Postanowienie SA we Wrocławiu z 30 sierpnia 2013 r. w sprawie o zmianę wysokości i sposobu spełnienia świadczenia pieniężnego.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy we Wrocławiu oddalił wniosek powodów o udzielenie zabezpieczenia ich roszczenia o zmianę wysokości i sposobu spełnienia świadczenia pieniężnego pozostałego do spłaty i wynikającego z udzielonego przez pozwaną na podstawie umowy kredytu hipotecznego z 26.07.2007 r. poprzez zawieszenie postępowania egzekucyjnego prowadzonego przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym (...) pod sygn. akt KM 7724/10. W ocenie Sądu I instancji powodowie nie uprawdopodobnili istnienia dochodzonego pozwem roszczenia, w szczególności zaś przesłanek określonych w art.358 1 § 3 k.c., jak również w art.357 1 k.c.

W zażaleniu na powyższe postanowienie powodowie zaskarżając je w całości wnieśli o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Skarżący zarzucili, iż Sąd Okręgowy nie rozpoznał istoty treści wniosku o zabezpieczenie zawartej w ostatnim jego akapicie oraz naruszył przepis art. 736 § 1 pkt 2 k.p.c. w zw. z art.730 1 k.p.c. poprzez przyjęcie braku uprawdopodobnienia skuteczności wypowiedzenia i naruszenia przez stronę pozwaną art.5 k.c. samej czynności wypowiedzenia.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

W realiach rozpoznawanej sprawy zarzut skarżących dotyczący nierozpoznania istoty wniosku o udzielenie zabezpieczenia jest kompletnie niezrozumiały w kontekście przepisu art.730 1 k.p.c. normującego zakres i przedmiot rozpoznania wniosku o udzielenie zabezpieczenia. Z tej przyczyny nie sposób odnieść się do niego w sposób merytoryczny. Wskazać przy tym trzeba, iż wbrew przekonaniu skarżących, uzasadnienie skarżonego postanowienia przekonuje o tym, że Sąd I instancji rozpoznał istotę przedmiotowego wniosku w zakresie w nim zawartym i wyznaczonym treścią obowiązujących w tej materii przepisów kodeksu postępowania cywilnego.

Podobnie całkowicie bezzasadnym i równie niezrozumiały, co zarzut wcześniejszy, jawi się zarzut naruszenia przepisu art.736 § 1 pkt 2 k.p.c. w zw. z art. 730 1 § 1 k.p.c. odnoszący się jedynie do wymogów formalnych, którym odpowiadać musi wniosek o udzielenie zabezpieczenia. Niewątpliwie zaś kwestia ta nie była przedmiotem rozpoznania przez Sąd I instancji. Wydaje się, iż skarżący w sposób dość nieudolny w istocie kwestionują prawidłowość uznania przez Sąd I instancji braku uprawdopodobnienia przez nich spornego roszczenia, jako jednej z koniecznych do udzielenia zabezpieczenia przesłanek określonych w art. 730 1 § 1 k.p.c. Sąd Apelacyjny, podziela jednak stanowisko Sądu Okręgowego, obszernie wyrażone w uzasadnieniu skarżonego orzeczenia, w zakresie dotyczącym niewykazania owej przesłanki przez powodów, co z tej przyczyny nie wymaga powtarzania. Oceny tej w żaden sposób nie może zmienić lakoniczne i chaotyczne w swej treści stanowisko skarżących wyrażone w zażaleniu.

Wskazać wreszcie należy, iż o całkowitej bezzasadności owego wniosku o udzielenie zabezpieczenia przekonywał brak drugiej z przesłanek koniecznych do udzielenia zabezpieczenia w postaci uprawdopodobnienia interesu prawnego w rozumieniu art. 730 1 §1 i § 2 k.p.c. Podkreślić przy tym trzeba, iż w owym wniosku powodowie nawet nie podjęli próby wykazania istnienia owej przesłanki, co umknęło również uwadze Sądu I instancji. Oczywistym na gruncie cytowanego przepisów pozostaje obowiązek strony ubiegającej się o udzielenie zabezpieczenia wykazania łącznego zaistnienia dwóch przesłanek w postaci uprawdopodobnienia spornego roszczenie oraz uprawdopodobnienia interesu prawnego w udzieleniu zabezpieczenia. W konsekwencji brak wykazania zaistnienia tylko jednej z nich co do zasady uniemożliwia udzielenie zabezpieczenia. Jak już wskazano taka właśnie sytuacja miała miejsce w omawianej sprawie i już tylko ta przyczyna uzasadniała oddalenie przedmiotowego wniosku.

W konsekwencji całokształtu powyższych rozważań Sąd Odwoławczy uznając zażalenie za pozbawione uzasadnionych podstaw, oddalił je po myśli przepisu art. 385 k.p.c. i orzekł, jak w sentencji.

bp