Wyrok SR w Strzelcach Opolskich z 19 lutego 2013 r. w sprawie o wykroczenie z art. 92a kw.

Sygn. akt II W 2/13

WYROK

Dnia 19 lutego 2013 roku

Sąd Rejonowy II Wydział Karny w Strzelcach Opolskichw składzie:

Przewodniczący SSR Anna Iwan

Protokolant Justyna Wloka

W obecności oskarżyciela publicznego-------------

Po rozpoznaniu dnia 19 lutego 2013 roku na rozprawie

sprawy K. D. /D./

syna S. i I. z d. H.

urodz. (...) w T.

obwinionego o to, że :

w dniu 20 grudnia 2012r. o godz. 15.02. w m. S. na ul. (...) kierując samochodem osobowym marki J. (...) o nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość w obszarze zabudowanym o 51 km/h

tj. o wykroczenie z art. 92 a kw

I.  uznaje K. D. za winnego popełnienia zarzucanego czynu tj. wykroczenia z art. 92 a kw i za to na podstawie art. 92 a kw wymierza mu karę grzywny w wysokości 400 (czterystu) złotych

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw w związku z §1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia oraz na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust 1 i art. 21 ustawy o opłatach w sprawach karnych zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (stu) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wymierza opłatę w wysokości 40 (czterdziestu) złotych.

Sygn. akt IIW 2/13

UZASADNIENIE.

W oparciu o zebrany w sprawie materiał dowodowy Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 grudnia 2012r. o godz. 15.02 sierż. sztab. J. G.pełniąc służbę wraz z post. M. B.na terenie miejscowości S.na ul. (...)zatrzymał do kontroli kierowcę samochodu osobowego marki J. (...)o nr. rej. (...), którego kierowcą był K. D.s. S.i I., pesel (...), zam. T. ul. (...), który przekroczył dozwoloną prędkość w obszarze zabudowanym o 51 km/h. Pomiaru prędkości dokonano urządzeniem Ultra Lyte LTI 20-20. Radiowóz policyjny stał na ul. (...), a funkcjonariusz Policji J. G.stał na skrzyżowaniu ul. (...)z ul. (...). Od tego miejsca w kierunku G.teren zabudowany kończy się za 100m, natomiast pomiaru prędkości dokonano na 300m. przed stojącymi funkcjonariuszami. Zatrzymania dokonano w terenie zabudowanym, w obrębie miasta S..

Funkcjonariusz policji dokonujący zatrzymania był ubrany w mundur, m.in. w kurtkę, odblaskowa kamizelkę i czapkę zimową z wyposażenia służby.

Na miejscu zatrzymania obwiniony został poinformowany o popełnionym wykroczeniu. Zachowanie jego było poprawne, nie przejawiał zdenerwowania czy agresji. Zaproponowany został przez funkcjonariusza policji (sierż. sztab. J. G.) mandat karny w kwocie 400 zł i 10 pkt. karnych, na co obwiniony skorzystał z prawa do odmowy przyjęcia mandatu. W związku z odmową mandatu, ukarany został pouczony o prawach i obowiązkach osoby podejrzanej o popełnienie wykroczenia, a także został poinformowany, iż zostanie skierowany wniosek do Sądu o ukaranie.

Dowód:

- wniosek o ukaranie w postępowaniu zwyczajnym; k. nr 3;

- notatka urzędowa z dnia 20.12.2013r.; k. nr 4;

- notatka urzędowa z dnia 01.01.2013r; k. nr 11;

- szkic miejsca zdarzenia; k. nr 10.

Obwinionemu już wcześniej zdarzyło się naruszyć przepisy ruchu drogowego, w szczególności przekroczenia dozwolonej prędkości, za co został skazany wyrokiem Sądu Rejowego w Radomskuw sprawie sygn. akt II W 346/12 z dnia 12.09.2012 r. .

Dowód:

- informacja o wpisach w ewidencji kierowców naruszających przepisy o ruchu drogowym; k. nr 5.

K. D.został na miejscu zdarzenia przesłuchany przez funkcjonariusza policji sierż. sztab. J. G.. W trakcie przesłuchania nie przyznał się do przedstawionego zarzutu popełnionego wykroczenia.

Przed Sądem przyznał się do przekroczenia prędkości, ale wyjaśnił, że nie jechał tyle ile wskazano w zarzucie, a ponadto ma zastrzeżenia do miejsca kontroli.

Dowód:

- protokół przesłuchania osoby, co do której istnieje uzasadniona podstawa do sporządzenia przeciwko niej wniosku o ukaranie; k. nr 8-9.

- wyjaśnienia obwinionego K. D. k. 19

Sąd dokonując ustaleń oparł się przede wszystkim na zeznaniach świadka J. G., wyjaśnieniach obwinionego K. D.oraz na podstawie dołączonych dowodów do wniosku o ukaranie.

W trakcie rozprawy w sprawie o popełnione wykroczenie obwiniony przyznał przed Sądem, iż przekroczył ww. miejscu w terenie zabudowanym dozwoloną prędkość, jednocześnie kwestionował zasadność miejsca w którym doszło do zatrzymania, a także ubiór funkcjonariuszy policji.

Sąd zważył co następuje:

Dokonując ustaleń w przedmiocie stanu faktycznego Sąd oparł się w głównej mierze na zeznaniach świadka J. G., a także po części na wyjaśnieniach obwinionego.

J. G.zeznając przed Sądem nie pamiętał okoliczności przedmiotowego wykroczenie, jednak mając na uwadze, że jest on funkcjonariuszem policji z Wydziału Ruchu Drogowego i dokonywanie kontroli prędkości pojazdów to jego niemal codzienna czynność jest rzeczą naturalną, że nie pamiętał okoliczności związanych z przedmiotem niniejszego postępowania. Tym bardziej, że po odczytaniu mu złożonych uprzednio zeznań stwierdził, że kierujący był podczas kontroli grzeczny i kulturalny. Zeznania, jakie świadek złożył w toku czynności wyjaśniających były spójne logiczne i w ocenie Sądu zasługują na wiarę.

Obwiniony w toku postępowania sądowego nie kwestionował tego, że przekroczył dozwoloną prędkość, jednak twierdził, że nie w takim wymiarze, jak wskazano we wniosku o ukaranie, pozostałe jego zastrzeżenia dotyczyły miejsc, gdzie stał radiowóz, tego, jak był ubrany funkcjonariusz itp. Analizując te wyjaśnienia warto wskazać, że obwiniony wskazał tylko, że nie poruszał się z prędkością 91 km/h, ale jechał szybciej niż 50 km/h, nie wskazał jednak z jaką prędkością miał rzeczywiście się poruszać i na czym opiera swoje twierdzenie, że nie jechał z prędkością wskazaną w zarzucie, poza własnymi przekonaniami oczywiście.

Mając na uwadze powyższe Sąd nie znalazł podstaw do podważenia wiarygodności zeznań świadka w tym zakresie i odmówił wiary wyjaśnieniom obwinionego.

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego pozwala na stwierdzenie, że obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 92 a kw.

Zgodnie z przepisem art. 92 a k.w. „Kto, prowadząc pojazd, nie stosuje się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym, podlega karze grzywny”.

Przedmiotem ochrony w rozumieniu art. 92 a k.w. jest porządek i bezpieczeństwo ruchu drogowego, a zachowanie sprawcze polega na niestosowaniu się do ograniczenia prędkości. Niestosowanie się polega na niepodporządkowaniu się ograniczeniom prędkości, w którego rezultacie dochodzi do przekroczenia jej dopuszczalnych granic. Ograniczenie oznacza „ujęcie w granice, zawarcie, zamknięcie w pewnych granicach” ( Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny, red. H. Zgółkowa, t. 26, Poznań 2000, s. 129).

Zgodnie z art. 20 ust. 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym dopuszczalna górna granica prędkości w terenie zabudowanym w godzinach 5 00-23 00 wynosi 50 km/h.

Okoliczności, jakie obwiniony podnosił w swoich wyjaśnieniach nie stanowią w ocenie Sądu podstawy do zakwestionowania pomiaru prędkości, jakiej dokonał J. G., jego legalności, czy prawidłowości sposobu przeprowadzenia tego pomiaru. Bez znaczenie dla bytu wykroczenia z art. 92 a kw jest okoliczność, czy kierujący przekraczając prędkość stwarzał zagrożenie dla bezpieczeństwa w ruchu drogowym, gdyż gdyby takie zagrożenie stworzył należałoby rozważyć jego zachowanie pod kątem wykroczenia z art. 86 kw.

W ocenie Sądu w toku przedmiotowej kontroli nie zostały naruszone reguły określające sposób przeprowadzania kontroli wynikające z Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18.07.2008 r. w sprawie kontroli ruchu drogowego.

Mając powyższe na względzie Sąd uznał, iż wymierzona kara grzywny w wysokości 400 zł jest adekwatna do stopnia winy oraz spełnia kryteria wymiaru kary i że będzie ona stanowiła środek oddziaływania na postawę obwinionego.