Wyrok SO w Zielonej Górze z 12 lipca 2019 r. w sprawie o wynagrodzenie i diety.

Sygn. akt IV Pa 37/19

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lipca 2019r.

Sąd Okręgowy w Zielonej Górze IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Bogusław Łój spr.

Sędziowie : SSO Hanna Rawska

SSO Rafał Skrzypczak

Protokolant : st.sek.sąd. Barbara Serżysko

po rozpoznaniu w dniu 9 lipca 2019r. w Zielonej Górze

na rozprawie

sprawy z powództwa T. D.

przeciwko (...) J. K.

o wynagrodzenie i diety

na skutek apelacji pozwanego i powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Nowej Soli IV Wydział Pracy

z dnia 21 lutego 2019r. ( sygn. akt IV P 24/17 )

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punktach I, II, IV, V i VI w ten sposób, że:

1.  oddala powództwo o zapłatę kwoty 6.012,84 zł,

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 2.700 zł, tytułem kosztów zastępstwa procesowego,

II.  oddala apelację powoda,

III.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.380 zł tytułem kosztów procesu za postępowanie apelacyjne.

SSO Hanna Rawska SSO Bogusław Łój SSO Rafał Skrzypczak

Sygn. akt IV Pa 37/19

UZASADNIENIE

Powód T. D. w pozwie skierowanym do Sądu Rejonowego w Nowej Soli IV Wydziału Pracy domagał się zasądzenia od J. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) tytułem:

- dodatków za pracę w godzinach nadliczbowych, w niedzielę i święta, za pracę w porze nocnej, wynagrodzenia za czas dyżurów za okres od 1 grudnia 2012 roku do 30 kwietnia 2015 roku z odsetkami – kwoty 13.458,42 zł.;

- wyrównania świadczenia za diety zagraniczne za okres od 1 marca 2013 roku do 30 września 2014 roku z odsetkami – kwoty 10.329,68 zł.

W uzasadnieniu wskazał, że w okresie od 01 lipca 2011 roku do 30 kwietnia 2015 roku był zatrudniony u pozwanego na podstawie umowy o pracę, na stanowisku kierowcy. Umowa została rozwiązana na mocy porozumienia stron. Podał, że w okresie zatrudnienia wykonywał pracę w ponadwymiarowym wymiarze czasu pracy, w porze nocnej, niedzielę i święta. Powód odbywał zagraniczne i krajowe podróże służbowe. Nie wypłacono mu wszystkich należności przysługujących z tych tytułów.

Pozwany J. K. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenia powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych. Poza tym pozwany, z ostrożności procesowej, podniósł zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia obejmującego okres od 1 grudnia 2012 roku do 31 marca 2015 roku. Dodatkowo podniósł zarzut potrącenia wierzytelności dochodzonych przez powoda z wierzytelnościami przysługującymi pozwanemu od powoda w związku z nadpłaconymi zaliczkami na diety oraz ryczałty za noclegi w okresie od 01 października 2014 roku do 30 kwietnia 2015 roku.

Uzasadniając pozwany wskazał, że nie uznaje roszczeń powoda, co do zasady i wysokości. W ocenie pozwanego powód otrzymał wszelkie należne mu świadczenia w okresie całego zatrudnienia.

Wyrokiem z dnia 21.02.2019r. Sąd Rejonowy Sąd Pracy w Nowej Soli uwzględnił częściowo powództwo i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.012,84zł tytułem dodatków do wynagrodzenia i oddalił powództwo w pozostałym zakresie. Sąd Rejonowy orzekł również o kosztach procesu.

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany J. K. od 1 czerwca 2008 roku prowadził działalność gospodarczą pod firmą (...) J. K.. Przedmiotem działalności był transport drogowy towarów.

Powód T. D. zawarł w dniu 01 lipca 2011 roku z pozwanym umowę o pracę na czas określony do dnia 30 września 2011 roku, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku kierowcy, z wynagrodzeniem w wysokości 1.368,00 zł. Następnie 1 października 2011 roku strony zawarły umowę o pracę na czas określony od dnia 1 października 2011 roku do dnia 30 września 2013 roku.

W dniu 02 lipca 2012 roku strony podpisały Aneks do umowy, w którym postanowiono, że powód będzie otrzymywał płacę zasadniczą – 1.600,00 zł. Kolejny Aneks do umowy o pracę, z dnia 01 września 2013 roku określał płacę zasadniczą na kwotę 1.800,00 zł.

Od dnia 01 października 2013 roku strony postanowiły, że będzie je łączyła umowa o pracę na czas nieokreślony, z wynagrodzeniem za pracę w wysokości 1.800,00 zł. Aneksem do umowy z dnia 01 lipca 2014 roku postanowiono o zmianie płacy zasadniczej do kwoty 1.900,00 zł. Natomiast Aneksem do umowy o pracę z dnia 01 października 2014 roku strony postanowiły, że powód będzie otrzymywał płacę zasadniczą w wysokości 1.300,00 zł.; ryczałt za dyżury – 200,00 zł.; ryczałt za pracę w godzinach nocnych 180,00 zł.; ryczałt za nadgodziny – 220,00 zł. Dodatkowo pozwany wskazał, że powoda obowiązuje ośmiogodzinna dobowa norma czasu pracy z możliwością przedłużenia wymiaru dobowego do 12 godzin, w okresie rozliczeniowym nieprzekraczającym trzech miesięcy. Przedłużony dobowy wymiar czasu pracy miał być równoważony krótszym dobowym wymiarem czasu pracy w niektórych dniach lub dniami wolnymi od pracy. Kolejnym Aneksem do umowy o pracę z dnia 02 stycznia 2015 roku ustalono wysokość płacy zasadniczej na poziomie 1.300,00 zł.; ryczałt za dyżury – 270,00 zł.; ryczałt za pracę w nocy – 180,00 zł.; ryczałt za godziny nadliczbowe 220,00 zł.

Pozwany ustalił w dniu 01 września 2014 roku treść Regulaminu Pracy. Pozwany postanowił, że do kierowców zatrudnionych w transporcie drogowym mogą być stosowane rozkłady czasu pracy, w których jest dopuszczalne przedłużenie wymiaru czasu pracy do 12 godzin na dobę – w ramach systemu równoważnego czasu pracy.

Pracownik zatrudniony na stanowisku kierowcy był zobowiązany do zdawania pracodawcy kart drogowych niezwłocznie po zakończeniu podróży oraz wszelkich dokumentów dotyczących dokonywanej podróży służbowej. Kierowca miał obowiązek zdawać pracodawcy tzw. delegacje w terminie 7 dni od zakończenia podróży, wykresówki w postaci cyfrowych kart – po 28 dniach od momentu wydania.

Pozwany, w Regulaminie wynagradzania z dnia 1 września 2014 roku, postanowił, że wypłata wynagrodzenia za pracę miała następować, z dołu, raz w miesiącu, w terminie do 10 dni następnego miesiąca kalendarzowego. Natomiast należności przysługujące pracownikom na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową będą pracownikom wypłacane w postaci ryczałtu raz w miesiącu w okresie od 15 do 20 dnia miesiąca następującego po odbytej podróży służbowej. Poza tym pozwany oznaczył sposób ustalenia rozliczenia należności przysługujących pracownikom na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową na obszarze kraju i poza granicami, noclegu.

W dniu 29 marca 2015 roku powód złożył pozwanemu propozycję rozwiązania umowy o pracę na mocy porozumienia storn. Pozwany to zaakceptował. Umowa o pracę została rozwiązana z dniem 30 kwietnia 2015 roku.

Powód wniósł o zawezwanie pozwanego do próby ugodowej w sprawie o zapłatę kwoty 124.752,57 zł. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wymagalności poszczególnych roszczeń do dnia zapłaty tytułem należnego, a nie wypłaconego ryczałtu za noclegi w czasie zagranicznych podróży służbowych, z tytułu niewypłaconych dodatków składników wynagrodzenia tj. nadgodzin, dyżurów, godzin nocnych i przepracowanych niedziel i świąt, niewypłaconych ryczałtów za w/w dodatkowe składniki wynagrodzenia oraz z tytułu wyrównania świadczeń za diety zagraniczne.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy zważył, że podstawą ustalenia wysokości należnego powodowi wynagrodzenia za pracę i świadczeń związanych z pracą stanowiła opinia biegłego sądowego z dziedziny ekonomiki transportu Z. T., dopuszczona przez Sąd na okoliczność, ustalenia należnego powodowi 1) wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, niedziele i święta, za pracę w porze nocnej, czas dyżuru za okres od dnia 01 grudnia 2012 roku do dnia 30 kwietnia 2015 rok; 2) diet za podróże zagraniczne za okres od dnia 1 marca 2013 roku do 30 kwietnia 2015 roku. Opinia została sporządzona w dwóch wariantach: 1. przy założeniu, że strony do dnia 30 września 2014 roku obejmował jednomiesięczny okres rozliczeniowy w podstawowym czasie pracy a od dnia 01 października 2014 roku został wprowadzony trzymiesięczny okres rozliczeniowy w równoważnym czasie pracy; 2. przy przyjęciu, że w okresie zatrudnienia powoda obowiązywał trzymiesięczny okres rozliczeniowy w równoważnym czasie pracy.

Bezsporne między stronami było to, że w pozwanego obowiązywał Regulamin wynagradzania z dnia 01 września 2014 roku, w którym ustalono, że z tytułu diet za każdą dobę trwania podróży służbowej poza granicami kraju przysługuje pracownikowi dieta 30 zł (od dnia 01 października 2014 roku) (§ 12). W sprawie diety zostały ustalone przez Sąd Rejonowy na podstawie druku „Polecenie wyjazdu służbowego”, jako dzień przeliczenia walut przyjęto następny dzień po zakończeniu podróży służbowej. Natomiast wartość wypłaconych diet przyjęto na podstawie danych z wydruków z konta powoda. Przy podróży do państw S. (...) uwzględniono w wyliczeniu diet to, że powód korzystał z posiłku na promie. Ustalenie dni urlopu wypoczynkowego zostało wzięte z list płac, na których widnieje za ile godzin urlopu wypoczynkowego wypłacono wynagrodzenie. Do wyliczeń przyjęto dni, w których powód nie świadczył pracy a przypadały od poniedziałku do piątku. Poza tym wzięto pod uwagę to, że w Regulaminie pracy (§ 13 pkt. 4) wpisano równoważenie czasu pracy dla kierowców do 12 godzin (k. 414 akt). Czas pracy powoda został ustalony na podstawie danych z karty kierowcy (powoda). Wszelkie zarejestrowane czynności zostały wzięte z danych z karty kierowcy, bez dokonywania zmian.

Biegły w opinii wyliczył, że pozwany wypłacił powodowi w okresie zatrudnienia diety w wysokości 82.887,20 zł. Natomiast z tego tytułu powodowi należało się 61.222.54 zł.

Dokonując wyliczeń w dwóch wariantach biegły wskazał, że:

1. przy założeniu, że strony do dnia 30 września 2014 roku obejmował jednomiesięczny okres rozliczeniowy w podstawowym czasie pracy a od dnia 01 października 2014 roku został wprowadzony trzymiesięczny okres rozliczeniowy w równoważnym czasie pracy:

- należność wypłacona: 4.480,00zł;

- bez uwzględnienia udzielania wolnego za nadgodziny: nadgodziny: 16.987,39 zł

dyżur: 8.557,97 zł

pora nocna: 2.047,48 zł

zaniżenie o: 23.112,83 zł

- z uwzględnieniem udzielania wolnego za nadgodziny: nadgodziny: 9.980,45 zł

dyżur: 8.557,97 zł

pora nocna: 2.047,48 zł

zaniżenie o: 16.105,90 zł

2. przy założeniu, że w okresie zatrudnienia powoda obowiązywał trzymiesięczny okres rozliczeniowy w równoważnym czasie pracy

- bez uwzględnienia udzielania wolnego za nadgodziny: nadgodziny: 7.033,05 zł

dyżur: 8.557,97 zł

pora nocna: 2.047,48 zł

zaniżenie o: 13.158,50 zł

- z uwzględnieniem udzielania wolnego za nadgodziny: nadgodziny: 6.403,89 zł

dyżur: 8.557,97 zł

pora nocna: 2.047,48 zł

zaniżenie o: 12.529,34 zł

W trakcie rozprawy w dniu 14 grudnia 2017 roku pełnomocnik powoda oświadczył, że nie kwestionuje treści opinii, a spór dotyczy wyłącznie przyjętego okresu rozliczeniowego.

Natomiast pełnomocnik pozwanego zwrócił uwagę na to, że w okresie zatrudnienia pozwany wypłacił powodowi tytułem diet kwotę wyższą o 21.664,66 zł. W ocenie pozwanego, w związku z tym, że diety były wypłacane w formie zaliczek, możliwe jest ich rozliczenie na poczet dodatków do wynagrodzenia.

Słuchany w charakterze strony powód T. D. stwierdził, że w zaliczce na diety został zawarty ryczałt za noclegi. Dodatkowo powód przyznał, że otrzymywał dni wolne za nadgodziny.

W opinii uzupełniającej biegły uwzględnił zarzuty pozwanego. Biegły podał, że za okres zatrudnienia tytułem diet związanych z podróżami służbowymi powód otrzymał 93.798,04 zł.

Zgodnie ze zleceniem biegły wyliczył ryczałty noclegowe za okres od października 2014 roku do kwietnia 2015 roku. W wyliczeniach uwzględniono, to że powód odbywając przeprawę promową do Skandynawii miał zapewnioną kwaterę na promie, zatem pozwany nie był zobowiązany do wypłaty ryczałtu za takie dni podróży. Z tytułu ryczałtów za noclegi, we wskazanym okresie, powodowi przysługiwała kwota 10.456,76 zł.

Pismem procesowym z dnia 10 września 2018 roku pozwany oświadczył, że nie zgłasza żadnych zarzutów do opinii uzupełniającej biegłego Z. T..

Biegły Z. T. wskazał, że pozwany na podstawie aneksu z dnia 1 października 2014 roku wprowadził ryczałt za dyżur, pracę w godzinach nocnych, za nadgodziny, który wypłacał comiesięcznie. Biegły w swojej opinii zrobił zestawienie wypłaconych dodatków. Od dnia 1 października 2014 roku pozwany wypłacił kwotę 4.480,00 zł. Biegły dalej podał, że kwota przelewu, która była w późniejszej opinii traktowana jako wypłata za lipiec 2013 roku (a nie jako wynagrodzenie za czerwiec 2013 roku) dotyczy okresu w jakim pozwany nie wypacał dodatków. Biegły wskazał, że fakt zmiany charakteru przelewu z wynagrodzenia za diety nie zmienia wyliczeń z opinii – brak w tym czasie wypłat dodatków do wynagrodzenia.

Żadna ze stron nie kwestionowała tych twierdzeń biegłego.

Wyliczenia biegłego Sąd uznał za wiarygodne, gdyż zostały oparte na pełnym dostępnym biegłemu materiale dowodowym, konkretnie na podstawie przedłożonych przez strony dokumentach w postaci umów o pracę, aneksach do umów o pracę, list płac i ewidencji czasu pracy, drukach „Polecenia wyjazdu służbowego”, rachunkach bankowych, regulaminach.

Ostatecznie pełnomocnik powoda na rozprawie w dniu 20 grudnia 2018 roku wniósł o zasądzenie na rzecz powoda kwoty 16.105,90 zł. W ocenie powoda niemożliwe jest zaliczenie na poczet dodatków do wynagrodzenia nadpłaty z tytułu zaliczek na poczet podróży służbowych i ewentualne żądanie ich zwrotu jest przedawnione.

Biorąc pod uwagę wnioski opinii biegłego, Sąd Rejonowy przyjął, że pozwany udzielał powodowi dni wolnych w zamian za pracę w nadgodzinach. Wynikało to wprost z oświadczenia T. D., jakie złożył on na rozprawie w dniu 09 lutego 2018 roku.

W konsekwencji zdaniem Sądu Rejonowego spór między stronami dotyczył okresu rozliczeniowego. Przy czym powód utrzymywał, że strony do dnia 30 września 2014 roku obejmował jednomiesięczny okres rozliczeniowy w podstawowym czasie pracy a od dnia 01 października 2014 roku został wprowadzony trzymiesięczny okres rozliczeniowy w równoważnym czasie pracy, natomiast pozwany utrzymywał, że w okresie zatrudnienia powoda obowiązywał trzymiesięczny okres rozliczeniowy w równoważnym czasie pracy, gdyż, przy zawieraniu umowy o pracę powód był informowany o takim sposobie planowania pracy pracownika. Natomiast powód konsekwentnie twierdził, że nie zna innych uregulowań w przedmiocie systemu czasu pracy obowiązującego u pracodawcy poza regulaminami pracy i wynagradzania, które zostały wprowadzone już w czasie jego zatrudnienia.

Sąd Rejonowy uwzględnił stanowisko powoda, żaden bowiem dowód nie potwierdził tego, że strony umówiły się na trzymiesięczny okres rozliczeniowy w równoważnym czasie pracy już od początku zatrudnienia powoda u pozwanego. Pierwsze umowy o pracę i aneksy jakie zawierały strony nie miały takich postanowień. U pozwanego nie obowiązywał wówczas żaden regulamin organizujący pracę. Dopiero w dniu 01 września 2014 roku pozwany wprowadził Regulamin Pracy i Wynagradzania. Strony dały wyraz tej zmianie w kolejnym aneksie do umowy o pracę z dnia 01 października 2014 roku. Wówczas pozwany wprowadził ryczałty za dyżur, pracę w godzinach nocnych, za nadgodziny, które wypłacał comiesięcznie.

Bezsporne między stronami było to, że pozwany wypłacił powodowi tytułem diet związanych z podróżami służbowymi łącznie kwotę 93.798,04 zł. Strony nie kwestionowały tego, że świadczenie w rzeczywistości wynosiło 61.222.54 zł. Na żądanie powoda, który dopiero po dokonaniu tych wyliczeń stwierdził, że w tej kwocie są także ryczałty za noclegi, Sąd zlecił biegłemu sądowemu wyliczenie tej należności. Jak wyżej wskazano w żądanym okresie tytułem ryczałtów za noclegi powodowi należała się kwota 10.456,76 zł. Zatem pozwany wypłacił powodowi o 32.575,50 zł więcej niż powinien.

Sąd Rejonowy podzielił stanowisko pozwanego co do dokonania wzajemnych rozliczeń stron, w zakresie wynagrodzenia i świadczeń związanych z pracą.

Dokonując tego Sąd rozpoznający przedmiotową sprawę miał na uwadze wyrok Sądu Okręgowego w Zielonej Górze (...) w sprawie oznaczonej sygn. akt IV Pa 61/18. Stroną pozwaną w tamtym postępowaniu był także J. K..

Z uzasadnienia orzeczenia Sądu Okręgowego jasno wynika, że skoro pracownik otrzymał określoną wyższą kwotę tytułem diet, to otrzymał od pracodawcy nadpłatę. W ocenie Sądu możliwe jest zaliczenie tej nadpłaty na poczet dodatków do wynagrodzenia za pracę. Skoro strony stosunku pracy przez lata akceptowały taki sposób wzajemnych rozliczeń, znały go i nie wnosiły zarzutów, to trzeba przyjąć, że te rozliczenia obejmowały nie tylko diety ale także wszystkie należności ze stosunku pracy należne pracownikowi.

Zatem Sąd Rejonowy nie uwzględnił stanowiska powoda, że nie można dokonać rozliczenia stron, które będzie obejmowało wszystkie tytuły związane ze świadczeniem pracy.

Uwzględniając udzielanie dnia wolnego za nadgodziny i przyjmując, że strony do dnia 30 września 2014 roku obejmował jednomiesięczny okres rozliczeniowy w podstawowym czasie pracy, a od dnia 1 października 2014 roku został wprowadzony trzymiesięczny okres rozliczeniowy w równoważnym czasie pracy, należało przyjąć zdaniem Sądu Rejonowego, że od kwoty 32.575,50 zł należało odjąć 10.456,76 zł (ryczałt za noclegi), co daje kwotę 22.118,74 zł. Biegły wskazał, że powodowi należało wypłacić, przy założeniach poczynionych wyżej, kwotę 16.105,92 zł (nadgodziny, dyżur, pora nocna), czyli po stronie pozwanego w dalszym ciągu pozostaje nadwyżka w kwocie 6.012,84 zł.

Wydając orzeczenie w przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy błędnie określił stronę, której należało przypisać tę kwotę. Powództwo należało oddalić w całości ponieważ z całej faktycznie wypłaconej kwoty diet pozostała nie rozliczona między stronami właśnie kwota 6.012,84 zł.

Orzeczenie o kosztach postępowania zostało oparte na tym błędnym założeniu, że powód wygrał postępowanie w części.

Sąd Rejonowy w konsekwencji błędnie nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda za pracę.

Apelację od powyższego wyroku wywiodły obie strony.

Powód zaskarżył wyrok w części oddalającej powództwo i wniósł o jego zmianę przez zasądzenie dodatkowo kwoty 16.105.90zł ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

Powód zarzucił wyrokowi:

l . naruszenie przepisów postępowania :

- art. 233 KPC poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów zgromadzonych w sprawie oraz 321 § 1 k.p.c. poprzez orzeczenie ponad żądanie pozwu i ustalenie, że strona pozwana dokonała skutecznego potrącenia, co skutkowało naruszeniem także art. 502 k.c.

ort. 97 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, poprzez obciążenie pracownika kosztami procesu – wydatkami w wysokości 4171,02 zł, mimo braku przesłanek.

2. Naruszenie prawa materialnego 502 Kodeksu cywilnego poprzez uznanie że wierzytelność pozwanego względem powoda, wynikająca z nadpłaty zaliczek na poczet podróży służbowych nadawała się do potrącenia.

W uzasadnieniu apelacji powód podniósł, że niewątpliwie naruszona została zasada swobodnej oceny dowodów przeprowadzonych loku procesu. co stanowi naruszenie art. 233 KPC. Sąd I instancji ustalił iż pozwany dokonał skutecznego potrącenia z tytułu nadwyżki nadpłaty zaliczek na poczet podróży służbowych nad kwotą należnych dodatkowych składników wynagrodzenia. Nie można się zgodzić ze stanowiskiem Sądu albowiem, powód nigdy nie został przez pozwanego wezwany do zwrotu w/w zaliczek, ani też nie zostało złożone oświadczenie po potrąceniu wierzytelności wzajemnej, zatem zarzut potrącenia nie mógł być skutecznie podniesiony. Ponadto. zgodnie z art. 502 Kodeksu Cywilnego wierzytelność przedawniona może być potrącona, jeżeli w chwili, gdy potrącenie stało się możliwe, przedawnienie jeszcze nie nastąpiło. Ponadto podczas rozprawy w dniu 20 grudnia 2018r. pełnomocnik pozwanego oświadczył, że w sprawie nie ma mowy o potraceniu tylko o rozliczeniu należności pomiędzy pracownikiem a pracodawcą. Zatem mamy do czynienia z orzekaniem przez Sąd ponad żądanie pozwu.

W kwestii obciążenia kosztami procesu to, zgodnie z art, 97 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych pracownik może zostać obciążony kosztami procesu -wydatkami tylko i wyłącznie w szczególnie uzasadnionych przypadkach zaś w niniejszej sprawie z taką sytuacją nie mamy do czynienia.

Z kolei pozwany zaskarżył wyrok w części uwzględniającej powództwo i zarzucił wyrokowi sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającej na przyjęciu, iż kwota 6.012.48zł stanowi niedopłatę, którą pozwany winien uiścić na rzecz powoda, w sytuacji gdy w rzeczywistości kwota ta stanowi nadwyżkę po stronie pozwanego i tym samym powództwo winno być oddalone.

Wskazując na powyższe zarzuty pozwany wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części i oddalenie powództwa w całości i stosowne rozstrzygnięcie o kosztach procesu.

Strony wniosły wzajemnie o oddalenie apelacji przeciwników procesowych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Uwzględnieniu podlega wyłącznie apelacja strony pozwanej.

Apelacja powoda okazała się bowiem niezasadna.

Stan faktyczny sprawy, w zakresie wypłaconych powodowi należności i należności należnych z tytułu wynagrodzenia za pracę i świadczeń związanych z pracą, w tym przypadku świadczeń z tytułu podróży służbowych był między stronami niesporny.

Bezsporne więc było, że pozwany wypłacił powodowi tytułem diet związanych z podróżami służbowymi łącznie kwotę 93.798,04 zł. Strony nie kwestionowały tego, że wysokość należnego świadczenia z tego tytułu wynosiło 61.222,54 zł. Na żądanie powoda, który dopiero po dokonaniu tych wyliczeń stwierdził, że w tej kwocie są także ryczałty za noclegi, Sąd zlecił biegłemu sądowemu wyliczenie tej należności, jak wyżej wskazano w żądanym okresie tytułem ryczałtów za noclegi powodowi należała się kwota 10.456,76zł. Zatem pozwany wypłacił powodowi o 32.575,50 zł więcej niż powinien.

Z kolei rozliczając wynagrodzenie powoda Sąd Rejonowy przyjmując wnioski wynikające z opinii biegłego sądowego za podstawę rozstrzygnięcia stwierdził, że

1. przy założeniu, że strony do dnia 30 września 2014 roku obejmował jednomiesięczny okres rozliczeniowy w podstawowym czasie pracy a od dnia 01 października 2014 roku został wprowadzony trzymiesięczny okres rozliczeniowy w równoważnym czasie pracy:

-

należność wypłacona: 4.480,00zł;

-

bez uwzględnienia udzielania wolnego za nadgodziny:

nadgodziny: 6.987,39 zł

dyżur: 8.557,97 zł

pora nocna: 2.047,48 zł

zaniżenie o: 23.112,83 zł

-

z uwzględnieniem udzielania wolnego za nadgodziny:

nadgodziny: 9.980,45 zł

dyżur: 8.557,97 zł

pora nocna: 2.047,48 zł

zaniżenie o: 16.105,90 zł

2. przy założeniu, że w okresie zatrudnienia powoda obowiązywał trzymiesięczny okres rozliczeniowy w równoważnym czasie pracy

-

bez uwzględnienia udzielania wolnego za nadgodziny:

nadgodziny: 7.033,05 zł

dyżur: 8.557,97 zł

pora nocna: 2.047,48 zł

zaniżenie o: 13.158,50 zł

-

z uwzględnieniem udzielania wolnego za nadgodziny:

nadgodziny: 6.403,89 zł

dyżur: 8.557,97 zł

pora nocna: 2.047,48 zł

zaniżenie o: 12.529,34 zł.

Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sadu Rejonowego, że w takiej sytuacji należało dokonać rozliczenia obu tych świadczeń skoro powód otrzymał nadpłatę świadczeń z tytułu podróży służbowych to należało ją zaliczyć na poczet wynagrodzenia za pracę, którego w całości powód nie otrzymał, w szczególności dotyczy to składników wynagrodzenia w postaci wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, dyżury i pracę w nocy.

W tej sytuacji uzasadniony jest pogląd skarżącej, że wydając zaskarżony wyrok Sąd Rejonowy rozstrzygał sprawę na podstawie ustaleń sprzecznych z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Wskazał na to w uzasadnieniu również Sąd Rejonowy stwierdzając, że „wydając orzeczenie w przedmiotowej sprawie Sąd błędnie określił stronę, której należało przypisać tę kwotę. Powództwo należało oddalić w całości, ponieważ z całej faktycznie wypłaconej kwoty diety pozostała nie rozliczona między stronami właśnie kwota 6.012.84zł”

Orzeczenie o kosztach postępowania zostało oparte na tym błędnym założeniu, że powód wygrał postępowanie w części.

Sąd błędnie nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do wysokości jednomiesięcznego wynagrodzenia powoda za pracę.

Z tych też wyżej przedstawionych powodów, wynika wprost niezasadność zarzutów zawartych w apelacji powoda.

Biorąc pod uwagę powyższe zważenia należało na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. orzec jak w wyroku, przy czym orzeczenie o kosztach procesu za I i II instancję wydane zostało na podstawie art. 98 k.p.c., a więc zgodnie z zasadą odpowiedzialności strony za wynik procesu.