Wyrok SA we Wrocławiu z 24 października 2013 r. w sprawie o nadzwyczajne złagodzenie kary.

UZASADNIENIE

W sprawie III K 319/12 Sądu Okręgowego we Wrocławiu oskarżono:

1. G. B. (1) o to, że:

I.  w okresie od września 2011 roku do stycznia 2012 roku we W. działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z M. G. (1), T. M. (1) i innymi nieustalonymi osobami, czynił przygotowania zmierzające bezpośrednio do dokonania przywozu z Peru na obszar celny Wspólnoty Europejskiej to jest Polski w celu dalszego wprowadzenia do obrotu środków odurzających w postaci kokainy i osiągnięcia korzyści majątkowej w ten sposób, iż razem z M. G. (1) po wejściu w porozumienie z T. M. (1) przekazali mu plan działania, który to polegał na poszukiwaniu odbiorców paczek z zawartością kokainy z Peru a następnie po przekazaniu im danych pozyskanych osób, oraz przesyłki wraz zawartością kokainy w zamian za korzyść majątkową w kwocie 5.000 złotych i w związku z czym T. M. (1) zaproponował odbiór jednej z przesyłek R. S. (1)

tj. o czyn z art. 57 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z dnia 19 września 2005 r.) w zw. z art. 12 k.k.

II.  w okresie od dnia 17 grudnia 2011 roku do dnia 4 stycznia 2012 roku działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z M. G. (1), T. M. (1), oraz innymi nieustalonymi osobami, wbrew przepisom Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z dnia 19 września 2005 r.) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w kwocie nie mniejszej niż 2420 złotych, dokonał przywozu z Peru na obszar celny Wspólnoty Europejskiej to jest Polski w celu dalszego wprowadzenia do obrotu znacznej ilości środków odurzających w postaci kokainy o łącznej wadze 12,13 gram netto, stanowiącej 121 porcji handlowych, które to służyć mogą do jednorazowego odurzenia około 209 osób w ten sposób, iż za pośrednictwem przesyłki kurierskiej E. o numerze (...) przemieścili je z L. w Peru przez W. do W.,

tj. o czyn z art. 55 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z dnia 19 września 2005 r.) i art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U z dnia 19 września 2005 r.) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

III.  w dniu 4 stycznia 2012 r. w W. Leśnym, O., K. podczas próby zatrzymania go przez funkcjonariuszy Policji (...) Biura (...) KGP Zarząd we W., kierując pojazdem marki M. (...) – klasa o numerze rej. (...) W i nie stosując się do wydawanych poleceń w postaci: sygnałów świetlnych, dźwiękowych, oraz przy użyciu świetlnej tarczy sygnalizacyjnej wykonywał gwałtowne manewry kierowanym przez siebie pojazdem w ten sposób, że stosując przemoc w celu uniemożliwienia czynności zatrzymania zajeżdżał drogę funkcjonariuszom policji, prowadzącym pościg wyniku czego funkcjonariusz Policji R. L. kierujący nie oznakowanym radiowozem marki S. (...) o numerze rej. (...) w celu uniknięcia bezpośredniej kolizji został zmuszony do gwałtownego manewru zjechania z drogi i uderzył w kontener PCK w wyniku, którego to zdarzenia drogowego doszło do naruszenia nietykalności cielesnej funkcjonariuszy publicznych to jest aspiranta sztabowego P. Ł., który doznał stłuczenia kręgosłupa i klatki piersiowej oraz aspiranta R. L., który doznał stłuczenia kręgosłupa i klatki piersiowej, a które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała funkcjonariuszy na czas poniżej dni 7,

tj. o czyn z art. 224 § 2 k.k. i art. 222 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

2. T. M. (1) o to, że:

IV.  w okresie od września 2011 roku do stycznia 2012 roku we W. działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z G. B. (1), M. G. (1) i innymi nieustalonymi osobami, czynił przygotowania zmierzające bezpośrednio do dokonania przywozu z Peru na obszar celny Wspólnoty Europejskiej to jest Polski w celu dalszego wprowadzenia do obrotu, oraz osiągnięcia korzyści majątkowej, środków odurzających w postaci kokainy w ten sposób, iż po wejściu w porozumienie z G. B. (1) i M. G. (1), którzy to przekazali mu plan działania polegający na poszukiwaniu odbiorców paczek z Peru, a następnie przekazywaniu im danych pozyskanych osób, oraz przesyłek wraz z zawartością kokainy w zamian za obietnice korzyści majątkowej w kwocie 5.000 złotych, zaproponował odbiór jednej z przesyłek R. S. (1),

tj. o czyn z art. 57 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z dnia 19 września 2o005 r.) w zw. z art. 12 k.k.

V.  w okresie od dnia 17 grudnia 2011 roku do dnia 4 stycznia 2012 roku działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z G. B. (1) i M. G. (1) oraz innymi nieustalonymi osobami, wbrew przepisom Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z dnia 19 września 2005 r.) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w kwocie nie mniejszej niż 2420 złotych, dokonał przywozu z Peru na obszar celny Wspólnoty Europejskiej to jest Polski w celu dalszego wprowadzenia do obrotu, znacznej ilości środków odurzających w postaci kokainy o łącznej wadze 12, 13 gram netto, stanowiącej 121 porcji handlowych, która to służyć może do jednorazowego odurzenia około 209 osób, i z za pośrednictwem przesyłki kurierskiej E. o numerze (...) przemieścili je z L. w Peru, przez W. do W.,

tj. o czyn z art. 55 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U z dnia 19 września 2005 r.) i art. 56 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U z dnia 19 września 2005 r.) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

3. M. G. (1) o to, że:

VI.  w okresie od września 2011 roku do stycznia 2012 roku we W., działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z G. B. (1), T. M. (1) i innymi nieustalonymi osobami, czynił przygotowania zmierzające bezpośrednio do dokonania przywozu z Peru na obszar celny Wspólnoty Europejskiej to jest Polski w celu dalszego wprowadzenia do obrotu oraz osiągnięcia korzyści majątkowej środków odurzających w postaci kokainy w ten sposób, iż razem z G. B. (1) po wejściu w porozumienie z T. M. (1) przekazali mu plan działania: który to polegał na poszukiwaniu odbiorców paczek z zawartością kokainy z Peru, przekazaniu im danych pozyskanych osób, a następnie przesyłki wraz z zawartością kokainy w zamian za korzyść majątkową w kwocie 5.000 zł. i w związku z czym T. M. (1) zaproponował odbiór jednej z przesyłek R. S. (2)

tj. o czym z art. 57 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z dnia 19 września 2005 r. ) w zw. z art. 12 k.k.

VII.  w okresie od dnia 17 grudnia 2011 roku do dnia 4 stycznia 2012 roku działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z G. B. (1) i T. M. (1), oraz innymi nieustalonymi osobami, wbrew przepisom Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z dnia 19 września 2005 r.) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w kwocie nie mniejszej niż 2420 złotych, dokonał przywozu z Peru na obszar celny Wspólnoty Europejskiej to jest Polski w celu dalszego wprowadzenia do obrotu, znacznej ilości środków odurzających w postaci kokainy o łącznej wadze 12,13 gram netto, stanowiącej 121 porcji handlowych która to służyć może do jednorazowego odurzenia około 209 osób w ten sposób, iż za pośrednictwem przesyłki kurierskiej E. o numerze.

tj. o czyn z art. 55 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z dnia 19 września 2005 r. ) w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 kk.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z dnia 28.03.2013 r. rozstrzygnął tę sprawę w ten sposób, że:

Ad. 1. co do G. B. (1):

a)  uznał go za winnego czynu zarzuconego w p. I i za to na podstawie art. 57 ust. 1 ustawy z 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności:

b)  uznał tego oskarżonego za winnego czynu zarzuconego w p. II z tą zmianą, iż ustalił, że zachowanie oskarżonego stanowiło udział w obrocie znacznej ilości kokainy o łącznej wadze 12, 13 gramów, stanowiącej 121 porcji handlowych, mogących służyć do jednorazowego odurzenia ok. 209 osób tj. winnym czynu z art. 55 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii art. 56 ust. 3 tej ustawy w zw. z art. 11 § 2 kk i za to na podstawie art. 55 ust. 3 w/w Ustawy w z. z art. 11 § 3 kk oraz art. 33 § 1 i 3 kk wymierzył mu kary:

- 3 lat pozbawienia wolności;

- 100 stawek dziennych grzywny po 50 zł. każda,

c) uznał tego oskarżonego nadto za winnego czynu opisanego w p. III i za to na podstawie art. 224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

d) na podstawie art. 85 , 86 § 1 i 63 § 1 k.k. wymierzył temu oskarżonemu karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności z zaliczeniem tymczasowego aresztowania od 4.01.2012 r. do 28.03,2013 r.

e) na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od tego oskarżonego nawiązkę na rzecz (...) we W. w kwocie 2.500 zł.

Ad. 2. co do osk. T. M. (1) w ten sposób, że:

a)  uznał go za winnego czynu zarzuconego w p. IV i za to na podstawie art. 57 ust. 1 ustawy z 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 60 § 3 i § 7 kk oraz art. 39 p. 7 k.k. orzekł wobec niego środek karny w postaci świadczenia w kwocie 500 zł. na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym,

b)  uznał go za winnego czynu opisanego w p. V z tą zmianę, iż ustalił, że zachowanie to było uczestniczeniem w obrocie znaczną ilością kokainy o łącznej wadze 12, 13 gramów, stanowiącej 121 porcji handlowych, mogących służyć do jednorazowego odurzenia ok. 209 osób i za to na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy z 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 3 kk przy zastosowaniu art. 60 § 3 i § 6 p. 2 kk oraz art. 33 § 1 i § 3 kk wymierzył mu kary:

- 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie w oparciu o art. 60 § 3 kk w zw. z art. 70 § 1 p. 1 kk zawiesił warunkowo na 5 lat,

- 50 stawek dziennych grzywny po 50 zł. każda, zaliczając na jej poczet okres tymczasowego aresztowania od 06.01.2012 r. do 31.01.2012 r. zaś dalej trwające aresztowanie od 31.01.2012 r. do 6.06.2012 r. zaliczył na poczet kary pozbawienia wolności;

c) na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy z 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł od niego na rzecz (...) we W. nawiązkę w kwocie 2.500 zł.

Ad. 3 co do osk. M. G. (1) w ten sposób, że:

a)  uznał go za winnego czynu opisanego w p. VI i za to na podstawie art. 57 ust. 1 ustawy z 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu 1 rok pozbawienia wolności;

b)  uznał tego oskarżonego za winnego czynu opisanego w p. VII, ustalając, iż zachowanie to polegało na obrocie znaczną ilością środków odurzających w postaci 12,13 g kokainy stanowiącej 121 porcji handlowych, mogących odurzyć 209 osób i za to na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 3 kk oraz art. 31 § 1 i § 3 kk wymierzył mu kary:

- 3 lat pozbawienia wolności;

- 100 stawek dziennych grzywny po 50 zł. każda,

c) na podstawie art. 85 , 86 § 1 i 63 § 1 kk wymierzył temu oskarżonemu karę łączną 3 lat pozbawienia wolności zaliczając na jej poczet okres tymczasowego aresztowania w dniach 5 i 6 stycznia 2012 r. oraz od 30 maja 2012 r. do 28 marca 2013 r.

d) na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy orzekł od niego nawiązkę w kwocie 2.500 zł. na rzecz (...) we W..

Wyrokiem tym ponadto obciążono oskarżonych obowiązkiem zwrotu wydatków poniesionych przez Skarb Państwa w związku z niniejszym postępowaniem oraz wymierzono opłaty:

- G. B. i M.G. po 1.400 zł.

- T. M. – 800 zł. (sygn. akt III K 352/13).

Wyrok ten zaskarżyli obrońcy wszystkich 3 oskarżonych.

Obrońca osk. M. G. (1) zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. obrazę przepisów prawa materialnego (art. 438 pkt. 1 kpk) polegającego na uznaniu oskarżonego za winnego tego, że działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami uczestniczył w obrocie znacznej ilości środków odurzających w postaci kokainy o łącznej wadze 12,13 grama, stanowiącej 121 porcji handlowych, mogących służyć do jednorazowego odurzenia około 209 osób tj. czynu z art. 55 ust. 1 i ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U Nr 179, poz. 1485) i art. 56 ust. 1 i ust. 3 tejże ustawy w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 55 ust. 3 kk ustawy w związku z art. 11 § 3 orz art. 33 § 1 i 3 kk wymierzył mu karę 3 lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości 100 (stu) stawek dziennych w kwocie po 50 (pięćdziesiąt) złotych każda, pomimo tego, że z orzecznictwa sądowego wynika, że znaczna ilość narkotyku to ilość, która wystarcza do jednorazowego odurzenia kilku tysięcy ludzi, a nie 209 osób, jak przyjęto w wyroku;

II. obrazę przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia art. 438 pkt. 2 kpk a to:

1) art. 4 kpk w zw. z art. 7 kpk poprzez budowanie przekonania o winie oskarżonego w oparciu głównie o pomówienia współoskarżonego T. M. (1), który miał osobisty interes w obciążaniu M. G. (1), nie będąc przy tym w pełni osobą wiarygodną.

Z daleko idącej ostrożności procesowej na wypadek nieuwzględnienia zgłoszonych zarzutów podniósł również:

III. rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kary (art. 438 pkt. 4 kpk) polegającej na nieuwzględnieniu przy wymierzeniu kary stosunkowej małej ilości narkotyków, pozytywnej opinii o oskarżonym w trakcie tymczasowego aresztowania w Areszcie Śledczym we W., niekaralności na terenie Polski oraz sytuacji rodzinnej (niepracująca żona i małoletnie dziecko).

Apelujący ten wniósł w konsekwencji o:

1) zmianę zaskarżonego wyroku przez:

a) uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanych mu przestępstw,

b) lub – złagodzenie orzeczonych kar i nawiązki,

2) względnie – uchylenie tego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Obrońca osk. T. M. (1) zarzucił zaskarżonemu wyrokowi

1. błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na dowolnym przyjęciu przez Sąd, że orzeczona wobec wszystkich oskarżonych nawiązka w jednakowej wysokości oraz orzeczona kwota 800,00 zł. tytułem opłat są adekwatne do możliwości płatniczych oskarżonego T. M. (1), podczas gdy z ustalonego przez Sąd stanu faktycznego w sprawie wynika, że oskarżony nie ma stałego zatrudnienia i podejmuje się jedynie dorywczych prac;

2. rażącą niewspółmierność orzeczonego środka karnego w postaci nawiązki oraz opłaty sądowej;

- a to poprzez niewzięcie pod uwagę wszystkich okoliczności łagodzących w sprawie przy orzekaniu środka karnego, a nadto nieprawidłowe zastosowanie przez Sąd dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 -56 k.k. w zakresie orzeczonego środka karnego i opłaty sądowej i przyjęcie, że nadrzędnym celem kary w stosunku do oskarżonego będzie funkcja odstraszająca kary, podczas gdy postawa i zachowanie się oskarżonego po popełnieniu czynu, a zwłaszcza jego działania podjęte celem zadośćuczynienia społecznemu poczuciu sprawiedliwości - wskazują na zastosowanie łagodniejszego wymiaru środka karnego oraz na orzeczenie kwoty opłat sądowych w niższej wysokości.

W konsekwencji wniósł ten skarżący o zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie rozstrzygnięć z p. X i XIII przez obniżenie:

- nawiązki do 1500 zł.

- opłaty do 400 zł.

Obrońca osk. G. B. (1) zarzucił zaskarżonemu wyrokowi

I. naruszenie prawa procesowego, a to art. 7 kpk które miało wpływ na treść orzeczenia, a polegające na dowolnej, a nie mieszczącej się w granicach swobody ocenie dowodów i przyjęcie m.in.:

- na karcie 1 uzasadnienia wyroku, że oskarżeni G. B. (1) i M. G. (1) w 2011 r. działając wspólnie i w porozumieniu zajmowali się sprowadzaniem narkotyków z Ameryki Południowej i w związku ze sprowadzaniem narkotyków z krajów Ameryki Południowej, oskarżeni M. G. (1) oraz G. B. (1) wyjeżdżali m.in. do Argentyny, jak też w 2011 r. dokonywali przekazów pieniężnych za pośrednictwem (...) U. na rzecz różnych osób zamieszkałych w Argentynie oraz Peru, w tym wspólnego znajomego J. W., a przekazów pieniężnych do odbiorców w Argentynie i Peru dokonywać miały także żona oskarżonego M. M. (1) G. oraz konkubina oskarżonego G. V. M.,

- na karcie 4 uzasadnienia wyroku, że oskarżeni G. B. (1) i M. G. (1) po uzyskaniu danych osobowych A. J. oraz adresu jej zamieszkania, przekazali je odpowiedniej osobie w Peru, po czym w Peru nieustalona osoba nadała paczkę z zawartością 0,5 kg kokainy na adres A. J., jednakże próba przemytu została udaremniona w kraju nadania, tj. w Peru,

- na karcie 53 uzasadnienia wyroku, że wymierzając oskarżonemu G. B. (1) karę za przypisane mu czyny, Sąd oprócz dyrektyw wymiaru kary określonych w art. 53 § 1 kk uwzględnił okoliczności obciążające m.in. takie jak niepoprawność oskarżonego G. B. (1) i działanie oskarżonego G. B. (1) w sposób bezpośrednio zagrażający życiu funkcjonariuszy policji biorących udział w pościgu, przy czym wprowadzając niepoprawność oskarżonego jako nową dyrektywę wymiaru kary sąd nie wyjaśnił, co należy pod tym pojęciem rozumieć tym samym odbierając możliwość przeprowadzenia kontroli rozumowania sądu w tym zakresie, zaś mówiąc o działaniu oskarżonego w sposób bezpośrednio zagrażający życiu funkcjonariuszy policji biorących udział w pościgu sąd wyszedł w sposób nieuzasadniony poza granice oskarżenia, bowiem gdyby takie zagrożenie dla życia policjantów faktycznie wystąpiło, to czyn zarzucany oskarżonemu byłby kwalifikowany również z art. 169 § 1 kk, a takiej kwalifikacji ani oskarżyciel ani sąd nie poczynił, tym samym sąd przyjmując kwalifikację czynu z art. 157 § 1 kk, wymierzał karę oceniając, że zaistniały ustawowe znamiona nie mieszczące się w granicach przyjętej kwalifikacji,

- na karcie 44 uzasadnienia wyroku, że „W realiach niniejszej sprawy, oskarżeni dokonali przywozu tzw. twardego narkotyku, a nadto każdy z nich już wcześniej naruszał przepisy przedmiotowej ustawy, a zatem okoliczności te przeczą wnioskowaniu o incydentalnym, przypadkowym naruszeniu obowiązku prawnego, a tym samym przyjęciu, iż zachodzi wypadek mniejszej wagi”, podczas gdy na karcie 30 uzasadnienia sąd ustala, że „Oskarżony G. B. (1) nie był wcześniej karany sądownie”

i w konsekwencji

II. poczynienie błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, które miało wpływ na jego treść, wyrażające się w tym, że:

- Sąd dał wiarę wyjaśnieniom współoskarżonego T. M. (1) i odmówił wiary wyjaśnieniom oskarżonego G. B. (1) podczas, gdy z materiału dowodowego wynika, że zeznania T. M. (1) nie są konsekwentne, zawierają rozbieżności, w niektórych momentach nie są logiczne i przeczą sobie wzajemnie, co w konsekwencji odbiera im przymiotu wiarygodności, a nadto T. M. (1) miał interes w poprawianiu swojej sytuacji, był wcześniej karany, miał wyroki w zawieszeniu i równocześnie toczyło się przeciwko niemu inne postępowanie a mimo to Sąd I instancji dał wyjaśnieniom T. M. (1) w pełni i bezkrytycznie wiarę,

- odmawiając wiarygodności wyjaśnieniom G. B. (1), Sąd przyjął, że w zakresie czynu II oskarżony G. B. (1) miał działać w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, czemu zdaje się przeczyć porównanie wartości narkotyku i ustalenie Sądu, że G. B. (1) miał T. M. (1) przekazać kwotę 5.000 zł. w związku z narkotykami opisanymi w czynie II,

- Sąd poczynił nie poparte żadnym dowodem ustalenie, że G. B. (1) miał zamiar środki odurzające opisane w zarzucie II wprowadzić do obrotu, przy czym w tym zakresie Sąd w zasadzie niczym tego nie uzasadniając odmówił wiary wyjaśnieniom G. B. (1), który w swoich wyjaśnieniach wskazał, że narkotyk ten miał zamiar zażyć sam, co więcej Sąd poczynił ustalenie, że G. B. (1) miał przekazać kokainę z paczki osobom z O. wyłącznie w oparciu o domysły T. M. (1), który o tym, że G. B. (1) ma pracować dla kogoś z O. miał się dowiedzieć nie od G. B. (1), lecz już po zatrzymaniu G. B. (1) od osoby o personaliach R. P., który na tę okoliczność nawet nie został przesłuchany,

- Sąd przyjął, że zasadnie został postawiony oskarżonemu zarzut I, podczas gdy prawidłowa analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku przeciwnego, bowiem jak wynika z wyjaśnień G. B. (1) samo przyjęcie od współoskarżonego M. kartki z danymi osoby, która była gotowa byłaby przyjąć przesyłkę przeznaczoną dla G. B. (1) nie może być traktowane jako przygotowanie zmierzające bezpośrednio do dokonania przywozu przesyłki z Peru, gdyż o znamieniu bezpośredniości mówić można, gdy sprawca dokona wszelkich czynności w celu realizacji czynu, do której jednak nie dochodzi na skutek zadziałania zewnętrznego czynnika niweczącego, a w przedmiotowym przypadku oprócz przyjęcia kartki z danymi osoby G. B. (1) nie wykonał żadnej innej czynności,

- Sąd przyjął, że oskarżony G. B. (1) dopuścił się czynu opisanego w pkt III stosując przemoc wobec funkcjonariuszy policji w celu uniemożliwienia zatrzymania poprzez zajeżdżanie im drogi podczas, gdy analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie daje podstaw do przyjęcia takiego ustalenia.

Powołując się na powyższe zarzuty wniósł ten apelujący o zmianę zaskarżonego wyroku przez:

1) uniewinnienie osk. G. B. od popełnienia czynów zarzucanych w p. I i III,

2) wyeliminowanie z opisu czynu z p. II ustaleń o popełnieniu go w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz w celu wprowadzenia środków odurzających do obrotu i zakwalifikowanie tego czynu jako występku z art. 55 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i skazanie za to na karę z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Alternatywnie domaga się on:

1. uchylenia tego wyroku w zakresie skazania za czyn z p. III i przekazania sprawy w tej części Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania,

2. ewentualnie – obniżenia kary łącznej do 3 lat pozbawienia wolności.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Na wstępie stwierdzić należy co następuje.

1. po pierwsze – nie podzielono zarzutów obrońców oskarżonych G. B. i M.G., skierowanych przeciwko ustaleniom o winie tych oskarżonych,

2. po drugie – zgodzono się z sugestiami w/w obrońców, że kary pozbawienia wolności wymierzone G. B. i M.G. rażą surowością,

3. po trzecie – uznano, że niezasadne były zarzuty podniesione w apelacji przez obrońcę osk. T. M.,

4. po czwarte – niezależnie od zarzutów apelacyjnych, dostrzeżono, że w stosunku do wszystkich trzech oskarżonych dopuścił się Sąd Okręgowy obrazy art. 11 § 1 kk, skazując ich za czyn zakwalifikowany z art. 57 ust. 1 w/w Ustawy za zachowania polegające na przygotowaniu do „przemytu” kokainy z Ameryki Południowej z zamiarem wprowadzenia jej do obrotu w Polsce, w sytuacji, gdy doszło do dokonania tego przestępstwa i skazania za to każdego z nich za czyn z art. 55 ust. 3 tej Ustawy (naruszenie reguły subsydiarności przy formach stadialnych przestępstwa). W tym zakresie skorygowano zaskarżony wyrok, na korzyść oskarżonych, niezależnie od podniesionych w apelacji zarzutów, stosownie do nakazu z art. 440 kpk,

5) po piąte – częściowo skorygowano na korzyść oskarżonego G. B. ustalenia i ocenę prawną czynu z p. III przypisanego temu sprawcy a polegającego na stawianiu czynnego oporu ścigającemu go policjantom.

Na uzasadnienie swego stanowiska przedstawia Sąd Apelacyjny następujące argumenty:

I.  Ocena apelacji obrońcy osk. M. G. (1).

Apelacja obrońcy osk. M. G., co już na wstępie zasygnalizowano, okazała się jedynie częściowo zasadna. Mianowicie – podzielono alternatywnie podniesiony w niej zarzut, odnośnie rażącej surowości kary pozbawienia wolności, wymierzonej temu sprawcy. Nie zgodzono się natomiast z zarzutami skierowanymi pod adresem ustaleń o winie wymienionego oskarżonego.

1. Przede wszystkim stwierdzić należy, że w następstwie postawy osk. M. G., zaprezentowanej przed Sądem Apelacyjnym, w znacznym stopniu straciły na aktualności argumenty podniesione przez obrońcę przeciwko trafności ustaleń o winie tego oskarżonego. Przypomnieć należy, iż skarżący wywodzi, że winię M.G. ustalono cyt. „ głównie w oparciu o pomówienia osk. T. M. (1)” (cytat z zarzutu z p. II apelacji). Odnosząc się do tego stwierdzenia przyznać należy, iż do czasu rozprawy apelacyjnej głównym dowodem winy M.G. były wyjaśnienia T. M.. Nie był to jednak jedyny dowód. Sąd Okręgowy zauważył bowiem, że prawdziwość wyjaśnień T. M. co do udziału zarówno M.G. jak i trzeciego z oskarżonych, to jest G. B., w zakresie „przemytu” kokainy do Polski z zamiarem wprowadzania jej do obrotu znalazła daleko idące wsparcie:

a) w fakcie spotkania się M.G. i G. B. w dniu dostarczenia paczki z tym narkotykiem oskarżonemu B. przez A. J. i T. M. (1),

b) w fakcie wysłania przez tych oskarżonych lub ich najbliższych w sumie 100 tysięcy złotych poza granice Polski – głównie do adresatów przebywających w państwach Ameryki Południowej, a więc do krajów skąd sprowadzono kokainę.

W samej zaś rzeczy, o trafności ustaleń co do udziału M.G. w przestępczych przedsięwzięciach związanych z przemytem kokainy z Peru, świadczą uzupełniające wyjaśnienia, złożone przez tego oskarżonego przed Sądem Apelacyjnym. Mianowicie - przyznał on, iż trafne są ustalenia zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dotyczące przestępnego zachowania mu przypisanego (patrz: protokół rozprawy apelacyjnej k. 2342v Tom VII).

2. Akceptacja ustaleń co do winy osk. M. G. nie jest jednak równoznaczna z aprobatą oceny prawnej tych zachowań, przyjętej w zaskarżonym wyroku. Mianowicie – Sąd Okręgowy podzielił ocenę prawną sugerowaną w akcie oskarżenia, że przedsięwzięcia podejmowane przez oskarżonych, w tym i M. G., poczynając od września 2011 r. a kończąc na styczniu 2012 r. które doprowadziły do przywozu z Peru do Polski 12,13 g kokainy z zamiarem wprowadzenia jej do obrotu stanowiły dwa przestępstwa, a mianowicie:

1) początkowe zachowanie polegające na poszukiwaniu osób, które zgodziłyby się na odbieranie przesyłek z kokainą wysłaną z Peru uznano za przestępstwo z art. 57 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii tj. jako przygotowanie do przywozu takich środków odurzających z Peru z zamiarem wprowadzenia ich do obrotu,

2) skuteczne pozyskanie A. J. do takiego współdziałania w przemycie kokainy i przywóz w ten sposób do Polski paczki z zawartością 12,13 g kokainy z zamiarem wprowadzenia jej do obrotu zakwalifikowano jako drugie przestępstwo, wyczerpujące znamiona art. 55 ust. 1 i 3 oraz art. 56 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 2 kk.

Taka ocena przestępnych zachowań oskarżonych, realizowanych od września 2011 r. do stycznia 2012 r. nie może być zaakceptowana. Dokonana bowiem została z naruszeniem reguły subsydiarności przy formach stadialnych przestępstw. Nie mamy bowiem in concreto do czynienia z dwoma przestępstwami w zbiegu realnym, gdyż dokonanie przestępstwa „przemytu” kokainy skonsumowało wcześniejszą formę stadialną, jaką było przygotowanie tego przestępstwa (patrz: Kodeks karny z Komentarzem I.Andrejew, Witold Świda i Władysław Wolter Wyd. Prawnicz. Warszawa 1973 r. Komentarz do art. 10 d.k.k. s. 62-67, Kodeks Karny. Komentarz, Jerzy Bafia, Kryspin Mioduski i Mieczysław Siewierski, Wyd. Prawnicze Warszawa 1977, komentarz do art. 10 d.k.k. s. 44-51, Kodeks Karny. Komentarz Kazimierz Buchała i Andrzej Zoll Zakamycze 1998, komentarz do art. 11 kk s. 116-127).

Oczywistym jest więc, że M. G., a także i pozostali dwaj oskarżeni, dopuścili się tylko jednego przestępstwa polegającego na przywozie do Polski z Peru 12,13 g kokainy z zamiarem wprowadzenia jej do obrotu, a więc przestępstwa przypisanego w p. VII z tym, że czas trwania tego czynu skorygowano o okres wskazany w p. VI tego wyroku. Ponadto podnieść należy, iż zachowania przypisane w p. VI stanowią uzupełnienie znamion przestępstwa, przypisanego w p. VII. W następstwie takiej korekty nie mamy do czynienia z dwoma skazaniami M. G. lecz jedynie z jednym przypisanym w p. VII. Wyjaśnić równocześnie należy, że powyższa korekta zaskarżonego wyroku nastąpiła stosownie do nakazu zawartego w art. 440 kpk. Jedynie informacyjnie wyjaśnia się, że w jej następstwie straciła moc kara łączna pozbawienia wolności, albowiem mamy do czynienia jedynie z jedną karą pozbawienia wolności, wymierzoną na podstawie art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 11 § 3 kk.

3. Wracając do argumentów zawartych w apelacji, przypomnieć należy, iż „alternatywnie” zarzucił obrońca osk. M. G., że kary i nawiązka, wymierzone temu sprawcy, rażą surowością. Zarzut ten jest zasadny w odniesieniu do kary pozbawienia wolności, orzeczonej zaskarżonym wyrokiem. Wprawdzie kara 3 lat pozbawienia wolności, jaką wymierzył Sąd Okręgowy M.G. to minimum ustawowego zagrożenia, przewidziane w art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, tym niemniej, uznana została przez Sąd Apelacyjny za rażąco surową. Zważyć przecież należy, że:

a) kokainy tej było zaledwie 12,13 gramów. Wprawdzie był to tzw. narkotyk „twardy”, ale nie zmienia to faktu, że było go relatywnie niewielka ilość,

b) także korzyść z tego przestępstwa byłaby niewielka, skoro zważy się, iż tzw. „rynkowa” jej wartość to zaledwie 2.600 zł.

c) osk. M. G. nie był dotychczas sądownie karany i w ostatnich kilkunastu latach prowadził ustabilizowany tryb życia,

d) aktualna sytuacja rodzinna tego oskarżonego należy do trudnych, gdyż ma on na utrzymaniu małe dziecko i żona oczekuje na urodzenie drugiego (patrz: zaświadczenie lekarskie k. 2341 Tom VII),

e) przy ocenie tej kary nie jest obojętną postawa oskarżonego zademonstrowana w trakcie rozprawy apelacyjnej. Wprawdzie wcześniej konsekwentnie negował swą winę, lecz przed Sądem Apelacyjnym przyznał, że dopuścił się przypisanych mu przestępczych zachowań. Znamienną jest przy tym wyrażona skrucha oraz deklaracja przestrzegania prawa (k. 2342v T.VII).

W świetle takich okoliczności, uznał Sąd Apelacyjny, że cele przewidziane w art. 53 kk zostaną osiągnięte przez wymierzenie temu sprawcy 2 lat pozbawienia wolności. W tym też zakresie skorygowano zaskarżony wyrok, stosując względem osk. M. G. instytucję przewidzianą w art. 60 § 2 i § 6 p. 2 kk.

Wysokość tej kary obligowała do rozważenia czy nie ma podstaw do warunkowego zawieszenia jej wykonania. Na powyższe pytanie udziela Sąd Apelacyjny odpowiedzi przeczącej. Zważyć należy, iż okoliczności sprawy dowodzą, że M. G. już wcześniej przed kilkunastu laty zajmował się procederem „przemytu” kokainy z Ameryki Południowej do Polski. Za przestępstwo to był skazywany przez sąd w RFN i odbył tam karę ponad roku pozbawienia wolności. Brak więc pozytywnej prognozy, wymaganej w art. 69 kk dla warunkowego zawieszenia niniejszej kary pozbawienia wolności (patrz: informacje zawarte na k. 46 T.I, k. 867 T.V i k. 931 T.V).

4. Nie znaleziono natomiast podstaw do uwzględnienia żądania tego obrońcy o złagodzeniu kary grzywny i nawiązki orzeczonych zaskarżonym wyrokiem.

a) Przypomnieć należy, iż Sąd Okręgowy skazał M. G. na 100 stawek dziennych grzywny po 50 zł. każda. Oznacza to w praktyce obowiązek uiszczenia 5.000 zł. Nie sposób więc uznać, by taka grzywna, której wymierzenie było obligatoryjne, raziła surowością.

b) Nie sposób także kwestionować wysokości orzeczonej nawiązki. Na podstawie art. 70 ust. 4 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii nawiązkę tę wymierzono bowiem w kwocie 2.500 zł. a więc w rozmiarze odpowiadającym tzw. „rynkowej” wartości „przemyconej” kokainy. Zastrzeżenia Sądu Apelacyjnego wywołuje jedynie sposób zredagowania orzeczenia o tej nawiązce. Te zastrzeżenia częściowo się zdezaktualizowały w następstwie zmiany zaskarżonego wyroku przez uznanie, iż M. G. dopuścił się nie dwóch, lecz jednego przestępstwa z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W zaskarżonym wyroku skazano go natomiast za dwa przestępstwa tj. jedno z art. 57 ust. 1 w/w ustawy a drugie z art. 55 ust. 3 tej ustawy. W punkcie X orzeczono jedną nawiązkę, nie wyjaśniając przy tym za które z dwóch przestępstw ją wymierzono. Zauważyć przy tym należy, iż nawiązka taka mogła być wymierzona za każde z dwóch przestępstw przypisanych M.G. (patrz: art. 70 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii). W praktyce mógł więc Sąd Okręgowy orzec dwie takie nawiązki. Orzeczenia o nawiązkach tak jak i kary winny być „związane” z konkretnym przestępstwem, przypisanym oskarżonemu. Tego jednak w zaskarżonym wyroku nie uczyniono. Jest to niewątpliwie poważne uchybienie procesowe. Dał temu wyraz Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 2.XII.2005 r. stwierdzając, iż z brzmienia art. 413 § 2 kpk, traktowanego integralnie, wynika, że rozstrzygnięcie co do kary i środków karnych powinny odnosić się do przypisanego oskarżonemu czynu wypełniającego znamiona określonego przestępstwa. Oznacza to, że ustawodawca nie dopuszcza wymierzenia kary ani środka karnego inaczej, jak tylko za popełnienie odrębnego przestępstwa (lub ciąg przestępstw – art. 91 § 1 kk). Odmienna redakcja wyroku tj. polegająca na orzeczeniu jednego środka karnego w wyroku skazującym oskarżonego za więcej niż jedno przestępstwo, ale bez wskazania, za które z nich wymierza się ten środek, narusza ustawową konstrukcję wyroku skazującego, ustanowioną art. 413 § 2 kpk i zarazem sprzeciwia się pryncypialnej zasadzie odpowiedzialności karnej za czyn zabroniony pod groźbą kary – art. 1 § 1 kk (patrz: wyrok S.N. z 2.XII.2005 r. V KK 133/05, OSNw SK 2005/1/2324, Prok. i Pr.wkł. 2006/4/8). Podobnie krytyczną uwagę, pod adresem takiego sposobu redagowania orzeczenia o środku karnym, z jakim mamy do czynienia w niniejszej sprawie, wyraził Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z 5.12.2006 r. w sprawie III KK 273/06, stwierdzając m.in. cyt. „ Trudno w tym miejscu nie wytknąć sądom obu instancji, że orzeczenia o środkach karnych nie powiązały z poszczególnymi przestępstwami przypisanymi sprawcy. Praktyk polegających na orzekaniu środków karnych po karze łącznej, obrażających przecież prawo materialne, nie sposób akceptować” (cytat z uzasadnienia w/w wyroku – OSNK, W.2007/1/8 s. 41). O tym jakie mogą być konsekwencje takiej wadliwej redakcji wyroku, z jaką mamy do czynienia w niniejszej sprawie, świadczyć może treść wyroku kasacyjnego w sprawie w/w o sygnaturze V KK 133/05. Mianowicie – Sąd Najwyższy uchylił orzeczony przez sąd środek karny, oparty na art. 41 § 1 kk. Sąd Apelacyjny w niniejszym składzie nie prezentuje w tym względzie tak kategorycznego stanowiska, zwłaszcza, że w następstwie skorygowania zaskarżonego wyroku przez uznanie, iż M. G. dopuścił się tylko jednego przestępstwa, nie ma wątpliwości, iż orzeczona w p. X nawiązka, „ wiąże się” jedynie z tym jednym przestępstwem, przypisanym wymienionemu oskarżonemu w p. VII. Nie zmienia to jednak faktu, iż zalecić należy Sądowi Okręgowemu, aby w przyszłości, orzekając środki karne, „ wiązał” je z konkretnym przestępstwem, przypisanym oskarżonemu.

II.  Rozważania nad apelacją obrońcy osk. G. B. (1).

Apelacja wskazana w tytule niniejszego fragmentu uzasadnienia także okazała się częściowo zasadna. Mianowicie podzielono pogląd obrońcy osk. G. B., że kara pozbawienia wolności wymierzona temu sprawcy za czyn z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii razi surowcowością. Nie zgodzono się natomiast z twierdzeniami zawartymi w tej apelacji, że Sąd Okręgowy dokonał błędnych ustaleń o winie oskarżonego w zakresie przypisanych mu przestępstw. Nie oznacza to jednak pełnej aprobaty dla wszystkich ustaleń poczynionych w sprawie. Mianowicie – już w poprzednim fragmencie uzasadnienia, gdy oceniano apelację obrońcy osk. M. G. (1), wskazano, że Sąd Okręgowy błędnie przyjął, jakoby przedsięwzięcia oskarżonych ( w tym i G. B.) związane z „przemytem” kokainy z Peru do Polski dały podstawę do przypisania sprawcom dwóch przestępstw to jest jednego z art. 55 ust. 3 i 56 ust. 3 tej ustawy. Faktycznie doszło w tej sytuacji do popełnienia jednego przestępstwa.

Ponadto nie podzielono w pełnym zakresie ustaleń co do oceny prawnej przestępczego zachowania popełnionego przez tego oskarżonego na szkodę interweniujących policjantów.

Na uzasadnienie swego rozstrzygnięcia przedstawia Sąd Apelacyjny następujące argumenty:

1. W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że niezasadne okazały się zarzuty skierowane przeciwko ustaleniom o roli, jaką odegrał G. B. (1) w „ przemycie” kokainy z Peru do Polski. Co więcej – rozprawa apelacyjna dostarczyła dodatkowego dowodu wspierającego ustalenia Sądu Okręgowego. W poprzednim fragmencie uzasadnienia, gdy oceniano apelację obrońcy osk. M. G., zwrócono uwagę, że sprawca ten przed Sądem Apelacyjnym przyznał się do winy i potwierdził trafność ustaleń zawartych w zaskarżonym wyroku a dotyczących przestępczych przedsięwzięć związanych z przywozem z Peru do Polski zakwestionowanej kokainy (patrz: Ocena apelacji obrońcy osk. M. G.).

W konsekwencji uznano, że zarzuty apelującego obrońcy osk. G. B. skierowane przeciwko ustaleniom o winie tego sprawcy w zakresie udziału w „ przemycie” kokainy są niezasadne i to w stopniu oczywistym.

Stwierdzenie powyższe nie oznacza jednak pełnej akceptacji rozstrzygnięcia wydanego w tym zakresie przez Sąd Okręgowy. W poprzednim fragmencie uzasadnienia gdy oceniano apelację obrońcy osk. M. G., wykazano, że te przestępcze zachowania oskarżonych, których efektem był przywóz do Polski 12, 13 g kokainy z zamiarem wprowadzenia jej do obrotu, stanowią jedno przestępstwo wyczerpujące znamiona art. 55 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 56 ust. 3 tej Ustawy w związku z art. 11 § 2 kk, nie zaś dwa przestępstwa – jak to przyjęto w punktach I i II zaskarżonego wyroku. Aby uniknąć zbędnych powtórzeń odwołuje się Sąd Apelacyjny do swych wcześniejszych rozważań, poświęconych apelacji obrońcy osk. M. G. (1).

2. Apelujący obrońca G. B. alternatywnie zarzucił, iż kara wymierzona temu sprawcy za „ przemyt” kokainy razi surowością. Stanowisko to Sąd Apelacyjny podzielił. Nie stracono w tym względzie z pola widzenia faktu, że kara 3 lat pozbawienia wolności orzeczona za czyn z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, to minimum ustawowego zagrożenia, przewidziane w tym przepisie. Zważyć jednak należy, że przedmiotem „ przemytu” była relatywnie bardzo mała ilość narkotyku (12,13 gramów kokainy), przy czym jej wartość rynkowa była niewielka (2640 zł.). Nie można tracić z pola widzenia także dotychczasowej niekaralności oskarżonego (skazanie z 12 lutego 1998 r. uległo zatarciu) oraz pozytywnych opinii z miejsca zamieszkania (k. 467 – 468 oraz 480a T.III). W tym stanie rzeczy uznano, że nawet kara 3 lat pozbawienia wolności, stanowiąca minimum ustawowego zagrożenia, wymierzona G. B. na podstawie art. 55 ust. 3 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii razi surowością. W konsekwencji stosując przepis art. 60 § 2 i § 6 p. 2 kk karę tę złagodzono do 2 lat. Na uzasadnienie powyższej zmiany podnieść dodatkowo należy, iż za czyn ten wymierzono oskarżonemu nadto 100 stawek dziennych grzywny po 50 zł. każda oraz środek karny w postaci nawiązki w kwocie 2.500 zł. (p. X). Pod adresem tego drugiego z orzeczeń skierowano pewne zastrzeżenia o charakterze procesowym (patrz: stosowne fragmenty uzasadnienia poświęconego apelacji obrońcy osk. M. G.). Zważyć jednak należy, iż w następstwie uznania, że zachowanie stanowiące przedmiot rozstrzygnięcia z p. I stanowi uzupełnienie znamion przestępstwa przypisanego G. B. w p. II straciły na aktualności zastrzeżenia procesowe, skierowane pod adresem rozstrzygnięcia z p. X zaskarżonego wyroku. Stwierdzić bowiem należy, iż oskarżonemu temu przypisano popełnienie jedynie jednego przestępstwa z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

3. Apelujący obrońca osk. G. B. kwestionuje także ustalenia o winie tego oskarżonego w zakresie przestępstwa polegającego na czynnym oporze wobec interweniujących policjantów. Zarzutów, podniesionych w tym zakresie, nie podzielono. Argumenty przedstawione w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku w pełni potwierdzają trafność ustaleń o winie wymienionego sprawcy w zakresie przypisanych mu przestępczych zachowań wobec ścigających go policjantów.

Stwierdzenie powyższe nie oznacza jednak pełnej akceptacji oceny prawnej przedmiotowego czynu osk. G. B.. Zastrzeżenia Sądu Apelacyjnego budzą ustalenia jakoby oskarżony ten zajeżdżając drogę ścigającym go policjantom nie tylko wyczerpał znamiona występku z art. 224 § 2 kk, lecz nadto znamiona występku tzw. naruszenia nietykalności cielesnej tych policjantów (art. 222 § 1 kk) oraz występku z art. 157 § 2 kk to jest umyślnego spowodowania dwóm policjantom uszkodzeń ciała na okres poniżej 7 dni. To prawda, że w wyniku zajeżdżania drogi policjanci uderzyli swoim samochodem w stojący na poboczu drogi kontener i doznali niewielkich obrażeń ciała. Nie sposób jednak uznać aby w ten sposób oskarżony w sposób umyślny (podkreślenie S.A.) naruszył nietykalność cielesną tych policjantów oraz umyślnie spowodował u nich obrażenia naruszające czynności ciała na czas do 7 dni. Dopuścił się on co prawda umyślnego przestępstwa tzw. czynnego oporu wobec policjantów w rozumieniu art. 224 § 2 kk, lecz skutek w postaci obrażeń zaistniał u tych pokrzywdzonych z winy nieumyślnej oskarżonego. Nie sposób też uznać, aby w ustalonym, przez Sąd Okręgowy stanie faktycznym doszło do wypełnienia przez oskarżonego znamion występku z art. 222 § 1 kk w postaci umyślnego naruszenia nietykalności cielesnej policjantów. W konsekwencji z opisu czynu przypisanego temu sprawcy wyeliminowano ustalenia o naruszeniu przez niego nietykalności cielesnej policjantów a także uznano, że spowodowanie przez niego obrażeń ciała u tych funkcjonariuszy miało nieumyślny charakter.

4. Powyższa korekta zaskarżonego wyroku pozostała jednak bez wpływu na karę wymierzoną za to przestępstwo. Zważyć należy, że przestępcze zachowanie oskarżonego wobec interweniujących policjantów charakteryzowało się znacznym stopniem społecznej szkodliwości. Uciekający przed policjantami oskarżony, jadący tzw. „ zygzakiem”, i to z szybkością ponad 150 km na godzinę nie tylko wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 224 § 2 kk lecz nadto stworzył stan poważnego zagrożenia w ruchu na drodze publicznej. W tej sytuacji kara roku i 6 miesięcy, jaką wymierzył mu Sąd Okręgowy za to przestępstwo, w pełni realizuje wskazania zawarte w art. 53 kk.

5. Przedstawiona wyżej korekta zaskarżonego wyroku, polegająca na uznaniu, iż rozstrzygnięcie zawarte w punktach I i II stanowią jedno przestępstwo, za które w miejsce dwóch kar, wymierzono jedną, spowodowała, że kara łączna pozbawienia wolności straciła moc. Za zbiegające się przestępstwa mógł Sąd Apelacyjny wymierzając G. B. (1) karę łączną pozbawienia wolności w rozmiarze od 2 lat (najsurowsza z kar) do 3 lat i 6 miesięcy (suma zbiegających się kar, a także wysokość kary łącznej orzeczonej zaskarżonym wyrokiem).W tym zakresie nie można było stracić z pola widzenia zasady zastosowanej w zaskarżonym wyroku a więc zasady asperacji, przy wyraźnej dominacji zasady absorpcji zbiegających się kar. W konsekwencji karę tę wymierzono w rozmiarze 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

III.  Ocena apelacji obrońcy osk. T. M. (1).

Na wstępie zauważyć należy, że zarzutów zawartych w apelacji obrońcy T. M. nie podzielono. Jednakże w następstwie rozpoznania tego środka odwoławczego wyłoniła się możliwość dokonania korzystnej dla oskarżonego korekty zaskarżonego wyroku.

1. Właśnie od tej kwestii, zawartej w poprzednim zdaniu, pragnie Sąd Apelacyjny rozpocząć swe rozważania. Przypomnieć na wstępie należy, iż T. M., podobnie jak i dwaj pozostali oskarżeni, zostali skazani za dwa przestępstwa z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii a mianowicie:

a) z art. 57 ust. 1 tej Ustawy – tj. za to, że od września 2011 r. do stycznia 2012 r. czynili przygotowania do „ przemytu” kokainy z Peru do Polski z zamiarem wprowadzenia jej do obrotu ,

b) z art. 55 ust. 1 i 3 w/w ustawy oraz art. 56 ust. 1 i 3 tej ustawy – tj. że cel, o którym wyżej mowa, osiągnęli w okresie od 17.XII. 2011 r. do 4.01.2012 r. „ przemycając” z Peru do Polski 12,13 g kokainy z zamiarem wprowadzenia jej do obrotu.

Już w rozdziale poświęconym apelacji obrońcy osk. M. G. (1) wyraził Sąd Apelacyjny krytyczny stosunek do takiej oceny zachowania oskarżonych uznając, iż działania oskarżonych podjęte od września 2011 r. do 4 czerwca 2012 r. których efektem był przywóz z Peru do Polski 12,13 g kokainy z zamiarem wprowadzenia jej do obrotu stanowią nie dwa lecz jedno przestępstwo, wyczerpujące znamiona art. 55 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 56 ust. 1 i 3 tej ustawy w zw. z art. 11 § 2 kk w zw. z art. 12 kk. Argumenty przedstawione w tym wcześniejszym fragmencie uzasadnienia zachowują swą aktualność także w odniesieniu do czynu osk. T. M.. W konsekwencji uznania, iż zachowania przypisane temu oskarżonemu w p. IV zaskarżonego wyroku stanowią uzupełnienie znamion przestępstwa przypisanego w p. V straciło moc orzeczenie o ukaraniu – wymienionego oskarżonego za zachowanie przypisane w p. IV. Przedstawiając kwestię tę bardziej obrazowo, stwierdzić należy, że „ uchyleniu” uległo skazanie zawarte w p. IV zaskarżonego wyroku.

2. W tej sytuacji, względem T. M. wykonaniu będą podlegały orzeczenia zawarte w p. IV i X tj:

a) kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania,

b) 50 stawek dziennych grzywny po 50 zł. każda, która to kara w związku z tymczasowym aresztowaniem oskarżonego została już wykonana

c) nawiązka w kwocie 2.500 zł.

d) koszty sądowe w tym 800 zł. opłaty za obie instancje.

Przypomnieć należy, iż apelujący obrońca zarzuca, jakoby orzeczenie o nawiązce i opłacie raziły surowością. Zarzut ten jest niezasadny w stopniu niemalże oczywistym. W związku z warunkowym zawieszeniem wykonania kary pozbawienia wolności oraz wykonaniu kary grzywny w ramach tymczasowego aresztowania, funkcję resocjalizacyjną względem T. M. spełniać będzie de facto jedynie orzeczona nawiązka. Choćby więc z tego powodu trudno podzielić pogląd, że środek ten razi surowością. W samej zaś rzeczy zauważyć należy, iż wysokość tego środka karnego w pełni dostosowana została do możliwości finansowych oskarżonego, a także uwzględnia wskazania zawarte w art. 53 k.k. T. M. (1) przyjął w trakcie procesu godną aprobaty postawę. Jest to jednak jedyna okoliczność łagodząca. Zważyć należy, iż był on uprzednio 4 krotnie karany sądownie w tym m.in.za przestępstwo z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, rozbój, pobicia, a niniejszego przestępstwa dopuścił się w okresie próby, związanej z warunkowym zawieszeniem wykonania kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności (T. V k. 850). Oskarżony ten nie ma nikogo na utrzymaniu, stąd też sugestie apelującego obrońcy, jakoby zapłata nawiązki miała sprawić temu skazanemu istotne problemy, nie mają żadnego oparcia w okolicznościach sprawy.

Z tego też powodu nie znaleziono żadnych podstaw do uwzględnienia wniosku tego obrońcy o obniżenie opłaty. Jest przecież zasadą, że skazani winni ponosić koszty sądowe tj. zarówno wydatki wyłożone przez Skarb Państwa jak i opłaty, zaś odstąpienie od tej zasady może nastąpić jedynie przy zaistnieniu przesłanek o jakich mowa w art. 624 kpk i art. 17 ustawy o opłatach w sprawach karnych. Takich przesłanek jednak nie ujawniono.

IV.  Uzasadnienie orzeczenia o kosztach sądowych co do wszystkich oskarżonych.

Orzeczenia o kosztach sądowych za postępowanie apelacyjne ma oparcie w art. 634 kpk oraz art. 10 ustawy o opłatach w sprawach karnych. Wyjaśnić w tym miejscu należy, że w następstwie rozpoznania apelacji doszło de facto do złagodzenia orzeczeń o karach (lub środku karnym) co do wszystkich 3 oskarżonych, stąd też wymierzono każdemu z nich jedną opłatę wg kary orzeczonej w II instancji.