Wyrok SA we Wrocławiu z 18 grudnia 2013 r. w sprawie o rozbój.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Świdnicy wyrokiem z dnia 4 października 2013 r. o sygn. akt III K 134/13 uznał oskarżonego S. S. winnym tego, że w dniu 5 lipca 2013 r. w B., używając wobec E. Ł. ekspedientki sklepu obuwniczego przemocy polegającej na chwyceniu ręką za szyję oraz przyłożeniu noża do szyi doprowadził ją do stanu bezbronności, a następnie zabrał w celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 1430 zł na szkodę właściciela sklepu (...), tj. czynu z art. 280 §2k.k. i za to na podstawie art. 280 §2k.k. wymierzył mu karę 4(czterech) lat pozbawienia wolności, zaliczając na poczet tej kary okres rzeczywistego pozbawienia oskarżonego wolności w sprawie od 5 lipca 2013 r. do 4 października 2013 r.

Na podstawie art. 44 §2k.k. sąd orzekł przepadek i zniszczenie dowodów rzeczowych w postaci noża kuchennego i czapki.

Sąd pierwszej instancji zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu 738 zł z VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu przed sądem pierwszej instancji. Koszty sądowe Sąd Okręgowy zaliczył na rachunek Skarbu Państwa zwalniając oskarżonego od ponoszenia tych kosztów.

Powyższy wyrok w zakresie orzeczonej kary zaskarżyła obrońca oskarżonego. Zarzuciła rażącą niewspółmierność wymierzonej kary w wysokości 4 lat pozbawienia wolności. Stawiając powyższy zarzut obrońca oskarżonego wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonej części poprzez złagodzenie orzeczonej kary do 3 lat, ewentualnie o uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył :

Nie zasługują na uwzględnienie : zarzut jak i wnioski zawarte w apelacji. O rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. można mówić tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć wpływ na wymiar kary, można by przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwsze instancji, a karą, która byłaby prawidłowa w świetle dyrektyw art. 53 k.k./ tak SN w wyroku z dnia 13.04.2000 r., WA 5/00 – LEX/. Kara rażąco niewspółmierna to kara, która w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą. Pojęcie "rażącej niewspółmierności" zostało sprecyzowane w praktyce jako różnica "wyraźna", "bijąca w oczy" czy "oślepiająca". A zatem jak trafnie podnosi się w orzecznictwie zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym wypadku, w którym jest możliwa wedle własnej oceny sądu odwoławczego, lecz wtedy tylko, gdy kara orzeczona nie daje się akceptować z powodu różnicy pomiędzy nią a karą sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej, rażącej, wręcz "bijącej w oczy" (wyrok SN z dnia 2 lutego 1995 roku - KZS 4/96 poz. 42), a więc nie w razie różnicy niewielkiej, nieznaczącej. Sąd Apelacyjny przyjmuje domniemanie słuszności wyroków I instancji, to jest odmawia im swej aprobaty jedynie w razie stwierdzenia, że są (mogą być) niesprawiedliwe/ tak też SA w Krakowie w wyroku z 21.09.2000 Arii AKa 154/00, KZS 2000/10/37/.

Powyższa sytuacja nie ma miejsca w odniesieniu do kary wymierzonej oskarżonemu. Brak jakichkolwiek podstaw do oceny, że ta kara jest niesprawiedliwa. W pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku sąd pierwszej instancji wskazał okoliczności obciążające, jak również nie pominął okoliczności łagodzących. Ustalenia sądu w tym zakresie są prawidłowe, a w konsekwencji tych ustaleń wysokość orzeczonej kary nie pozwala na ocenę, iż kara 4 lat pozbawienia wolności razi swą surowością.

S. S. dopuścił się zbrodni zagrożonej karą pozbawienia wolności do 15 lat. Działał w sposób przemyślany, zaplanowany. Wychodząc z domu zabrał nóż kuchenny oraz czapkę, w której wyciął otwory na oczy, aby w czasie napadu mieć tak zwaną kominiarkę i tym samym zamaskowaną twarz. Działał po spożyciu alkoholu w celu zdobycia pieniędzy. Wyrządził szkodę materialną oraz jeszcze dotkliwszą szkodę w psychice pokrzywdzonej. Oskarżony działał w pośpiechu jednakże zabrał z kasy niemal wszystkie banknoty/ k. 116 i k. 3-5/. Pokrzywdzona doznała poważnego urazu psychicznego. Wskazuje na to protokół zeznań złożonych przez nią przed sądem. Mówiąc o swych przeżyciach reaguje płaczem. Bierze środki uspokajające. Korzysta z pomocy psychologa/ k. 118/. Oskarżony dopuścił się zbrodni w okresie próby, bowiem w październiku 2011 r. został skazany na karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania/ k. 70/. Z wywiadu kuratorskiego wynika/ k. 72/, że oskarżony nadużywał alkoholu, zarobione pieniądze przeznaczał na własne potrzeby a utrzymywała go matka.

Sąd pierwszej instancji miał na uwadze fakt, iż oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył szczere wyjaśnienia. Jednocześnie Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił, że fakt przyznania się nie jest tak istotny w sytuacji gdy oskarżony został ujęty w bezpośrednim pościgu podjętym po popełnieniu przestępstwa, a to dzięki godnej odnotowania postawie klientek sklepu oraz dwóch mężczyzn, którzy podjęli pościg. Dzięki postawie tych osób oskarżony został ujęty, a pokrzywdzony w całości mógł odzyskać skradzione pieniądze. Odnotować należy również fakt, iż oskarżony wyraził skruchę i żal oraz przeprosił na rozprawie pokrzywdzoną.

Wskazane okoliczności łagodzące pozwoliły sądowi pierwszej instancji wymierzyć oskarżonemu za popełnioną zbrodnię karę pozbawienia wolności w wysokości zbliżonej do minimum ustawowej sankcji przewidzianej za zbrodnię rozboju popełnionego z użyciem niebezpiecznego narzędzia. W ocenie Sądu Apelacyjnego ustalone okoliczności obciążające nie pozwalały na orzeczenie kary pozbawienia wolności w wysokości minimalnej wnioskowanej w apelacji.

A zatem mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy zaskarżony wyrok. Podstawę prawną rozstrzygnięcia sądu odwoławczego stanowi art. 437 §1k.p.k.

Orzeczenie o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu uzasadnia treść §14pkt 5 i §2ust 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28.09.2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu/ Dz. U. Nr 163,poz.1348 ze zm./.

Oskarżony nie ma majątku oraz stałego źródła dochodów. Ciąży na nim obowiązek alimentacyjny/ k. 72/. Stąd też sąd odwoławczy zwolnił go od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. Podstawę prawną tego rozstrzygnięcia stanowi art. 624 §1k.p.k. w zw. z art.634 k.p.k. i art. 636 §1k.p.k.