Wyrok SA we Wrocławiu z 10 kwietnia 2014 r. w sprawie o przestępstwo przeciwko zdrowiu.

Sygn. akt II AKa 74/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 kwietnia 2014 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący:

SSA Bogusław Tocicki

Sędziowie:

SSA Edward Stelmasik

SSO del. do SA Robert Zdych (spr.)

Protokolant:

Anna Turek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Urszuli Piwowarczyk - Strugały

po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2014 r.

sprawy R. K. (1) ( K. )

oskarżonego z art. 280 § 2 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w związku z art. 148 § 2 pkt 2 k.k. i art. 156 § 1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

z powodu apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Opolu

z dnia 18 grudnia 2013 r. sygn. akt III K 124/13

I. zmienia zaskarżony wyrok w stosunku do R. K. (1) ten sposób, że:

a) orzeczoną wobec R. K. (1) za przypisany mu ciąg przestępstw z art. 280 §2 k.k. w zw. z art. 91 §1 k.k. karę pozbawienia wolności podwyższa do 7 (siedmiu) lat,

b) orzeczoną wobec R. K. (1) za czyn przypisany mu w punkcie II części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku karę pozbawienia wolności podwyższa do 9 (dziewięciu) lat,

c) stwierdza, że utraciła moc kara łączna orzeczona w punkcie III części dyspozytywnej;

II. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III. na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 §1 k.k. oraz art. 91 §2 k.k. orzeka wobec R. K. (1) karę łączną 10 (dziesięciu) lat pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet – na podstawie art. 63 §1 k.k. – okres rzeczywistego pozbawienia go wolności od dnia 10.04.2013r. do dnia 10.04.2014r.;

IV. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. Z. (1) kwotę 600 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu R. K. (1) oraz 138 zł tytułem zwrotu podatku VAT;

V. zwalnia oskarżonego od ponoszenia koszów sądowych za postępowanie odwoławcze, obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

R. K. (1) został oskarżony o to, że:

I. w dniu 8 marca 2013r. w K.w siedzibie biura (...) mieszczącego się przy ul. (...) stosując przemoc w postaci szarpania za odzież i popychania oraz używając niebezpiecznego narzędzia poprzez przystawianie B. K. ostrokrawędzistego przedmiotu do ciała i grożenia jego użyciem, dokonał kradzieży pieniędzy w kwocie 3220zł., czym działał na jej szkodę

to jest o czyn z art. 280 §2 k.k.,

II. w dniu 10 kwietnia 2013r. w K.w siedzibie Agencji (...) numer (...) mieszczącej się przy ul. (...) stosując przemoc w postaci szarpania za odzież, popychania i odpychania oraz używając niebezpiecznego narzędzia poprzez przystawienie A. Z. (2) noża do szyi i grożenie jego użyciem, zmusił w ten sposób w/w do wydania pieniędzy zdeponowanych sejfie i dokonał kradzieży kwoty 13380zł., czym działał na szkodę A. Z. (2) i B. M.

to jest o czyn z art. 280 §2 k.k.,

III. w dniu 10 kwietnia 2013r. w K.w siedzibie Agencji (...) numer (...) mieszczącej się przy ul. (...), mając na celu oddalenie się z miejsca dokonanego przez niego rozboju, podczas wzajemnej szarpaniny z próbującym uniemożliwić mu ucieczkę i kradzież zrabowanego mienia K. S. (1), przewidując możliwość pozbawienia go życia oraz godząc się na to, zadając mu kilka ciosów narzędziem ostrokończystym w okolicę ramion, brzucha i podbrzusza usiłował dokonać jego zabójstwa, zamierzonego celu jednak nie osiągnął z uwagi na udzieloną pokrzywdzonemu pomoc medyczną, powodując przy tym u niego obrażenia ciała w postaci rany kłutej brzucha z uszkodzeniem prawego płata wątroby, perforacją jelita cienkiego, krwiakiem przestrzeni zaotrzewnowej, krwiakiem okolicy dolnej żyły głównej, krwiakiem krezki jelita cienkiego, rany kłutej prawego ramienia penetrującej do dołu pachowego z uszkodzeniem żyły i tętnicy pachowej, z zaburzeniami ruchu czynnego prawego przedramienia i ręki, krwotoku wewnętrznego oraz wstrząsu hypowolemicznego, które to obrażenia spowodowały chorobę realnie zagrażającą życiu

to jest o czyn z art. 13 §1 k.k. w zw. z art. 148 §2 pkt 2 k.k. i art. 156 §1 pkt 2 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k.

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 18.12.2014r. sygn. akt III K 124/13 R. K. (1) został uznany w ramach zarzutów opisanych w punkcie I i II winnym popełnienia ciągu przestępstw z art. 280 §2 k.k. i za to na podstawie art. 280 §2 k.k. w zw. z art. 91 §1 k.k. wymierzono mu karę 5 lat pozbawienia wolności.

Ponadto R. K. (1) został uznany winnym tego, że w dniu 10 kwietnia 2013r. w K. w siedzibie Agencji (...) numer (...) mieszczącej się przy ul. (...) podczas wzajemnej szarpaniny z próbującym uniemożliwić mu ucieczkę i kradzież zrabowanego mienia K. S. (1), zadając mu kilka ciosów nożem w okolicę ramion, brzucha i podbrzusza spowodował u niego obrażenia ciała w postaci rany kłutej brzucha z uszkodzeniem prawego płata wątroby, perforacją jelita cienkiego, krwiakiem przestrzeni zaotrzewnowej, krwiakiem okolicy dolnej żyły głównej, krwiakiem krezki jelita cienkiego, rany kłutej prawego ramienia penetrującej do dołu pachowego z uszkodzeniem żyły i tętnicy pachowej, z zaburzeniami ruchu czynnego prawego przedramienia i ręki, krwotoku wewnętrznego oraz wstrząsu hypowolemicznego, które to obrażenia spowodowały chorobę realnie zagrażającą życiu to jest czynu z art. 156 §1 pkt 2 k.k. i za to na podstawie art. 156 §1 pkt 2 k.k. wymierzono mu karę 7 lat pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 §1 k.k. przy zastosowaniu art. 91 §2 k.k. orzeczono wobec R. K. (1) karę łączną 8 lat pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 63 §2 k.k. na poczet orzeczonej kary zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 10.04.2013r. do dnia 18.12.2013r.

Na podstawie art. 46 §1 k.k. zasądzono od oskarżonego na rzecz A. Z. (2) obowiązek naprawienia szkody w kwocie 80zł. i zadośćuczynienie w kwocie 20.000zł.

Na podstawie art. 44 §2 k.k. oraz art. 230 §2 k.p.k. podjęto rozstrzygnięcia w zakresie dowodów rzeczowych.

Ponadto Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. Z. kwotę 1033,20zł. tytułem udzielonej oskarżonemu obrony z urzędu.

Jednocześnie zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych na rzecz Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł prokurator, zarzucając:

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na wyrażeniu przez Sąd I instancji na podstawie prawidłowo ustalonych faktów, błędnego poglądu, ze R. K. (1) swoim zachowaniem wyczerpał znamiona jedynie przestępstwa z art. 156 §1 pkt 2 k.k., podczas gdy prawidłowa analiza i ocena zebranego materiału dowodowego, ze szczególnym uwzględnieniem treści opinii pisemnej i ustnej biegłego z zakresu medycyny sądowej, w szczególności w zakresie siły zadawanych ciosów (przez leworęcznego sprawcę), ich wielości, umiejscowienia i charakteru winna prowadzić do wniosku, iż R. K. (1) przewidywał możliwość pobawienia K. S. (1) życia i na to się godził, zamiaru nie osiągnął wyłącznie z uwagi na udzielenie pokrzywdzonemu pomocy medycznej,

2. rażącą niewspółmierność kary, wyrażającą się w wymierzeniu oskarżonemu za czyny z art. 280 §2 k.k. przy zastosowaniu art. 91 §1 k.k. kary 5 lat pozbawienia wolności oraz za czyn z art. 156 §1 pkt 2 k.k. kary 7 lat pozbawienia wolności i wymierzeniu w miejsce zbiegających się kar jednostkowych pozbawienia wolności kary łącznej – przy zastosowaniu reguły częściowej absorpcji – w wymiarze 8 lat pozbawienia wolności, podczas gdy wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonemu czynów, ich charakter, okoliczności ich popełnienia oraz zaistniałe skutki przemawiają za wymierzeniem R. K. (1) kary pozbawienia wolności w wyższym wymiarze – zarówno w odniesieniu do kar jednostkowych pozbawienia wolności (odpowiednio co najmniej 8 i 10 lat), jak i kary łącznej pozbawienia wolności (co najmniej 13 lat).

Podnosząc powyższe zarzuty wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania w razie uwzględnienia zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu R. K. za czyny z punktu I i II przy zastosowaniu art. 91 §1 k.k. kary 8 lat pozbawienia wolności, za czyn z punktu III przy przyjęciu kwalifikacji prawnej z art. 156 §1 pkt 2 k.k. kary 10 lat pozbawienia wolności oraz wymierzenie w miejsce zbiegających się kar jednostkowych pozbawienia wolności, kary łącznej przy zastosowaniu reguły aspiracji w wymiarze 13 lat pozbawienia wolności.

Apelacja zasługuje na częściowe uwzględnienie.

1. Nie jest zasadny zarzut wskazujący na błędną ocenę zamiaru działania oskarżonego i w efekcie przyjęcie nieprawidłowej kwalifikacji prawnej jego zachowania. Wbrew stanowisku wyrażonemu w apelacji Sąd Okręgowy nie dopuścił się w toku wyrokowania błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia dotyczącego R. K..

Sąd I instancji w swym uzasadnieniu ustosunkował się do całości zebranego w sprawie materiału dowodowego, w tym do dowodów mających świadczyć o sprawstwie i winie oskarżonego, materiał ten ocenił i wyciągnął na podstawie tej oceny prawidłowe wnioski.

Nie podzielając poglądu wyrażonego w apelacji należy uznać, że dokonana przez Sąd Okręgowy ocena uwzględnia wszystkie okoliczności ujawnione w toku rozprawy, jest logiczna, nie narusza zasad wiedzy i doświadczenia życiowego, a zatem nie można jej zarzucić dowolności.

Analizując treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku oraz treść uzasadnienia środka odwoławczego dostrzec należy zbieżność materiału dowodowego, na którego podstawie apelujący formułuje odmienne wnioski w zakresie zamiaru towarzyszącego działaniu R. K.. W istocie akcentując te same okoliczności nadaje im inną rangę, co sprowadza się do polemiki ze stanowiskiem wyrażonym przez Sąd I instancji, nie wskazując błędów w jego rozumowaniu.

Zgodzić się należy ze stanowiskiem, że o zamiarze sprawcy wnioskować można w oparciu o okoliczności towarzyszące zdarzeniu, takie jak rodzaj użytego narzędzia, sposób jego użycia, siła zadanych uderzeń, ich umiejscowienie, zachowanie się sprawcy po zdarzeniu. Są to te elementy, które pozwalają na zweryfikowanie wyjaśnień stanowiących niejednokrotnie przyjętą linię obrony.

Nie można jednak a priori zakładać niewiarygodności relacji podawanej przez oskarżonego, która jak każdy dowód z założenia ma taki sam walor dowodowy

Składane przez R. K. wyjaśnienia o braku zamiaru zabójstwa pokrzywdzonego, kierowaniu się jedynie chęcią uwolnienia, ucieczki z miejsca zdarzenia Sąd Okręgowy skonfrontował z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Bezsporne są ustalenia co do rodzaju użytego narzędzia, ilości zadanych przez oskarżonego uderzeń nożem, charakteru powstałych w ich wyniku obrażeń, skutków dla zdrowia K. S.. Treść opinii biegłego H. S. pozwala też ocenić siłę niezbędną dla powstania zaistniałych obrażeń.

Podkreślenia wymaga jednak, że ustalenie, iż jedno z uderzeń niebezpiecznym narzędziem zostało zadane ze znaczną siłą w jamę brzuszną, w której znajdują się ważne dla życia organy i spowodowało obrażenia wywołujące chorobę realnie zagrażającą życiu samo przez się nie oznacza, że oskarżony podejmując takie działanie co najmniej godził się na spowodowanie śmierci pokrzywdzonego.

Tych obiektywnych ustaleń nie można oceniać w oderwaniu od przebiegu zdarzenia, tak jak czyni to apelujący.

Nie tylko treść relacji oskarżonego, zeznań K. S. i A. Z., ale i zapis z monitoringu pomieszczenia wskazują na krótkotrwałość zajścia i jego dynamiczność.

Dowody te co istotne nie pozwalają na ustalenie, w którym momencie doszło do zadania przez R. K. uderzenia w brzuch. Odpowiedzi na to zagadnienie nie daje też opinia biegłego.

Nie można więc przyjąć by oskarżony miał możliwość wyboru płaszczyzny ciała, w którą chciał zadać cios i miarkowania siły tego uderzenia. Z jego wyjaśnień wynika jedynie, że gdy znajdował się w pozycji stojącej zadał pokrzywdzonemu uderzenie w rękę.

Nie można wykluczyć, że do uderzenia w brzuch doszło podczas szarpaniny gdy obaj mężczyźni leżeli, a więc gdy możliwość wyboru miejsca ciosu była ograniczona i mogła być przypadkowa.

Oczywiście w sytuacji gdy oskarżony posługiwał się nożem i zadawał uderzenie ze znaczną siłą to musiał godzić się, że takie zachowanie może spowodować ciężkie skutki dla zdrowia pokrzywdzonego, co nie jest tożsame z akceptowaniem skutku w postaci śmierci.

O zamiarze pozbawienia życia pokrzywdzonego nie można wnioskować także na podstawie ugodzenia go w rękę, zwłaszcza gdy wyjaśnienia oskarżonego świadczą o tym, że tam właśnie chciał trafić.

Za chybione należy uznać wnioskowanie o zamiarze sprawcy na podstawie faktu jego ucieczki z miejsca zdarzenia i nieudzielenia pomocy pokrzywdzonemu, co miałoby świadczyć o obojętności na jego los i godzeniu się na ewentualny skutek w postaci śmierci.

Należy zauważyć, że co oczywiste R. K. zamierzał nie dać się zidentyfikować i zatrzymać na miejscu rozboju; zachowanie jego zmierzało do podjęcia skutecznej ucieczki, trudno więc oczekiwać w tej sytuacji by pozostał i zajął się swoją ofiarą.

Za wyłącznie sugestię należy uznać zarzut odnoszący się do oceny zamiaru sprawcy poprzez ustalenie przez Sąd Okręgowy, iż R. K. zadając uderzenia posługiwał się lewą ręką.

Należy zauważyć, że z faktu tego Sąd I instancji nie wyciąga wniosku ani o braku precyzji w zadaniu ciosu czy słabszej sile uderzeń. Jest to wyłącznie ustalenie odnoszące się do sposobu działania, w istocie będące wynikiem faktu, że oskarżony jest osobą leworęczną.

Żaden z przedstawionych przez apelującego argumentów nie wskazuje więc na naruszenie przez Sąd Okręgowy zasad określonych w art. 7 k.p.k. przy ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów odnoszących się do wnioskowania o zamiarze sprawcy.

Przeprowadzoną ocenę i przyjętą w jej konsekwencji kwalifikację prawną zachowania R. K. uznać należy za prawidłową i trafną.

2. Za zasadną należy natomiast uznać apelację w zakresie, w jakim podnosi ona zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonych wobec R. K. kar jednostkowych oraz kary łącznej pozbawienia wolności.

Analizując treść uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego należy podkreślić, że przy wymiarze kar oskarżonemu zwrócił on uwagę na szereg okoliczności obciążających, jak dotychczasowa przeszłość kryminalna sprawcy, stopień winy czy społeczna szkodliwość popełnionych czynów, które uwzględnił określając wysokość kary.

Podniesiony przez oskarżyciela publicznego argument o konieczności silniejszego zaakcentowania tych przesłanek nie sprowadza się jednak do zwykłej polemiki z zajętym przez sąd orzekający stanowiskiem.

Zgodzić się należy z zarzutem, że orzeczona wobec R. K. kara pozbawienia wolności za ciąg przestępstw z art. 280 §2 k.k., oscylująca w granicach dolnego progu ustawowego zagrożenia jest rażąco niewspółmierna do wagi tych czynów.

Wysoki stopień społecznej ich szkodliwości wynika nie tylko z motywacji, jaką kierował się sprawca, ale i sposobu ich popełnienia.

Nie były to czyny przypadkowe, lecz zaplanowane; do ich realizacji R. K. przygotował się wybierając uprzednio miejsce i czas, wyposażając w odpowiedni strój i narzędzia.

Podkreślenia wymaga wysokość spodziewanej przez sprawcę korzyści; fakt, że w większości mienie zostało odzyskane nie jest wszak zasługą oskarżonego, lecz wynikiem działań podjętych przez organa ścigania.

Przestępstwa rozboju dzielił okres miesiąca, co pozwala wnioskować, że łatwość pozyskania w ten sposób pieniędzy skłoniła oskarżonego do powtórzenia przestępnego zachowania.

Świadczy to jednocześnie o wysokim stopniu demoralizacji osobowości sprawcy.

Taka konstatacja wynika również z jego uprzedniej karalności, w tym i za przestępstwa skierowane przeciwko mieniu. Nie można nie dostrzec, że przestępstw rozboju R. K. dopuścił się będąc skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w K.z dnia 6.12.2012r. sygn. akt II K 617/12 na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Groźba zarządzenia wykonania tej kary nie odstraszyła go jednak od popełnienia kolejnych przestępstw, stając się wyrazem nieskuteczności stosowanych uprzednio wobec niego instytucji ustawowych, jak i wskazując na postępującą degradację osobowości.

Na cechy mentalności oskarżonego wskazuje treść opinii sądowo – psychiatrycznej z dnia 7.06.2013r. podkreślając skłonność R. K. do nierespektowania obowiązujących norm, nieliczenia się z konsekwencjami podjętych działań, instrumentalnego traktowania innych osób i nieliczenia się z ich uczuciami oraz skupiania się na doraźnej gratyfikacji.

Okoliczności te nakazują w odmienny sposób (od zaprezentowanego przez Sąd I instancji) spojrzeć na prewencję szczególną i wymiar kary jednostkowej, jaką winien ponieść oskarżony za te przestępstwa, co przemawia za podwyższeniem jej wysokości do 7 lat.

Powyższe uwagi są aktualne i w odniesieniu do oceny trafności kary orzeczonej wobec R. K. za czyn z art. 156 §1 pkt 2 k.k.

Zrealizowanie znamion tego czynu poprzez powstanie w wyniku działania sprawcy określonych kwalifikowanych obrażeń nie oznacza, że na wymiar kary nie powinny mieć wpływu następstwa dla zdrowia czy życia pokrzywdzonego, czasami trwałe, nieraz utrzymujące się przez długi okres po zdarzeniu.

Na takie skutki wskazał w swych zeznaniach K. S.. Utrzymujący się niedowład prawej ręki powoduje dla pokrzywdzonego nie tylko ograniczenia fizyczne, wiąże się nie tylko z koniecznością długotrwałej rehabilitacji o niepewnych efektach, ale również wywiera następstwa o charakterze ekonomicznym dla niego i jego rodziny.

Zestawić należy ze sobą postawę pokrzywdzonego, który niezwłocznie reaguje na przypadek rażącego naruszenia prawa, dążąc do zatrzymania sprawcy rozboju, z zachowaniem oskarżonego, który dla utrzymania się w posiadaniu skradzionych pieniędzy gotów jest poświęcić zdrowie innego człowieka, powodując u niego ciężkie obrażenia ciała.

Dysponując niebezpiecznym narzędziem R. K. nie poprzestaje na zastraszeniu pokrzywdzonego, lecz atakuje go, zadając nie tylko jedno uderzenie.

W sytuacji gdy jedyną okolicznością łagodzącą, jakiej w stosunku do oskarżonego można się dopatrzeć to wyrażona skrucha i przeproszenie pokrzywdzonego kara za popełniony przez niego czyn powinna zostać określona w górnej granicy ustawowego zagrożenia.

To wzgląd na społeczne oddziaływanie kary, zwłaszcza w przypadku czynu bulwersującego, mającego miejsce w stosunkowo niewielkiej miejscowości powinien tak ukształtować jej wymiar by z jednej strony dać wyraz ze strony sądu potrzeby ochrony ludzi, którzy nie pozostają bierni, obojętni na przypadki łamania prawa i których obywatelska postawa wymaga wyróżnienia z drugiej zaś wskazać, że takie zachowania, jakiego dopuścił się R. K. spotkają się z surową odpłatą.

Z tych względów Sąd Apelacyjny orzeczoną karę pozbawienia wolności podwyższył do dziewięciu lat, uznając że tak ukształtowana kara oddaje wagę popełnionego przez oskarżonego czynu.

Określając wymiar kary łącznej pozbawienia wolności sąd miał na uwadze bliskość czasową między przestępstwami, tożsamość przedmiotu ochrony w przypadku czynów skierowanych przeciwko mieniu oraz związek podmiotowo - przedmiotowy pomiędzy czynami popełnionymi przez R. K. w dniu 10.04.2013r. Częściowa jednorodność przestępstw oraz czasokres ich popełnienia to przesłanki, które uzasadniały ukształtowanie kary łącznej przy uwzględnieniu zasady asperacji w granicach zbliżonych do wymiaru najsurowszej z jednostkowych kar pozbawienia wolności.

Trzeba podkreślić, iż kara oprócz dolegliwości, powinna także spełniać inne cele, w tym przede wszystkim zapobiegać powrotowi sprawcy do przestępstwa oraz kształtować właściwe postawy w społeczeństwie. Oczywiście wychowanie sprawcy nie jest tożsame z pobłażaniem mu i koniecznością wymierzenia kary łagodnej, gdyż w określonych sytuacjach to właśnie kara izolacyjna spełnia nie tylko rolę odwetu za popełnione przestępstwo, ale jest też czynnikiem wychowawczym, pozwalającym na uzmysłowienie sprawcy nie tylko faktu nieopłacalności łamania prawa, ale i związanych z tym konsekwencji. Na takie ustalenie winna wpłynąć analiza osobowości sprawcy. Inaczej należy bowiem podejść do sprawcy zdemoralizowanego, naruszającego porządek prawny po raz któryś, nie rokującego poprawy, odmiennie natomiast do osoby, która z wymiarem sprawiedliwości styka się po raz pierwszy, a jej dotychczasowy tryb życia wskazuje na możliwość resocjalizacji.

Należy jasno powiedzieć, że oskarżony należy do tej pierwszej grupy osób, którzy uprzednio już naruszali przepisy prawa i orzekane wobec nich kary nie przyniosły pozytywnych efektów; trudno w odniesieniu do niego mówić o jakiejkolwiek roli wychowawczej kary, winna ona być przede wszystkim odpłatą, za czyny, których się dopuścił i zabezpieczeniem społeczeństwa przed jego dalszymi tego typu przestępnymi zachowaniami.

O kosztach nie opłaconej obrony z urzędu orzeczono na podstawie §2 i §14 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Mając na uwadze sytuację materialną oskarżonego wskazującą, że uiszczenie kosztów sądowych byłoby dla niego zbyt uciążliwe o kosztach za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 624 §1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. oraz art. 17 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych.