Wyrok SO w Zielonej Górze z 28 stycznia 2014 r. w sprawie o odszkodowanie.

Sygn. akt IV Pa 6/14

WYROK

Dnia 28 stycznia 2014r.

Sąd Okręgowy Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Zielonej Górze

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SO Bogusław Łój / spr /

Sędziowie : Sędzia SO Hanna Rawska

Sędzia SO Katarzyna Kijowska-Kukulska

Protokolant : st.sek.sad.R. Duchnicka - Tylutka

po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2014r. w Zielonej Górze

na rozprawie

sprawy z powództwa R. W.

przeciwko (...) Sp z o.o. w Z.

o odszkodowanie

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego Sądu Pracy w Nowej Soli

z dnia 16.10.2013r. ( Sygn. akt IV P 266/13)

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 60 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego za instancję odwoławczą.

Sygn. akt IV Pa 6/14

UZASADNIENIE

Powódka R. W. domagała się w pozwie zasadzenia od pozwanego ”A.” sp z i.i. odszkodowania w kwocie 4800 zł odpowiadającego trzymiesięcznemu wynagrodzeniu powódki z tytułu wypowiedzenia powódce warunków umowy o pracę z naruszeniem przepisów o wypowiadaniu umów o pracę. Uzasadniając powództwo podała, że w piśmie wypowiadającym warunki pracy pozwany wbrew dyspozycji art.30 § 4 k.p. nie wskazał przyczyny wypowiedzenia. Pozwany ponadto wadliwie wskazał okres wypowiedzenia, albowiem uwzględniając fakt, iż podjęcie przez powódkę pracy w pozwanym nastąpiło w trybie art. 23 1 k.p. powódka ma prawo do trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia.

W odpowiedzi na pozew pozwany ”A.” sp z o.o. wniósł o oddalenie powództwa w całości .Pozwany zarzucił ,iż powódka uchybiła terminowi z art.264 § 1 kp do wniesienia odwołania do sadu pracy. Pozwany zarzucił ponadto, iż pomimo niewskazania powódce przyczyny wypowiedzenia warunków pracy w piśmie wypowiadającym te warunki, powódka faktycznie przyczynę wypowiedzenia znała, albowiem wiedza pracowników w zakresie tej przyczyny była powszechna. Pracownicy wiedzieli . ze przyczyną wypowiedzeń jest utrata przez pozwanego kontaktu na ochronę z firmą (...) S.A. Pozwany prawidłowo wskazał powódce jednomiesięczny okres wypowiedzenia, albowiem umowa o pracę miedzy stronami została nawiązana niezależnie od poprzedniego stosunku pracy powódki.

Wyrokiem z dnia 16 października 2013 r. Sąd Rejonowy w Nowej Soli z zasądził od pozwanego (...) Sp. z o.o. na rzecz powódki R. W. tytułem odszkodowania z art. 45 § 1 kp kwotę 3810,24 zł. (I pkt wyroku), w pozostałym zakresie powództwo oddalił (II pkt wyroku), wyrokowi w punkcie I nadał rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 1270,08 zł (III pkt wyroku), zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (IV pkt wyroku), nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Nowej Soli kwotę 191 zł tytułem opłaty sądowej .

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 16.01.2006 r. powódka R. W. podjęła zatrudnienie na podstawie umowy o pracę na okres próbny do dnia 15.04.2006 r. w firmie (...). (...) Spółka Komandytowa. Na podstawie powyższej umowy została zatrudniona na stanowisku strażnika w pełnym wymiarze zatrudnienia. Od początku zatrudnienia powódka świadczyła pracę w obiekcie nr 116 położonym w S. przy ul. (...), stanowiącym własność najpierw Zakładów (...) sp. z o.o., a później firmy (...) S.A. Po dniu 15.04.2006 r. powódka kontynuowała zatrudnienie na dotychczasowych warunkach na podstawie umowy o pracę na czas określony zawartej do dnia 15.04.2008 r. W dniu 04.01.2007 r. powódka została poinformowana, iż od dnia 01.01.2007 r. podmiotem zatrudniającym powódkę „jest nadal ten sam Pracodawca, obecnie działający pod nowa nazwą, tj. jako (...) Sp. z o.o. Spółka Komandytowa. W dniu 16.04.2008r. powódka zawarła z (...) Sp. z o.o. Spółka Komandytowa kolejną umowę o pracę na czas określony, tym razem do dnia 15.04.2010 r., a w dniu 16.04.2010r. następną, tym razem do dnia 21.08.2011r.

Powódka posiada orzeczenie o lekkim stopniu niepełnosprawności.

Wspólnikami (...) Sp. z o.o. Spółka Komandytowa są: G. K., M. K. oraz pozwany (...) sp. z o.o. A. sp. z o.o jest komplementariuszem upoważnionym do samodzielnego reprezentowania (...) Sp. z o.o. Spółka Komandytowa. Podstawowym przedmiotem działalności (...) Sp. z o.o. Spółka Komandytowa jest świadczenie usług w zakresie ochrony mienia i osób oraz świadczenie usług porządkowo-czystościowych.

M. K. jest także głównym wspólnikiem pozwanego (...) sp. z o.o. W spółce tej posiada 80 udziałów o łącznej wysokości 40 tys. zł. Pozostałe 20 udziałów o łącznej wysokości 10 tys. zł posiada E. L. (1).

W 2010 r. (...) Sp. z o.o. Spółka Komandytowa przeprowadził operację przekazania części zatrudnianych przez siebie pracowników ochrony do pozwanego (...) Sp. z o.o. U podłoża decyzji (...) Sp. z o.o. Spółka Komandytowa w zakresie transferu pracowników leżały względy ekonomiczne związane z uprawnieniami pracodawców do świadczeń z PFRON. Po dokonaniu wyboru pracowników do przekazania (...) Sp. z o.o. Spółka Komandytowa zaproponował wybranym pracownikom rozwiązanie umów o pracę za porozumieniem stron i zapewnił pracowników, że w (...) sp. z o.o. będą kontynuować zatrudnienie na dotychczasowych warunkach. W grupie pracowników objętych operacją przekazania do (...) sp. z o.o. była także powódka R. W.. Po otrzymaniu propozycji podjęcia z dniem 01.01.2011 r. zatrudnienia w (...) sp. z o.o. powódka w dniu 28.12.2010 r. wystosowała do (...) Sp. z o.o. Spółka Komandytowa pismo o treści – „proszę o rozwiązanie umowy o pracę z dniem 31.12.2010 r. za porozumieniem stron z (...) do (...) sp. z o.o.”

Oprócz powódki propozycję przejścia do pracy w (...) sp. z o.o. otrzymali także inni pracownicy (...) Sp. z o.o. Spółka Komandytowa pracujący na obiekcie nr 116 (ale nie wszyscy). Od dnia 01.01.2011 r. powódka i pozostali przekazani do (...) sp. z o.o. pracownicy kontynuowali zatrudnienie na identycznych warunkach pracy i płacy, jakie obowiązywały ich w (...) Sp. z o.o. Spółka Komandytowa. Powódka i pozostali pracownicy przekazani do (...) sp. z o.o. zawarli z (...) sp. z o.o. nowe umowy o pracę. W przypadku powódki była to umowa o pracę na czas nieokreślony z dnia 01.01.2011r.

Po przejściu do (...) sp. z o.o. pracownicy objęci przekazaniem kontynuowali swoją pracę przy realizacji umów na ochronę osób i mienia zawartych przez (...) Sp. z o.o. Spółka Komandytowa. (...) sp. z o.o. realizuje zawarte przez (...) Sp. z o.o. Spółka Komandytowa umowy jako podwykonawca na podstawie umowy z dnia 01.01.2011r. o współpracy i świadczenie usług.

Po przejściu do (...) sp. z o.o. pracownicy objęci przekazaniem kontynuowali swoją pracę przy realizacji umów na ochronę osób i mienia w dotychczasowym umundurowaniu. Umundurowanie pracowników ochrony przekazanych pozwanemu stanowi nadal stanowi własność (...) Sp. z o.o. Spółka Komandytowa, podobnie jak znajdujące się w poszczególnych obiektach objętych ochroną latarki i alkoholomierze.

W dniu 19.07.2013r. pozwany wręczył powódce pismo w sprawie wypowiedzenia warunków pracy w zakresie miejsca świadczenia pracy. W piśmie tym pozwany zaproponował powódce zmianę miejsca świadczenia pracy ze S. na Powiat (...) i kontynuowanie zatrudnienia na dotychczasowych warunkach na obiekcie firmy (...) w N.. Powódka propozycji warunków pracy nie przyjęła, wskutek czego wiążąca strony umowa o pracę uległa rozwiązaniu.

Odwołanie od wypowiedzenia z dnia 19.07.2013r. powódka wniosła do sądu pracy w dniu 25.07.2013r.

Sąd Rejonowy zważył, że powództwo co do zasady zasługiwało na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności Sąd Rejonowy, wobec bezspornego faktu, iż pozwany dokonał wypowiedzenia powódce warunków pracy w dniu 19.07.2013 r. i faktu, iż odwołanie od wypowiedzenia powódka wniosła do sądu pracy za pośrednictwem poczty w dniu 25.07.2013 r., podniesiony przez pozwanego w odpowiedzi na pozew zarzut uchybienia przez powódkę terminu z art. 264 § 1 k.p. ocenił jako oczywiście chybiony.

Dalej ustalenie, iż powódka złożyła odwołanie do sądu pracy w terminie obligowało Sąd Rejonowy do zbadania zgodności z prawem dokonanego wobec powódki wypowiedzenia warunków pracy, w szczególności zbadania podniesionego przez powódkę w pozwie zarzutu naruszenia art. 30 § 4 k.p. Sąd Rejonowy wskazał, że w sprawie bezsporne jest, że w piśmie wypowiadającym powódce warunki pracy pozwany nie wskazał przyczyny wypowiedzenia. Przyznając powyższą okoliczność pozwany w toku postępowania wyrażał stanowisko, iż w sytuacji gdy powódka znała przyczynę wypowiedzenia z innego źródła, brak wskazania przyczyny wypowiedzenia w piśmie wypowiadającym warunki pracy nie stanowi o prawnej wadliwości wypowiedzenia. Stanowisko pozwanego w ocenie Sądu Rejonowego było błędne.

Sąd Rejonowy powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego stwierdził, że ugruntowany jest pogląd, iż wynikający z art. 30 § 4 k.p. wymóg wskazania przyczyny wypowiedzenia oznacza powinność pracodawcy wskazania tej przyczyny w wypowiedzeniu, i to w sposób na tyle konkretny, by pracownik wiedział z jakim konkretnym swoim działaniem, bądź zaniechaniem ma wypowiedzenie łączyć (por. np. wyrok SN z 29.03.2010 r. IPK 175/00, wyd. Lex nr 585689). W orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowany jest także pogląd, iż konkretność wskazanej w wypowiedzeniu przyczyny należy oceniać z uwzględnieniem innych znanych pracownikowi okoliczności uściślających tę przyczynę, niewskazanych expressis verbis w wypowiedzeniu (por np. wyrok SN 14.09.1998 r. IPKN 315/98, OSNAP 1999/19/617). Sąd Rejonowy podkreślił, iż wyżej przytoczone poglądy orzecznictwa dotyczą wyłącznie takich stanów faktycznych, w których pracodawca przyczynę wypowiedzenia, chociażby w sposób niekonkretny, w piśmie wypowiadającym umowę o pracę wskazał. Jeżeli natomiast pracodawca – jak to ma miejsce w niniejszej sprawie – nie wskazał pracownikowi w piśmie wypowiadającym umowę o pracę przyczyny wypowiedzenia w ogóle, to uchybienia takiego nie sanuje ewentualna wiedza pracownika o przyczynie wypowiedzenia nabyta z innych źródeł. Sąd Rejonowy wskazał, że za jego stanowiskiem przemawia jednoznacznie treść art. 30 § 4 k.p. Powołany przepis stanowi, że przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie powinna być wskazana w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę. Skoro tak, to wykluczona jest dopuszczalność wskazania pracownikowi przyczyny wypowiedzenia w inny sposób, niż w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy o pracę. Poza oświadczeniem o wypowiedzeniu umowy o pracę, przyczyna wypowiedzenia może być jedynie skonkretyzowana. W ocenie Sądu Rejonowego zajęte w niniejszej sprawie stanowisko znajduje oparcie w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 05.05.1999r. (I PKN 670/98 OSNP 2000/13/510).

Uwzględniając powyższe zważenia Sąd Rejonowy tytułem uzupełnienia wskazał, iż z poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych nie wynika, aby w dacie otrzymania wypowiedzenia powódka znała przyczynę wypowiedzenia z innych źródeł. Sąd Rejonowy przywołując zeznania bezpośredniego przełożonego powódki – komendanta rejonu J. W. (1) ustalił, że wręczając powódce wypowiedzenie nie wyjaśnił powódce konkretnej przyczyny wypowiedzenia pozostając w przekonaniu, że jest ona załodze znana. Świadek zeznał, że tylko wspomniał powódce o wypowiedzeniu umowy na ochronę obiektów przez firmę (...) S.A., ale wobec faktu, iż powódka powyższemu twierdzeniu zaprzeczyła, zeznania J. W. nie mogły stanowić podstawy ustalenia faktu wskazania powódce konkretnej przyczyny wypowiedzenia. (...) o przyczynie wypowiedzenia powódka nie uzyskała także na podstawie wyjaśnień Prezesa pozwanego E. L. złożonych na zebraniu załogi pracującej na obiekcie 116, albowiem zebranie to, jak wynika z zeznań świadków, odbyło się już po wręczeniu powódce wypowiedzenia warunków pracy. Także fakt, że przed powódką wypowiedzenie umowy o pracę otrzymał inny pracownik (P. C.) i w jego wypowiedzeniu wskazana była przyczyna wypowiedzenia, nie może stanowić wystarczającej podstawy do ustalenia, że powódka znała przyczynę dokonanego wobec niej wypowiedzenia.

Następnie Sąd Rejonowy wskazał, że spór między stronami dotyczył nie tylko prawa powódki do dochodzonego odszkodowania – co do zasady, ale także co do wysokości, w kontekście przysługującego powódce okresu wypowiedzenia. Zgodnie z art. 47 1 k.p. odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 przysługuje w wysokości wynagrodzenia za okres od 2 tygodni do 3 miesięcy, nie niższego jednak od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia. Zdaniem powódki w dacie otrzymania wypowiedzenia powódce przysługiwało prawo do trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, albowiem podjęcie przez powódkę pracy w pozwanym nastąpiło w trybie art. 23 1 k.p. i uwzględniając łączny staż pracy u obu pracodawców w dacie otrzymania wypowiedzenia staż tez wynosił ponad 8 lat. Zdaniem pozwanego nawiązanie przez powódkę stosunku pracy z pozwanym nie nastąpiło w trybie art. 23 1 k.p. W ocenie Sądu Rejonowego z poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych wynika w sposób niebudzący wątpliwości że przejście powódki do pracy w pozwanym nastąpiło w trybie art. 23 1 k.p. Pierwszą kwestią wymagająca odniesienia się do niej przez Sąd Rejonowy było stanowisko pozwanego prezentowane w niniejszej sprawie według, którego co do zasady niemożliwe jest stwierdzenie zaistnienia zmiany podmiotowej w stosunku pracy w trybie art. 23 1 k.p. w sytuacji, gdy przejściu zakładu pracy na nowego pracodawcę nie towarzyszy przejście składników majątkowych przejmowanego zakładu pracy. Powyższe stanowisko pozwanego nie znajduje oparcia w powołanym przez pozwanego orzecznictwie, albowiem całość tego orzecznictwa, i to zarówno orzecznictwa ETS jak i SN, dotyczy pracodawców świadczących usługi, przy wykonywaniu których istotną rolę odgrywają składniki majątkowe. W takich przypadkach rzeczywiście art. 23 1 k.p. ma zastosowanie tylko wówczas, gdy podmiot przejmujący usługi przejmuje je wraz z istotnymi składnikami mienia związanymi z wykonywaniem tych usług, o czym stanowi teza powołanego przez pozwaną wyroku SN z dnia 04.02.2010 r. (III PK 51/09, wyd. Lex nr 602053) i powołane orzecznictwo ETS. W sytuacji jednak, gdy przy świadczeniu danego rodzaju usług składniki majątkowe nie mają znaczenia istotnego lub znaczenia w ogóle, możliwe jest stwierdzenie transferu zakładu pracy w trybie art. 23 1 k.p. w sytuacji, gdy transfer ten obejmuje wyłącznie pracowników. Warunkiem stwierdzenia transferu jest ustalenie, że przejściu podlega zorganizowana całość, bądź część zakładu pracy, która zachowuje swoją tożsamość jako przedsiębiorstwo w znaczeniu przedmiotowym (patrz tak samo: teza i uzasadnienie wyroku SN z dnia 11.04.2012r. I PK 155/11). Z poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych wynika, że przejście części pracowników (...) Sp. z o.o. Spółka Komandytowa do pozwanego nastąpiło w formie przekazania pozwanemu zorganizowanej części przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. Spółka Komandytowa w znaczeniu przedmiotowym. Świadczy o powyższym fakt, iż pozwany przejął nie (...) Sp. z o.o. Spółka Komandytowa, ale przejął także realizację zawartych przez (...) Sp. z o.o. Spółka Komandytowa umów na ochronę osób i mienia. Sąd Rejonowy wskazał, że pozwany faktycznie przejął również całość składników majątkowych wiążących się z wykonywaniem przez powódkę i pozostałych przejętych pracowników swojej pracy. Ostatnia okoliczność ma w sprawie zasadnicze znaczenie. Ostatecznie rozstrzygnięcie niniejszej sprawy w zakresie ustalenia wysokości należnego powódce odszkodowania w kontekście długości przysługującego powódce okresu wypowiedzenia było niezależne od stanowiska prawnego w kwestii, czy przejściu zakładu pracy na innego pracodawcę w trybie art. 23 1 k.p. musi towarzyszyć przekazanie składników majątkowych. Z poczynionych przez Sąd Rejonowy w sprawie ustaleń faktycznych wynika, że pracownicy przekazani do pozwanego przez (...) Sp. z o.o. Spółka Komandytowa, w tym powódka, zostali przekazani wraz ze wszystkimi składnikami majątkowymi związanymi z ich pracą. W szczególności zachowali dotychczasowe umundurowanie, a nawet identyfikatory. Uznaniu, że powyższe składniki majątkowe zostały pozwanemu przekazane wraz z pracownikami nie sprzeciwia się fakt, iż (...) Sp. z o.o. Spółka Komandytowa jest nadal ich formalnym właścicielem. Z punktu widzenia art. 23 1 k.p. nie jest bowiem istotna forma prawna przekazania, ale samo faktyczne przekazanie w znaczeniu przedmiotowym, a takie przekazanie pomiędzy (...) Sp. z o.o. Spółka Komandytowa i pozwanym niewątpliwie nastąpiło.

Zasądzając od pozwanego na rzecz powódki na podstawie art. 45 § 1 w zw. z art. 42 § 1k.p. odszkodowanie w wysokości wynikającej z art. 47 1 k.p. Sąd Rejonowy wyliczył należną powódce kwotę odszkodowania według zasady określonej w § 2 ust 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29.05.1996r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia (…),(Dz. U. nr 62 poz. 289 ze zm.). Ponieważ z mocy § 14 w zw. z § 6 pkt 7a Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 08.11.1997r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego (…) (Dz. U. nr 2 poz.14) ekwiwalent za urlop ustala się z wyłączeniem kwot wyrównania do wynagrodzenia za pracę do wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę i pozwany z uwzględnieniem powyższych przepisów wyliczył kwotę dochodzonego przez powódkę odszkodowania (k. 55), Sąd Rejonowy zasądził na rzecz powódki odszkodowanie z art. 45 § 1 k.p. w wysokości wyliczonej przez pozwanego i oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Rygor natychmiastowej wykonalności Sąd Rejonowy nadał wyrokowi w zakresie wynikającym z art. 477 2 §1 k.p.c.

Orzeczenie w zakresie kosztów procesów Sąd Rejonowy wydał na podstawie art. 98 i 99 k.p.c., art.13 i 113 ustawy z dnia 26 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jedn. Dz. U. nr 90, poz.594 ze zm.) oraz na podstawie § 11 ust. 1 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. nr 163, poz. 1349).

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany. Zaskarżył powyższy wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I)  Naruszenie przepisów prawa materialnego w szczególności:

a)  naruszenie przepisów art. 47 1 kp poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe ustalenie, że powódce przysługiwał trzymiesięczny okres wypowiedzenia, podczas gdy powódka była zatrudniona u pozwanego od dnia 01.01.2011 r. do dnia 31.08.2013 r. a zatem przez okres 2 lat i 8 miesięcy, a zatem okres wypowiedzenia powódki wynosił 1 miesiąc, za który powódka otrzymała należne jej wynagrodzenie,

b)  naruszenie przepisów art. 36 § l kp poprzez jego niezastosowanie w sprawie i błędne przyjęcie, iż powódka była zatrudniona u pozwanego co najmniej 3 lata, w związku z czym przysługiwał jej 3-miesięczny okres wypowiedzenia, podczas gdy w stosunku do powódki winien znaleźć zastosowanie przepis art, 36 § l ust. 2 k.p., który stanowi, iż okres wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest uzależniony od okresu zatrudnienia u danego pracodawcy i wynosi 1 miesiąc, jeżeli pracownik był zatrudniony co najmniej 6 miesięcy jednakże krócej niż 3 lata,

c)  naruszenie przepisów art. 45 § 1 w zw. a art. 42 § l k. p., poprzez ich niewłaściwe zastosowanie w sprawie i błędne ustalenie wysokości odszkodowania naliczonego powódce za okres 3 miesięcy, w sytuacji w której Sąd I instancji uzależnił jego wysokość od okresu wypowiedzenia oraz poczynił błędne ustalenia w tym zakresie,

d)  naruszenie przepisów art. 23 1 kp poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sprawie i błędne przyjęcie, iż podjęcie przez powódkę pracy u pozwanego nastąpiło w trybie art. 23 1 k.p., zaś staż pracy powódki w dacie rozwiązania umowy o pracę wynosił 8 lat, podczas gdy z okoliczności sprawy nie sposób dokonać takich ustaleń. Sąd I instancji błędnie ustalił, że przejście części pracowników Spółki (...) Sp. z o.o. Sp.k. do pozwanego nastąpiło w formie przekazania pozwanemu zorganizowanej części przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. Sp.k. w znaczeniu przedmiotowym, podczas gdy przejściu zakładu pracy na nowego pracodawcę nie towarzyszyło przejście składników majątkowych przejmowanego zakładu pracy.

2. Naruszenie przepisów prawa procesowego poprzez błędne ustalenie okoliczności faktycznych dla rozstrzygnięcia sprawy wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

a) sprzeczność istotnych ustaleń z zebranym materiałem dowodowym w wyniku ustalenia, że przejście części pracowników (...) Sp. z o.o. Spółka komandytowa do pozwanej nastąpiło w formie przekazania pozwanemu zorganizowanej części przedsiębiorstwa (...) Sp. z o.o. Sp.k. w znaczeniu przedmiotowym, podczas gdy powierzenie przez pracodawcę wykonywania zadań pomocniczych podmiotowi zewnętrznemu świadczącemu usługi w tym zakresie ( outsourcing) nie może oznaczać przejścia części zakładu pracy na innego pracodawcę, jeśli nie przemawia za tym kompleksowa ocena takich okoliczności jak rodzaj zakładów, przejęcie składników majątkowych i niematerialnych, przejęcie większości pracowników, przejęcie klientów itp.

b)  naruszenie art. 233 § 1 kpc przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na pominięciu faktu, iż poprzedni pracodawca w związku z ustaniem stosunków pracy z dotychczasowymi pracownikami wypłacił im wynagrodzenie w łącznej kwocie ponad 50.000 zł z tytułu wynagrodzeń za ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, uregulował wszystkie kwestie związane z dokumentacją pracowniczą w tym rozwiązał umowy o pracę, wystawił świadectwa pracy itp.

c)  błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy co skutkowało nieprawidłową ocena materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie poprzez pominięcie zeznań strony pozwanej E. L. (1) w zakresie ustalenia, iż pozwany nie przejął ani zleceń ani obsługi Kontrahentów spółki (...) Sp. z o.o., ponadto pozwany świadczył usługi wyłącznie w zakresie dozoru z pominięciem usług w zakresie sprzątania.

Pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa ponad kwotę stanowiącą jednomiesięczne wynagrodzenie powódki tj. ponad kwotę 1.268,40 zł i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty od pełnomocnictwa za obie instancje według norm przepisanych, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia - przy uwzględnieniu kosztów postępowania odwoławczego.

Powódka w odpowiedzi na apelację wniosła o oddalenie apelacji w całości oraz o zasądzenie na rzecz powoda zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie apelacyjne według norm przepisanych.

Rozpoznając apelację Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się niezasadna.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd pierwszej instancji przeprowadził w sprawie prawidłowe i wyczerpujące postępowanie dowodowe zmierzające do wyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych niniejszej sprawy.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy przeprowadził w sprawie wyczerpujące postępowanie dowodowe, zaś zgromadzony w sprawie materiał dowodowy ocenił prawidłowo. Z tego względu Sąd Okręgowy czyni swoimi ustalenia i zważenia Sądu Rejonowego nie widząc potrzeby ich kolejnego przytaczania w tym miejscu.

Sąd Rejonowy wyjaśnił wszystkie okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w apelacji w pierwszej kolejności należało ocenić, czy zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 23 1 kp poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i błędne przyjęcie, iż podjęcie przez powódkę pracy nastąpiło w trybie art. 23 1kp – zasługiwał na uwzględnienie.

Zgodnie z art.23 1kp w razie przejścia zakładu pracy lub jego części na innego pracodawcę staje się on z mocy prawa stroną w dotychczasowych stosunkach pracy, z zastrzeżeniem przepisów § 5.

W wywiedzionej apelacji pozwany podnosił, iż pozwany nie przejął od Spółki (...) Sp. z o.o. żadnych składników majątkowych, natomiast wyposażenie osobiste pracowników zostało uregulowane w treści umowy o współpracy zawartej przez strony w związku z tym nie było przejścia części zakładu na spółkę (...). zo.o. w rozumieniu art. 23 1 § 1kp.

Częścią zakładu pracy w rozumieniu art. 23 1 kp jest taka jego część, która może być potraktowana jako placówka zatrudnienia pracownika, a więc zespół składników umożliwiający wykonywanie w niej pracy. Podstawą prawną przejścia części zakładu pracy na innego pracodawcę może być akt administracyjny, a w szczególności decyzja uprawnionego organu o oddaniu nieruchomości w trwały zarząd na podstawie art. 43 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm) – wyrok z dnia 29 listopada 2005 r., II PK 391/04, OSNP 2006, nr 19–20, poz. 297).

Skutek z art. 23 §1 kp następuje niezależnie od woli pracodawców dokonujących tej czynności oraz od woli pracowników zatrudnianych w przejmowanym zakładzie. Jednakże gdy sprzeciwiają się przejściu do nowego pracodawcy, mogą skorzystać z uprawnienia przewidzianego w § 4. Jak trafnie przyjął SN w wyroku z dnia 1 lutego 2000 r., I PKN 508/99, OSNAPiUS 2001, nr 12, poz. 412, przepis art. 23 1 § 1 jest bezwzględnie obowiązujący i przejęcie w tym trybie pracowników przez nowego pracodawcę następuje z mocy prawa, co nie jest uzależnione od jakichkolwiek czynności pracowników. Nie jest również możliwe uchylenie skutków działania tego przepisu w wyniku czynności prawnej (umowy) pomiędzy dotychczasowym i nowym pracodawcą.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 3 czerwca 1998 r., I PKN 159/98, OSNAPiUS 1999, nr 11, poz. 363, stwierdził, że dla zakresu zastosowania art. 23 1 § 1 kp obojętny jest przedmiot działalności prowadzonej przez nowego pracodawcę w oparciu o majątek przejęty w całości lub w części od poprzedniego pracodawcy, a więc nie musi być to działalność tego samego lub podobnego rodzaju. Trzeba bowiem mieć na uwadze, że ograniczenia nowego pracodawcy co do dopuszczalności zmiany rodzaju działalności związanej z przejętym zakładem pracy pozostawałyby w sprzeczności z zasadą wolności działalności gospodarczej (art. 20 i 22 Konstytucji). Skutek z § 1 następuje z mocy prawa i dlatego nie podlega on ocenie w aspekcie nadużycia prawa przez pracownika (art. 8 k.p.), jest on niezależny od tego, czy pracownik podjął pracę u nowego pracodawcy (por. wyrok SN z dnia 22 września 1999 r., I PKN 264/99, OSNAPiUS 2001, nr 2, poz. 37).

Przejęcie, mimo że z reguły wynika z pewnego zdarzenia prawnego (umowy, decyzji) lub z mocy ustawy, w orzecznictwie Sądu Najwyższego także odnoszone jest do zdarzenia faktycznego polegającego na fizycznym objęciu zakładu pracy lub jego części. Chodzi tu przede wszystkim o ochronę interesów pracowników, polegającą na możliwości żądania od podmiotu faktycznie zarządzającego umożliwienia wykonywania pracy oraz zapłaty wynagrodzenia. Chroni to jednocześnie poprzedniego pracodawcę przed ponoszeniem następstw działań przejemcy, na które nie miał wpływu.

Zgodnie z tezą 1 wyroku z dnia 15 września 2006 r., I PK 75/06, OSNP 2007, nr 17–18, poz. 250, ocena, że doszło do przejęcia części zakładu pracy na nowego pracodawcę (art. 23 1), zależy od ustalenia, iż przejął on w faktyczne władanie część zadania lub zadań, stanowiących placówkę zatrudnienia, a więc w zakresie pozwalającym na wykonywanie obowiązków pracowniczych. Nie musi to polegać na nabyciu przedsiębiorstwa lub jego części oraz nie zależy od rodzaju czynności prawnej, na podstawie której następuje.

Odnosząc się dalej do zarzutów stawianych w apelacji przez pozwanego należy podkreślić, że zdaniem Sądu Okręgowego części zakładu pracy w rozumieniu art. 23 1 § 1 nie można utożsamiać wyłącznie ze składnikami materialnymi, ponieważ mogą ją także stanowić zadania zakładu pracy (por. wyrok SN z dnia 7 lutego 2007 r., I PK 212/06, niepubl.). Błędny jest pogląd, że art. 23 1 k.p. nie obejmuje swoim zakresem umów o świadczenie usług, a jedynie akty rozporządzające mieniem zakładu pracy, któremu można przypisać przymiot co najmniej części zakładu pracy. Zatem zgodnie z ustalonym już stanowiskiem Sądu Najwyższego, części zakładu pracy w rozumieniu art. 23 1 § 1 k.p. nie można utożsamiać wyłącznie ze składnikami materialnymi, ponieważ mogą ją także stanowić zadania zakładu pracy (np. wyroki z: 1 lipca 1999 r., I PKN 133/99, OSNAPiUS 2000 nr 18, poz. 687; z 6 kwietnia 2004 r., I PK 362/03, OSNP 2005 nr 2, poz. 17; z 9 grudnia 2004 r., I PK 103/04, OSNP 2005 nr 15, poz. 220; z 29 listopada 2005 r., II PK 391/04, OSNP 2006 nr 19-20, poz. 297). W szczególności, jak stwierdził Sąd Najwyższy w uzasadnieniu powołanego powyżej wyroku z 29 listopada 2005 r., "o pojęciu części zakładu pracy, podobnie jak o pojęciu zakładu pracy według art. 23 1 k.p., decydują te elementy - materialne lub niematerialne - które stwarzają możliwość wykonywania pracy przez zatrudnionych pracowników, a zatem powodują, że stanowi on placówkę zatrudnienia, i które, w przypadku ich przejęcia przez inny podmiot (innego pracodawcę), umożliwiają dalsze prowadzenie dotychczasowej lub podobnej działalności i w związku z tym kontynuację pracy pracowników związanych z tą częścią zakładu". Stanowisko Sądu Najwyższego jest potwierdzeniem wcześniej wyrażanych poglądów w omawianej kwestii (wyroki SN: z dnia 1 lipca 1999 r., I PKN 133/39, OSNAP 2000, nr 18, poz. 687; z dnia 1 kwietnia 2004 r., I PK 362/03, OSNP 2005, nr 2, poz. 17; z dnia 9 grudnia 2004 r., I /PK 103/04, OSNP 2005, nr 15, poz. 220; z dnia 29 listopada 2005 r., II PK 391/04, OSNP 2006, nr 19-20, poz. 297; z dnia 19 kwietnia 2010 r., II PK 298/09, LEX nr 602256; z dnia 8 czerwca 2010 r., I PK 214/09, LEX nr 602051).

W ocenie Sądu Okręgowego trafnie więc Sąd Rejonowy uznał, że nawiązanie stosunku pracy przez powódkę z poznawanym nastąpiło w trybie art. 23 1 kp i było objęte zakresem działania art. 23 1 k.p.

Bez znaczenia prawnego są więc czynności prawne zmierzające do rozwiązania stosunku pracy z dotychczasowym pracodawcą i nawiązanie kolejnego stosunku pracy z nowym pracodawcą.

Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 października 2009 r. I PK 96/09 stwierdził, że ocena, że doszło do przejścia części zakładu pracy na nowego pracodawcę (art. 23 1 k.p.), zależy od ustalenia, czy przejął on w faktyczne władanie zadania lub część zadań, stanowiących placówkę zatrudnienia, a więc w zakresie pozwalającym na wykonywanie obowiązków pracowniczych. Nie musi to polegać na formalnym nabyciu przedsiębiorstwa (art. 55 1 k.c.) lub jego części oraz nie zależy od rodzaju czynności prawnej, na podstawie której następuje przejęcie części zakładu pracy w faktyczne władanie. W uzasadnieniu natomiast wyjaśnił, że ocena, że doszło do przejścia części zakładu pracy na nowego pracodawcę (art. 23 1 k.p.) zależy od ustalenia, czy przejął on w faktyczne władanie część zadania lub zadań, stanowiących placówkę zatrudnienia, a więc w zakresie pozwalającym na wykonywanie obowiązków pracowniczych. Nie musi to polegać na formalnym nabyciu przedsiębiorstwa lub jego części oraz nie zależy od rodzaju czynności prawnej, na podstawie której następuje przejęcie części zakładu pracy w faktyczne władanie (por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 września 2006 r., I PK 75/06, OSNP 2007 nr 17-18, poz. 250). Do wywołania skutku uregulowanego w art. 23 1 k.p. nie jest konieczne dokonanie ściśle określonej czynności prawnej, która podlega rygorystycznej ocenie co do jej skutków cywilnoprawnych z punktu widzenia prawa cywilnego (np. prawa rzeczowego, prawa zobowiązań). Skutek taki wywołuje także kilka czynności faktycznych i prawnych zdziałanych między tymi samymi podmiotami, których ocena z punktu widzenia prawa cywilnego jest obojętna (prawnie irrelewantna) w sprawie z zakresu prawa pracy. Podstawowe znaczenie ma przekazanie (przejęcie) zadań dotychczasowego pracodawcy przez innego pracodawcę. To przede wszystkim przejęcie zadań (kompetencji) pracodawcy jest traktowane, w utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego, jako przejęcie części zakładu pracy, zwłaszcza gdy jest połączone z przejęciem w faktyczne władanie części mienia dotychczasowego pracodawcy (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 18 lutego 1994 r., I PRN 2/94, OSNAPiUS 1994 nr 1, poz. 6; z 10 maja 1994 r., I PRN 19/94, OSNAPiUS 1994 nr 4, poz. 64; z 26 stycznia 2000 r., I PKN 489/99, OSNAPiUS 2001 nr 11, poz. 381; z 10 października 2003 r., I PK 456/02, OSNP 2004 nr 19, poz. 335; z 16 maja 2001 r., I PKN 573/00, OSNP 2003 nr 5, poz. 124; z 22 stycznia 2004 r., I PK 288/03, OSNP 2004 nr 22, poz. 388 oraz z 9 grudnia 2004 r., II PK 80/04, OSNP 2005 nr 14, poz. 211). Taka wykładnia jest również ugruntowana w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (ETS). W szczególności w wyroku z 19 maja 1992 r., C-29/91, w sprawie Sophie R. S. przeciwko H. B. and others ( (...) 1992, s. I- (...) - patrz: L. M.: Przejęcie zakładu pracy przez nowego pracodawcę w prawie Wspólnoty Europejskiej, (...) 1998 nr 2, s. 14) Trybunał uznał, że działalność o szczególnym charakterze, stanowiąca samodzielne zadanie, może, stosownie do okoliczności, być zrównana z zakładem lub częścią zakładu, a w wyroku z 14 kwietnia 1994 r., C-392/92, w sprawie C. S. przeciwko S. und L. Der F. B., K. und C. (ECR 1994, s. I-1311 - patrz: A. Tomanek: Przejście zakładu pracy na innego pracodawcę, Wrocław 2002, s. 27 i 38) przyjął, że przejście części zakładu pracy następuje w sytuacji, w której przedsiębiorca powierza innemu przedsiębiorcy, w drodze umowy, odpowiedzialność za wykonywanie prac realizowanych wcześniej bezpośrednio, nawet jeśli prace te były wykonywane przed przeniesieniem przez jednego pracownika. Ocena, że doszło do przejścia części zakładu pracy na nowego pracodawcę, zależy od ustalenia, iż przejął on w faktyczne władanie część mienia lub zadań, stanowiących placówkę zatrudnienia, a więc w zakresie pozwalającym na wykonywanie obowiązków pracowniczych. To przejęcie w faktyczne władanie nie musi polegać na nabyciu przedsiębiorstwa lub jego części oraz nie zależy od rodzaju czynności prawnej, na podstawie której następuje (umowa o charakterze rzeczowym lub obligacyjnym; bezterminowa lub terminowa, itp.; por. wyrok Sądu Najwyższego z 29 sierpnia 1995 r., I PRN 38/95, OSNAPiUS 1996 nr 6, poz. 83). Taka wykładnia zapewnia gwarancyjną funkcję trwałości stosunków pracy przejmowanych pracowników (ochronę pracy w rozumieniu art. 24 Konstytucji RP), gdyż ich treść pozostaje niezmieniona u nowego pracodawcy. Jeżeli przekazanie zadań ma charakter okresowy, to z jego upływem pracownik zostanie ponownie przejęty przez podmiot wykonujący te zadania, nie wykluczając przejęcia przez pierwszego z pracodawców (por. np. uchwałę Sądu Najwyższego z 7 czerwca 1994 r., I PZP 20/94, OSNAPiUS 1994 nr 9, poz. 141, według której jeżeli w wyniku zawarcia umowy dzierżawy nastąpiło przejęcie zakładu pracy przez dzierżawcę, to rozwiązanie tej umowy prowadzi do ponownego przejęcia zakładu pracy przez wydzierżawiającego, pod warunkiem jednak, że do wydzierżawiającego wracają także zadania wykonywane dotychczas przez dzierżawcę oraz następuje nie tylko formalne cywilistyczne przejęcie władztwa nad rzeczą, ale także faktyczne przejęcie wcześniej wydzierżawianej części zakładu pracy, oraz wyrok Sądu Najwyższego z 26 lutego 2003 r., I PK 67/02, OSNP 2004 nr 14, poz. 240, a także wyrok ETS z dnia 15 czerwca 1988 r., C-101/87, w sprawie P. Bork International A/S and others przeciwko Forenigen af Arbejdsledere, ECR 1988, s. 3057 - patrz: L. Florek: Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawach dotyczących stosunku pracy [w:] Europejskie prawo pracy i prawo socjalne a prawo polskie, pod red. H. Szurgacza, Wrocław 1998, s. 42 i 145). Dla oceny przejścia zakładu pracy na innego pracodawcę istotne jest, aby przeszły na nowego pracodawcę zadania, dla których realizacji konieczne jest przejęcie pracowników. Podobne stanowisko zajął także Sąd Najwyższy we wcześniejszym wyroku z dnia 15.09.2006 r. I PK 75/06.

Poza tym istotną także okolicznością - razie wątpliwości, czy nastąpiło przejęcie części zakładu pracy w rozumieniu art. 23 1 KP, jest także to, że w wyniku dokonanych zmian organizacyjnych nie ma zapotrzebowania na pracę danego pracownika w jego dotychczasowym miejscu i rozmiarze. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 października 1997 r. I PKN 301/97).

W ocenie Sądu Okręgowego dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych wynika, ze przejście pracowników (...) Sp. Komandytowa do pozwanego nastąpiło w formie przekazania pozwanemu zorganizowanej części przedsiębiorstwa (...) A. Sp. z o,o. K. w znaczeniu przedmiotowym. Pozwany przejął nie (...) Sp. z o.o. Komandytowa ale także kontrakty, umowy na ochronę osób i mienia.

Wobec powyższego z uwagi na to, że przy ustalaniu okresu wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony (art. 36 § 1 k.p.) uwzględnia się wszystkie okresy zatrudnienia u tego samego (danego) pracodawcy.(por. uchwała SN 7 sędziów z dnia 15.01.2003 r. III PZP 20/02). – roszczenie powódki o zasądzenie na jej rzecz odszkodowania za okres 3 miesięczny okres wypowiedzenia okazało się zasadne. Tym samym zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 47 1kp należało uznać za chybiony.

Przy ustalaniu okresu wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony (art. 36 § 1 k.p.) uwzględnia się wszystkie okresy zatrudnienia u tego samego (danego) pracodawcy.

W wyroku z dnia 28 marca 2002 r., I PKN 81/01, Sąd Najwyższy stwierdził, że dla rozumienia art. 36 § 1 k.p. zasadnicze znaczenie ma wykładnia logiczno-językowa przepisu art. 36 § 1 1 k.p. Powołany przepis stanowi, że do okresu zatrudnienia, o którym mowa w § 1, wlicza się pracownikowi okres poprzedniego zatrudnienia, jeżeli zmiana pracodawcy nastąpiła na zasadach określonych w art. 23 1 k.p., a także w innych przypadkach, gdy z mocy odrębnych przepisów nowy pracodawca jest następcą prawnym w stosunkach pracy nawiązanych przez pracodawcę poprzednio zatrudniającego tego pracownika. Wnioskując a contrario należałoby - zdaniem Sądu - dojść do wniosku, że nie jest dopuszczalne zaliczenie żadnego innego okresu zatrudnienia do okresu zatrudnienia u danego pracodawcy, warunkującego długość okresu wypowiedzenia, poza przypadkiem wskazanym w art. 36 § 1 1 k.p. W uzasadnieniu postanowienia przekazującego składowi powiększonemu Sądu Najwyższego do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne, Sąd Najwyższy stwierdził, że wykładni logiczno-językowej (wnioskowaniu a contrario z art. 36 § 1 1 k.p.) można przeciwstawić wnioskowanie, że odwołanie się do art. 36 § 1 1 k.p. jest zbędne, gdyż zaliczenie wszystkich okresów zatrudnienia u tego samego pracodawcy i to bez względu na występujące między nimi przerwy, wynika wprost z art. 36 § 1 k.p. i że skoro zgodnie z art. 36 § 1 1 k.p. zaliczeniu podlega okres zatrudnienia u innego pracodawcy, to tym bardziej należy uwzględnić okres poprzedniego zatrudnienia u tego samego pracodawcy. Wnioskowanie a contrario nie ma charakteru wnioskowania niezawodnego. Można już w tym miejscu dodać (szerzej w dalszym miejscu), że przy przyjęciu innego założenia odnośnie do funkcji uwzględnienia w długości okresu wypowiedzenia stażu pracy, należałoby widzieć w przepisie art. 36 § 1 1 k.p. nie wyjątek od zasady przewidzianej art. 36 § 1 k.p., lecz wprost dopełnienie tej regulacji.

Pozwany już w piśmie procesowym k. 57 jak i w uzasadnieniu apelacji przyznał wprost, że nie kwestionuje okoliczności z brakiem wskazania na piśmie wypowiadającym powódce warunków pracy i płacy przyczyny wypowiedzenia. Pozwany kwestionował jedynie to, iż brak ten nie powodował po stronie powodowej roszczenia o wypłatę odszkodowania na podstawie art. 47 1kp.

Ze stanowiskiem pozwanego nie sposób było się zgodzić.

Przepisy prawa pracy wymagają by wypowiedzenie umowy o prace zawartej na czas nieokreślony: po pierwsze nie naruszały przepisów o wypowiedzeniu umów o pracę, po drugie było uzasadnione- art. 45 kp.

Obowiązujące prawo pracy kształtuje powszechną ochronę przed wypowiedzeniem umowy o pracę na czas nieokreślony ( art. 45 k.p. ). Decyzję w sprawie rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę z zachowaniem przepisów podejmuje pracodawca. Pracownicy chronieni są jednak przed samowolnym wypowiadaniem umów o pracę , bowiem oświadczenie woli pracodawcy w tym zakresie może być dokonane tylko z uzasadnionych powodów (tak: prof. Ludwik Florek w Kodeks Pracy. Komentarz pod red Tadeusza Zielińskiego , Dom Wydawniczy ABC, W-wa 2003 , s. 346-348).

Zgodnie z art. 30 § 4 k.p., w oświadczeniu pracodawcy o wypowiedzeniu pracownikowi umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony powinna być wskazana przyczyna uzasadniająca wypowiedzenie, przy czym wbrew literalnemu brzmieniu przepisu, wskazanie przyczyny jest nie tylko powinnością pracodawcy, lecz jego obowiązkiem. Ponadto przyczyna rozwiązania umowy o pracę musi być rzeczywista i konkretna. Chodzi bowiem o to, by pracownik wiedział, czy i jakie zarzuty stawia mu pracodawca lub czym kierował się przy podejmowaniu określonej decyzji personalnej, a sąd pracy - żeby badał i oceniał te fakty i okoliczności, które zadecydowały o wypowiedzeniu umowy. Bowiem postępowanie przed sądem pracy toczy się w granicach zakreślonych przyczyną podaną w wypowiedzeniu, a sąd dokonuje oceny zasadności przyczyny wypowiedzenia w granicach przyczyn podanych pracownikowi przez pracodawcę (wyrok SN IKN 434/98, OSNAPiUS Nr 21/1999, poz. 688.). Wynikający z art. 30 § 4 k.p. wymóg wskazania przyczyny wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest ściśle związany z możliwością oceny jego zasadności w rozumieniu art. 45 § 1 k.p.

W ocenie Sądu Okręgowego chybiony okazał się także zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 233 § 1 k.p.c. oparty na sprzeczności istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, co polegać miało na braku wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i wyprowadzeniu z tego materiału wniosków z niego nie wynikających.

Wobec powyższego, Sąd Odwoławczy, uznając apelację złożoną w niniejszej sprawie za bezzasadną, na podstawie art. 385 k.p.c. orzekł o jej bezzasadności.