Postanowienie SA we Wrocławiu z 19 września 2012 r. w sprawie o zaniechanie naruszeń.

Sygn. akt I ACz 1587/12

POSTANOWIENIE

Dnia 19 września 2012 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu – Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący Sędzia SA:

Adam Jewgraf

Sędzia SA:

Sędzia SA:

Dariusz Kłodnicki

Sławomir Jurkowicz (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 19 września 2012 r. na posiedzeniu niejawnym we Wrocławiu

sprawy z powództwa: Miejskiego Przedsiębiorstwa (...) SA w L.

przeciwko: Wojewódzkiemu Przedsiębiorstwu (...) S.A. w L.

o zaniechanie naruszeń

na skutek zażalenia strony pozwanej

od postanowienia Sądu Okręgowego w Legnicy

z dnia 14 czerwca 2012 r. sygn. akt VI GC 81/12

p o s t a n a w i a: oddalić zażalenie.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w Legnicy odmówił odrzucenia pozwu powoda o nakazanie pozwanemu zaniechania niedozwolonych działań polegających na narzucaniu powodowi cen energii cieplnej skalkulowanej z zastosowaniem subsydiowania skrośnego, wskazując, iż pozwany przez zmianę taryfy utrudniania powodowi dostęp do rynku przez sprzedaż towarów lub usług poniżej kosztów ich wytworzenia lub świadczenia. W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia Sąd I instancji wyjaśnił, że podnoszony przez pozwanego zarzut niedopuszczalności drogi sądowej nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem roszczenie powoda oparte jest na przepisach ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji i jako roszczenie cywilnoprawne podlega rozpoznaniu przez sąd powszechny. Sam fakt istnienia w sprawie decyzji administracyjnej nie przesądza o tym, że droga sądowa jest niedopuszczalna w rozumieniu art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c.

Zażalenie na wskazane postanowienie wywiódł pozwany, wnosząc o jego zmianę i odrzucenie pozwu. Skarżący sformułował zarzut naruszenia art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 1 k.p.c. wobec błędnego przyjęcia, że niniejsza sprawa jest sprawą cywilną o zaniechanie naruszeń, jako opartą na przepisach ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, podczas gdy roszczenie zgłaszane przez powoda de facto zmierza do podważenia decyzji z dnia 29.11.2011 r., zatwierdzającej taryfę ciepła pozwanego wydaną przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki zgodnie z przepisem art. 47 ust. 1 ustawy Prawo energetyczne. Podkreślił, że do rozstrzygania sporów w sprawie cen i stawek opłat właściwy jest Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie jest zasadne.

Przyjęcie niedopuszczalności drogi sądowej (art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c.) i w konsekwencji odmowa rozstrzygnięcia sprawy przez sąd może nastąpić tylko przy spełnieniu określonych przesłanek. Zachodzi ona wówczas, gdy sprawa nie ma charakteru sprawy cywilnej lub gdy sprawa ze swej istoty ma wprawdzie charakter sprawy cywilnej, jednakże z mocy wyraźnego przepisu została przekazana do właściwości innego organu niż sąd powszechny. Natomiast dla określenia spraw cywilnych przyjęte zostały dwa kryteria kwalifikacyjne, tj. materialne i formalne. Sprawami cywilnymi w ujęciu materialnym są sprawy ze stosunków z zakresu prawa cywilnego, rodzinnego, opiekuńczego i prawa pracy. Określane bywają jako sprawy cywilne merytoryczne, z natury rzeczy, co do istoty. Są to sprawy cywilne wynikające z zastosowania norm pierwotnego prawa cywilnego. Zaliczenie ich do spraw cywilnych nie jest wynikiem ustaleń ustawodawcy. Wymienione sprawy miałyby taki charakter nawet w razie braku wyraźnego przepisu prawa procesowego. Kryterium materialne umożliwia określenie sprawy cywilnej.

Dalej wskazać należy, że ocena dopuszczalności drogi sądowej winna przebiegać z uwzględnieniem treści żądania pozwu, a więc przy uwzględnieniu jego podstawy faktycznej i prawnej. Jeśli zatem powód swoje żądanie wywodzi z określonej normy prawa cywilnego, to co do zasady taka sprawa ma charakter sprawy cywilnej i podlega rozpoznaniu przez sąd powszechny.

W kontekście powyższego zważyć należy, że powód zarzuca pozwanemu czyn nieuczciwej konkurencji, polegający na narzucaniu powodowi cen energii cieplnej skalkulowanych z zastosowaniem subsydiowania skrośnego. Czyn ten powód utożsamia z utrudnianiem mu przez pozwanego dostępu do rynku w rozumieniu art. 15 ust. 1 pkt 1 i 3 oraz art. 15 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 16.04.1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Tak ukształtowane roszczenie niewątpliwie mieści się w pojęciu sprawy cywilnej w ujęciu materialnym i jak trafnie wskazał to Sąd Okręgowy, podlega rozpoznaniu przez sąd powszechny.

Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu I instancji wyrażone w uzasadnieniu skarżonego orzeczenia, zgodnie z którym fakt, iż w sprawie istnieje decyzja administracyjna, którą Prezes Urzędu Regulacji Energetyki zatwierdził taryfy opłat dla pozwanego nie przesądza o niedopuszczalności drogi sądowej. Niewątpliwie zaś podnoszone przez skarżącą kwestie i zarzuty związane jedynie z zamiarem podważania treści owej decyzji będą przedmiotem zainteresowania tego Sądu w ramach merytorycznego rozpoznania analizowanej sprawy.

W konsekwencji trafnie uznał Sąd Okręgowy, iż w sprawie nie zaistniałą zatem przesłanka braku drogi sądowej z art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c.

W związku z tym Sąd Apelacyjny uznając zażalenia za pozbawione uzasadnionych podstaw, oddalił je w oparciu o treść art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. i orzekł jak w sentencji.

bp