Postanowienie SA we Wrocławiu z 7 listopada 2013 r. w sprawie o zaskarżalność orzeczeń sądowych.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy zwrócił wniosek pozwanego o przywrócenie terminu do wniesienia zarzutów od nakazu zapłaty z dnia 30 października 2012 r. (pkt 1) i odrzucił zarzuty pozwanego od nakazu zapłaty z dnia 30 października 2012 r. (pkt 2). W motywach swojego rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy wskazał, iż wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia zarzutów podlegał zwrotowi, albowiem pozwany nie uzupełnił w zakreślonym terminie jego braków formalnych, tj. nie uiścił należnej opłaty od zarzutów, w konsekwencji podlegały one odrzuceniu jako spóźnione.

Zażalenie na zawarte w powyższym postanowieniu rozstrzygnięcie o odrzuceniu zarzutów od nakazu zapłaty (pkt 2) wniósł pozwany wnosząc o jego uchylenie i nadanie biegu wniesionym przez niego zarzutom. Pozwany podniósł, iż Sąd Okręgowy zwracając jego wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia zarzutów z powodu ich nieopłacenia pozbawił go możliwości obrony praw, gdyż pozwanego nie stać na uiszczenie tej opłaty. W konsekwencji postępowanie dotknięte jest nieważnością, o której mowa w art. 379 pkt 5 k.p.c.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie jako oczywiście bezzasadne nie zasługuje na uwzględnienie.

Analizując zarzut pozbawienia strony możności obrony, trzeba w pierwszej kolejności rozważyć, czy nastąpiło naruszenie przepisów procesowych a następnie ustalić, czy uchybienie to wpłynęło na możność strony do działania w postępowaniu, w końcu zaś ocenić, czy pomimo zaistnienia tych okoliczności strona mogła bronić swych praw w procesie. Dopiero w razie kumulatywnego spełnienia wszystkich tych przesłanek można przyjąć, że strona została pozbawiona możności działania.

W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy nie dopuścił się żadnych uchybień procesowych wpływających na możliwość obrony przez pozwanego jego praw. Podnoszona przez żalącego kwestia braku środków na pokrycie kosztów sądowych stanowiła przedmiot szczegółowego rozpoznania z wyczerpaniem dwuinstancyjnego toku postępowania. Mianowicie postanowieniem z dnia 25 marca 2013 r. Sąd Okręgowy oddalił wniosek pozwanego o zwolnienie go od kosztów sądowych, gdyż pozwany nie uprawdopodobnił, iż nie jest w stanie ich ponieść bez uszczerbku dla utrzymania siebie i rodziny. Rozstrzygnięcie to zostało zaaprobowane przez Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 26 kwietnia 2013 r., którym oddalono zażalenie na postanowienie z dnia 25 marca 2013 r., i wiąże ono zarówno Sąd pierwszej jak i drugiej instancji.

Pozwany mimo prawidłowego wezwania nie uiścił w zakreślonym terminie należnej opłaty od zarzutów, nie wniósł również w tym czasie ponownego, opartego na nowych okolicznościach, wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych. W związku z tym zwrot wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia zarzutów od nakazu zapłaty, wobec niewniesienia wraz z nim prawidłowo opłaconego tego środka zaskarżenia, w świetle art. 169 § 3 k.p.c. w zw. z art. 130 § 2 k.p.c. należało uznać za zasadny. W konsekwencji zarzuty od nakazu zapłaty jako spóźnione Sąd Okręgowy trafnie odrzucił zaskarżonym postanowieniem prawidłowo stosując normę art. 494 § 1 k.p.c.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.

(...)

(...)

(...)

(...)

MR-K