Postanowienie SA we Wrocławiu z 31 lipca 2019 r. w sprawie o skargę na przewlekłość.

UZASADNIENIE

Do Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu wpłynęła sporządzona w dniu 21.05.2019r. przez (...) Szkoły (...)we W. M. P. skarga oparta na przepisach ustawy z dnia 17 czerwca 2004r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz.U.2018.75 t.j.).

W uzasadnieniu wskazano, że w listopadzie 2016r. skarżący skierował do Komendy Miejskiej Policji we W. skargę w postępowaniu prywatnoskargowym. Wskazał, że na szkodę (...)Szkoły (...)we W. popełniono przestępstwo z art. 212 § 1 i § 2 kk. Zwrócił się jednocześnie o zabezpieczenie dowodów elektronicznych. Skarga została przesłana do Sądu Rejonowego w dniu 2 stycznia 2017r. Dowody nie zostały jednak zabezpieczone. Akta zostały przesłane biegłemu w celu sporządzenia opinii niespełna rok później. Jednocześnie skarżący podkreślił, że Sąd prowadził sprawę głównie na posiedzeniach niejawnych, ograniczając się jedynie do zawiadamiania pokrzywdzony podmiot o wydanych w toku postanowieniach. Z uwagi na brak informacji skarżący nie mógł zgłaszać zarzutów do opinii. Jednocześnie podkreślił, że nie zgadza się z zapadłym orzeczeniem o umorzeniu postępowania prywatnoskargowego.

Podnosząc powyższe argumenty w konsekwencji skarżący wniósł o stwierdzenie przewlekłości postępowania prowadzonego przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej o sygn. akt XII K 2/17 oraz o zasądzenie sumy pieniężnej w wysokości co najmniej 10 000 zł.

Sąd Apelacyjny ustalił co następuje:

W dniu 1 grudnia 2016r. do Komisariatu Policji W. wpłynęła skarga (...)Szkoły (...)we W. M. P. wskazująca, że na szkodę uczelni popełniono przestępstwo z art. 212 § 1 i § 1 kk podając na forach internetowych nieprawdziwe informacje o funkcjonowaniu uczelni, które mogły narazić placówkę na utratę zaufania potrzebnego dla wykonywania działalności edukacyjnej.

W dniu 6 grudnia 2016r. Komisariat Policji P. zwrócił się do upoważnionego pracownika (...)Szkoły (...) we W. o stawiennictwo w jednostce w dniu 12 grudnia 2016r. W dniu 29 grudnia 2016. sporządzono protokół przyjęcia ustnej skargi o przestępstwie ściganym z oskarżenia prywatnego. Ustalono również kto jest właścicielem domeny, na której pojawiały się zniesławiające w opinii skarżącego opinie o uczelni. W dniu 2 stycznia 2017r. akta sprawy zostały przekazane Sądowi Rejonowemu dla Wrocławia – Fabrycznej.

W dniu 2 stycznia 2017r. Przewodniczący Wydziału XII Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej zarządził wpisać sprawę do repertorium K, nadać sygnaturę akt oraz przedłożyć sędziemu referentowi celem podjęcia czynności w sprawie

W dniu 4 stycznia 2017 r. zarządzono wezwać oskarżyciela prywatnego do uiszczenia opłaty od prywatnego aktu oskarżenia w terminie 7 dni pod rygorem uznania prywatnego aktu oskarżenia za bezskuteczny.

W dniu 25 stycznia 2017r. skarżący uiścił brakującą opłatę od prywatnego aktu oskarżenia.

W dniu 21 marca 2017r. zarządzono zwrócić się do administratora portalu forum.interia.pl o podanie numerów IP komputerów, z których na tymże portalu zamieszczono wpisy dotyczące (...)Szkoły (...)we W.. A następnie w dniu 21 kwietnia 2017r. i 2 czerwca 2017r. zwrócono się do ustalonych podmiotów o podanie wszelkich danych osobowych osób posługujących się komputerami o podanych numerach IP. W tym celu jednego z administratorów postanowieniem z dnia 13 lipca 2017r. zwolniono z tajemnicy służbowej – telekomunikacyjnej. Do dwóch z podmiotów wysłano ponaglenie w wysłaniu żądanych informacji. W grudniu 2017r. wysłano ponowne zapytania o dane osobowe osób posługujących się komputerami o ustalonych w wyniku powyższej korespondencji IP.

W dniu 21 lutego 2018r. dopuszczono dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu informatyki. Opinia ta wpłynęła do Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej w dniu 11 czerwca 2018r. W związku z wnioskami wypływającymi z opinii w dniu 15 czerwca 2018r. zwrócono się ponownie do administratorów portalu, na którym zamieszczono wpisy podlegające badaniu w niniejszym postępowaniu. Ponowne wyjaśnienia przesłano w dniu 28 czerwca 2018r. i po ponagleniu – w dniu 12 września 2018r.

W dniu 17 września 2018r. postanowiono o dopuszczeniu uzupełniającego dowodu z opinii biegłego. W dniu 27 grudnia 2018r. biegły wskazał, że na podstawie zgormadzonych informacji wydanie opinii nie jest możliwe.

Postanowieniem z dnia 7 lutego 2019r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Fabrycznej umorzył postępowanie w sprawie na podstawie art. 17 § 1 pkt 11 kpk.

W dniu 21 lutego 2019r. złożono zażalenie na rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego dla Wrocławia – Fabrycznej. W dniu 27 lutego 2019r. zarządzono przekazanie akt sprawy wraz z zażaleniem Sądowi Okręgowemu we Wrocławiu. Akta wpłynęły do Sądu Okręgowego we Wrocławiu w dniu 4 marca 2019r. W tym samym dniu wyznaczony został sędzia referent. W dniu 5 marca 2019r. wydano zarządzenie o wyznaczeniu terminu posiedzenia. Posiedzenie odbyło się w dniu 1 kwietnia 2019r. Celem umożliwienia zapoznania się skarżącemu i przedłożenia zarzutów do opinii biegłego informatyka zarządzono przerwę do dnia 25 kwietnia 2019r. Na posiedzeniu w dniu 25 kwietnia 2019r. skarżący zwrócił się z wnioskiem o skierowanie do administratorów pytania z jakimi podmiotami trzecimi współpracują w zakresie wynajmu serwerów oraz usług hostingowych. Z uwagi na powyższe posiedzenie odroczono z terminem na piśmie.

W dniu 4 czerwca 2019r. administrator poinformował, że wnioskowany zakres czasowy danych telekomunikacyjnych, o które zwrócił się Sąd, nie może być dłuższy niż 12 miesięcy wstecz. Wszystkie zapisy połączeń starsze niż 12 miesięcy zostały zatem automatycznie usunięte z bazy i nie jest możliwe ich odtworzenie.

Postanowieniem z dnia 5 czerwca 2019r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie o umorzeniu postępowania w sprawie.

Dowód: akta sprawy II K 2/17 oraz IV Kz 218/19.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Przedmiotowa skarga zarzucająca przewlekłość postępowania przed Sądem Rejonowym dla Wrocławia – Fabrycznej o sygn. akt XII K 2/17 nie zasługuje na uwzględnienie.

Wskazać należy, że przy ocenie, czy doszło do naruszenia prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki – zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz.U.2018.75 j.t.)

– należy mieć w szczególności na uwadze terminowość i prawidłowość czynności podjętych przez sąd w celu zakończenia postępowania, uwzględniając łączny dotychczasowy czas postępowania od jego wszczęcia do chwili rozpoznania skargi, niezależnie od tego, na jakim etapie skarga została wniesiona, jak również - charakter owej sprawy, stopień jej faktycznej i prawnej zawiłości, znaczenie dla strony (która wniosła skargę) rozstrzygniętych w niej zagadnień oraz zachowanie się stron, a w szczególności strony, która zarzuciła przewlekłość postępowania. Przyczyną stwierdzenia przewlekłości nie jest każda zwłoka, ale tylko zwłoka nieuzasadniona. Ocena czy postępowanie trwa dłużej niż to konieczne, dokonywana musi być na podstawie analizy charakteru przeprowadzanych czynności, jak i stanu faktycznego sprawy. Aby rozstrzygnąć, czy zwłoka w dokonaniu tej czynności jest nieuzasadniona, rozważyć należy nie tylko czasokres zaniechania jej dokonania, ale także konkretne realia sprawy i jej kontekst sytuacyjny.

Po analizie akt sprawy dojść należy do przekonania, że postępowanie w sprawie o sygn. akt XII K 2/17 na każdym jego etapie toczyło się zgodnie z przyjętymi standardami podejmowania czynności, które były przeprowadzane bez zbędnej zwłoki.

Nie można tracić z pola widzenia charakteru owej sprawy i stopnia jej faktycznej zawiłości. W postępowaniu prywatnoskargowym zgodnie z art. 487 kpk akt oskarżenia może ograniczyć się do oznaczenia osoby oskarżonego, zarzucanego mu czynu oraz wskazania dowodów, na których opiera się oskarżenie. Tymczasem w niniejszej sprawie skarżący nie był w stanie wskazać tożsamości oskarżonych. Niewątpliwie z tego względu przedmiotowe postępowanie było długotrwałe. Nie mniej jednak spowolnienie jego toku było obiektywnie uzasadnione z uwagi na konieczność dokonania ustaleń, które z uwagi na specyfikę tematyki z zakresu informatyki nastręczało wiele trudności. Nie można bowiem tracić z pola widzenia, że z powodu braku podania przez wnoszącego prywatny akt oskarżenia tożsamości osób zamieszczających wpisy, wskutek ustalenia przez Policję jedynie właściciela domeny, to na sądzie spoczął ciężar kluczowych czynności o charakterze śledczym. Działania takie sąd podjął bezzwłocznie i konsekwentnie dążył do ustalenia niezbędnych danych. Z uwagi na konieczność ustalania informacji drogą korespondencyjną, a także przy pomocy biegłego, jak również potrzeby zwolnienia z tajemnicy telekomunikacyjnej, okres ten ulegał wydłużeniu. Sąd ponaglał administratorów, jednakże z przyczyn obiektywnych, nastąpiły okresy spowolnienia postępowania. Nie mniej jednak terminowość i sprawność całego postępowania mieściła się w powszechnie przyjętych wymogach w tym zakresie.

Nie sposób nie zauważyć, że skarżący nie uiścił bezzwłocznie – tj. przy złożeniu skargi zryczałtowanej opłaty. Okres wzywania go do jej uiszczenia również przyczynił się do przedłużenia toku postępowania.

Zabezpieczenie dowodów leżało niewątpliwie w gestii Policji, a zatem okoliczność ta nie może być pomijana przy ocenie zasadności i sprawności czynności podejmowanych przez sąd, któremu zarzucono przewlekłość w postępowaniu.

Po dokonaniu powyższej analizy podkreślić należy, iż podniesiony w skardze zarzut przewlekłości postępowania nie znajduje potwierdzenia. Na żadnym z etapów postępowania nie można stwierdzić zwłoki w rozumieniu cyt. ustawy. Długotrwałość postępowania w niniejszej sprawie nie jest wynikiem opieszałego wykonywania czynności przez sąd (nieuzasadnionej przewlekłości), lecz wynika z przyczyn obiektywnych. W konsekwencji, skargę o stwierdzenie przewlekłości postępowania należało zatem oddalić.

Kosztami postępowania w sprawie obciążono skarżącą na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy o skardze.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny orzekł, jak na wstępie.

W. F. Z. B. T.