanego tzw dodatkowej opłaty rocznej w oparciu o art. 63 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Zatem niezależnie od zapisów w akcie notarialnym, nie zwalnia to Gminy od wydania decyzji administracyjnej ustalającej kwotowo swoistą karę umowną. Powołując się na stanowisko doktryny i judykatury Sąd pierwszej instancji doszedł do wniosku, że skoro mamy do czynienia z aktem władczym organu nie tylko nakładającym dodatkową opłatę roczną, ale i określającą jej faktyczną wysokość, to droga sądowa jest niedopuszczalna. Dochodzenie opłaty dodatkowej związane jest z ostępowaniem administracyjnym.


Strona powodowa zaskarżyła powyższe postanowienie w całości i wniosła o jego uchylenie.


W uzasadnieniu wskazała, że przedmiotem procesu nie jest opłata roczna wymieniona w drodze decyzji administracyjnej na podstawie art. 63 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2010 r. nr 102, poz 651, ze zm) lecz kara umowna regulowana art. 483 k.c., a wynikająca z zawartej przez strony umowy.


Sąd Apelacyjny zważył co następuje:


Zażalenie podlega uwzględnieniu.


Zgodnie z art. 2 § 1 k.p.c. sprawy cywilne co do zasady należą do kognicji sądów powszechnych oraz Sądu Najwyższego. Pojęcie sprawy cywilnej określa przepis art. 1 k.p.c., który zawiera ustawową definicję spraw cywilnych. Źródłem roszczenia strony powodowej jest stosunek cywilnoprawny, a nie administracyjnoprawny. Zatem rozpoznawana sprawa ma charakter cywilny według kryterium materialnoprawnego.


Trafnie strona powodowa w zażaleniu przywołuje orzeczenie Sądu Najwyższego z 6 maja 2003 r. w sprawie V CK 435/02 Lex Polonica nr 2419028 gdzie Sąd ten uznał, że ocena danej sprawy na tle art. 1 k.p.c. zależy przede wszystkim od przedmiotu procesu oraz wskazanego przez stronę powodową stanu faktycznego.


Strona powodowa wywodzi swoje roszczenie z zastrzeżonej w umowie z 13.03.2008 r. kary umownej (§ 4 ust. 1 umowy).


Przedmiotem procesu nie jest opłata roczna wymierzona w drodze decyzji administracyjnej na podstawie art. 63 ustawy z 21.08.1997 r. o gospodarce nieruchomościami, lecz kara umowna wynikająca z regulacji zawartej w art. 483 k.c., wynikająca z zawartej umowy. Potwierdzają to przytoczone w pozwie okoliczności faktyczne. Słusznie strona skarżąca podnosi ponadto, że nie została wydana decyzja administracyjna zobowiązująca drugą stronę do uiszczenia opłaty dodatkowej. Brak jest zatem przesłanki, o której pisze Sąd Okręgowy, a dotyczącej aktu władczego organu.


Ważne jest także to, że wydanie decyzji administracyjnej nakładającej opłatę zostało pozostawione uznaniu organu. Nie ma zatem przepis art. 63 charakteru bezwzględnie obowiązującego.


Wzmacnia to pogląd, że strony mogły uregulować w umowie swoje prawa i obowiązki w granicach określonych zasadą swobody umów, co też uczyniły.


Z powyższych względów uznać należy, że sformułowane przez stronę powodową żądanie, należy zaliczyć jako należące do drogi sądowej.


Dlatego też zaskarżone postanowienie należało uchylić (art. 386 § 4 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c.).


MW

Wyszukiwarka