Wyrok SA we Wrocławiu z 12 maja 2016 r. w sprawie o wymiar kary.

Sygnatura akt II AKa 108/16

WYROK

Dnia 12 maja 2016 roku

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA Bogusław Tocicki

Sędziowie: SA Andrzej Kot (spr.)

SO del. do SA Edyta Gajgał

Protokolant: Aldona Zięta

przy udziale prokuratora Prokuratury Regionalnej Dariusza Szyperskiego

po rozpoznaniu w dniu 12 maja 2016 roku

sprawy S. R.

oskarżonego z art. 63 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w związku z art. 11 § 2 k.k. w związku z art. 12 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu

z dnia 18 lutego 2016 roku, sygn. akt III K 409/15

I.  utrzymuje zaskarżony wyrok wobec oskarżonego S. R. w mocy;

II.  zwalnia oskarżonego S. R. od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, zaliczając je na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

S. R. został oskarżony o to, że:

w okresie od listopada 2014 r. do 24.08.2015 r. w miejscowości S. Gm. M., prowadził uprawę konopi innych niż włókniste celem wytworzenia znacznej ilości środków odurzających, w ten sposób, że zasadził co najmniej 120 krzaków tej rośliny, a następnie poprzez ich ścięcie i wysuszenie wytworzył i przechowywał w dniu 24.08.2015 r. znaczną ilość środków odurzających ziela konopi innych niż włókniste w postaci suszu w ilości łącznej 1941,46 gramów odpowiadającej 19414 porcjom rynkowym i prowadził uprawę, która mogła dostarczyć ziela konopi innych niż włókniste w ilości łącznej 4079,60 gramów odpowiadającej 13640 porcjom

tj. o czyn z art. 63 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. i art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z dnia 18 lutego 2016 r. (sygn.. akt III K 409/15) wydał następujące rozstrzygnięcie

I.  oskarżonego – S. R. uznał winnym zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. przestępstwa z art. 63 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. i art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podst. art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności oraz grzywnę w wymiarze 300 (trzystu) stawek dziennych określając wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 30 (trzydziestu) złotych,

II.  na podst. art. 63 § 1 k.k. na poczet kary pozbawienia wolności orzeczonej w pkt I zaliczył oskarżonemu okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania od 24.08.2015 r. do 18.02.2016 r.,

III.  na podst. art. 70 ust. 1 i 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii z dnia 29 lipca 2005 r. orzekł przepadek przez zniszczenie dowodów rzeczowych ujętych w wykazie nr I/2543/15/N poz. 1-140 (k. 249-258 akt sprawy) oraz w wykazie nr II121/15/P poz. 141-155 (k. 89-90 akt sprawy),

IV.  na podst. art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ustawy o opłatach w sprawach karnych zwolnił oskarżonego od kosztów sądowych w sprawie, w tym opłaty.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego S. R. w zakresie rozstrzygnięcia o karze. Wyrokowi temu zarzucił:

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na bezpodstawnym uznaniu, że nie zachodzą w stosunku do oskarżonego okoliczności uzasadniające zastosowanie nadzwyczajnego złagodzenia kary, co skutkowało wymierzeniem oskarżonemu kary rażąco niewspółmiernej (surowej) w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości jego czynu i stopnia jego zawinienia.

Mając na uwadze powyższe obrońca oskarżonego wniósł o:

zmianę zaskarżonego wyroku w zakresie orzeczenia o karze zasadniczej poprzez zastosowanie w stosunku do oskarżonego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary i wymierzenie mu kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres lat 3 oraz orzeczenie dozoru kuratora.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Z rażącą niewspółmiernością kary za określone przestępstwo mamy do czynienia wówczas, gdy na podstawie wszystkich okoliczności mających wpływ na jej wymiar można ustalić, że zachodzi wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej przy prawidłowym zastosowaniu dyrektyw wymiaru kary zawartych w art. 53 KK i dalszych (wyrok Sądu Najwyższego z 14 grudnia 1973 roku w sprawie III KR 254/73 - OSNPG rok 1974, nr 3-4, poz. 51, wyrok Sądu Najwyższego z 2 lutego 1995 roku w sprawie II KRN 198/94 - OSN Prok. i Pr. rok 1995, nr 6, poz. 18. Nie chodzi w tej sytuacji o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę zasadniczą, która powodowałaby, iż karę wymierzoną dotychczas należałoby traktować jako rażąco niewspółmierną, z uwagi na jej łagodność lub surowość.

Autor apelacji, podnosząc zarzut rażącej surowości kary, uzasadnia go niezastosowaniem instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary. Wywodzi, iż w sprawie tej nawet najniższa kara przewidziana za przypisane oskarżonemu przestępstwo jest niewspółmiernie surowa, z uwagi na rodzaj wytwarzanych środków odurzających, motywację działania oskarżonego oraz fakt, iż działanie to nie było „masowe ani długotrwałe”. Stwierdza , iż wymierzenie kary S. R. w wymiarze orzeczonym przez sąd jest rażąco surowe również z uwagi na jego stopień winy oraz stopień szkodliwości społecznej jego czynu.

Z powyższym stanowiskiem nie sposób się zgodzić. Zastosowanie instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary określonej w art. 60 § 1 jak i § 2 KK, wymaga ustalenia, że zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek, powodujący, że nawet najniższa kara wymierzona za dane przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa. Fakt, iż ustawodawca używa określenia „szczególnie uzasadniony”, a nie jedynie „uzasadniony” wypadek , świadczy o wyjątkowości tego rodzaju sytuacji. W sprawie niniejszej Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do stwierdzenia, że w stosunku do S. R., odnośnie przypisanego mu czynu, zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek uzasadniający zastosowanie wobec niego nadzwyczajnego złagodzenia kary a Sąd Apelacyjny w pełni to stanowisko podziela.

Sąd I instancji w sposób prawidłowy ustalił, zarówno stopień winy, jak i stopień społecznej szkodliwości jego czynu. Okoliczności podnoszone przez obrońcę oskarżonego a dotyczące rodzaju środka odurzającego oraz okoliczności popełnienia przestępstwa i sposobu zachowania się oskarżonego zarówno przed i po jego popełnieniu, są okolicznościami łagodzącymi. Nie ulega wątpliwości, że oskarżony przed popełnieniem czynu prowadził ustabilizowany tryb życia, był osobą niekaraną. Przyznał się do popełnienia czynu i wyraził z powodu jego popełnienia skruchę. Okoliczności owe w sposób oczywisty miały korzystny wpływ na wymiar kary i tak, jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku(str. 7-9), zostały ocenione przez Sąd I instancji. Same w sobie nie uzasadniają jednak zastosowania wobec oskarżonego nadzwyczajnego złagodzenia kary. Skarżący zupełnie pomija trafnie dostrzeżone przez Sad Okręgowy okoliczności obciążające, w tym przede wszystkim skalę działalności oskarżonego przejawiającą się w wysokim zorganizowaniu przestępczego procederu i dużej ilości wytworzonych środków odurzających, wskazującej jednoznacznie na przeznaczenie handlowe. Społeczna szkodliwość czynu oskarżonego była zatem, wbrew twierdzeniom apelującego, bardzo wysoka. Nie przekonuje zatem twierdzenie, że orzeczeczona kara, w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, jest karą rażąco surową.

Z tych wszystkich względów, Sąd Apelacyjny orzekł, jak w wyroku.

Sąd Apelacyjny na podstawie art. 634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego S. R. z obowiązku ponoszenia kosztów postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa, uznając, iż zobowiązanie go do ich uiszczenia byłoby dla niego zbyt uciążliwe, zważywszy iż orzeczono wobec oskarżonego długotrwałą karę izolacyjną.

SSA Andrzej Kot SSA Bogusław Tocicki SSO Edyta Gajgał