Postanowienie SA we Wrocławiu z 18 lipca 2017 r. w sprawie o stwierdzenie przewlekłości postępowania.

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 27 marca 2017 r. A. C., M. T., S. T. i G. M. wnieśli do Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu skargę na przewlekłość postępowania Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia Śródmieścia w sprawie 3 Ds. 152/14, wnosząc o:

1.  stwierdzenie, że w postępowaniu prowadzonym przez Prokurator J. S.– Prokuratora Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia- Śródmieścia we W. w sprawie naruszenia w czerwcu 2008r. we W. uprawnień przez R. B. przy zarządzaniu mieniem spółki (...) sp. z o.o. poprzez dokonanie sprzedaży M. K. 5 mieszkań po zaniżonej cenie i wyrządzeniu tym samym w/w spółce szkody w mieniu w kwocie nie mniejszej niż 1.700.000,00zł, a także w sprawie przeciwko innym podejrzanym tj. o przestępstwo z art. 296 § 1 i 3 kk i inne, nastąpiła przewlekłość postępowania,

2.  dołączenie akt sprawy o której mowa w punkcie poprzedzającym i dopuszczenie dowodów z dokumentów w postaci wydanych postanowień, pism pokrzywdzonych oraz;

3.  nakazanie zwrot na rzecz każdego ze skarżących uiszczonej przez niego opłaty od skargi w kwocie 200zł,

4.  przyznanie na rzecz każdego ze skarżących od Skarbu Państwa sumy pieniężnej w wysokości 5000zł.

Pismem z dnia 14 czerwca 2017 r. Prokurator Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia, wniósł o oddalenie skargi jako niezasadnej.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

W dniu 26 stycznia 2010r. do Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia- Śródmieścia wpłynęło zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa przez R. B., M. K., E. K. i M. W., którzy – zdaniem pokrzywdzonych- działając wspólnie i w porozumieniu dopuścili się popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk oraz przestępstw z art. 300 kk , art. 301 § 1 kk i przestępstw z art. 300 kk , 301 § 1 kk i art. 296 § 3 kk. Przedmiotowa sprawa została zarejestrowana pod numerem 1 Ds. 543/10.

W dniu 2 marca 2010r. przesłuchano w charakterze świadka pokrzywdzoną A. C. oraz przyjęto od niej ustne zawiadomienie o przestępstwie. W dniu 4 marca 2010r. wydano postanowienie o wszczęciu śledztwa. W toku śledztwa przesłuchano kilkudziesięciu świadków, uzyskano dokumentację dotyczącą zakupu nieruchomości przez pokrzywdzonych, dokumentację Banku (...) S.A. w W. odnośnie rachunków bankowych prowadzonych dla spółki (...) , uzyskano informacje z Urzędu Skarbowego we W. odnośnie akt podatkowych spółki, dokonano oględzin akt postępowania cywilnego o sygn. akt I Co 686/10 w sprawie o nadzór nad egzekucją z nieruchomości, akt postępowania nadzorowanego przez Prokuraturę Rejonową dla Wrocławia – Krzyki Zachód, oraz dokonano niezbędnych przeszukań. Na tym etapie zaistniała konieczność uzyskania opinii biegłego z zakresu księgowości, której termin sporządzenia ustalony został wstępnie na 2012/2013rok, co skutkowało wydaniem w dniu 9 maja 2011r. postanowienia o zawieszeniu śledztwa. Z chwilą uzyskania rzeczonej opinii, tj. dopiero w dniu 7 lipca 2014r. wydano postanowienie o podjęciu zawieszonego postępowania. Jeszcze tego samego dnia wydano postanowienie o przedstawieniu zarzutów M. W., E. K. i R. B. W dniu 22 grudnia 2014r. powołano biegłego z zakresu budownictwa, celem sporządzenia kolejnej opinii, która wpłynęła do Prokuratury Rejonowej w dniu 30 grudnia 2015r. Wskutek niepełności przedłożonej opinii wydano postanowienie o zasięgnięciu opinii uzupełniającej, która wpłynęła do Prokuratury Rejonowej w dniu 6 kwietnia 2017r. W tym okresie postępowanie kolejny raz było zawieszane.

Dla oceny, czy doszło do naruszenia prawa strony do rozpoznania jej sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki, stosowne do art. 2 ustawy z dnia 17.06.2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, należy mieć na uwadze w szczególności terminowość i prawidłowość czynności podjętych przez prokuratora, w celu wydania w sprawie decyzji co do istoty, uwzględniając charakter sprawy, stopień faktycznej i prawnej jej zawiłości, znaczenie dla strony, która wniosła skargę rozstrzygniętych w niej zagadnień oraz zachowanie się stron, a zwłaszcza tej, która zarzuciła przewlekłość postępowania.

Dla oceny zasadności rozpoznawanej skargi należy mieć także na uwadze, że przewlekłość jest pojęciem wskazującym, że jakieś zdarzenie czy stany są nadmiernie rozciągnięte w czasie, rozwleczone i przedłużają się (Zob. P.Górecki, S.Stachowiak, P.Wiliński, Skarga na przewlekłość postępowania sądowego. Komentarz, Wolters Kluwer 2007, s. 31 i cytowane tam orzecznictwo). Względność i ocenność omawianego pojęcia wymaga więc jego odniesienia do realiów rozpoznawanej sprawy i sposobu procedowania prokuratora. Za tworzące stan nieuzasadnionej zwłoki (przewlekłości) należy zatem uznać jedynie nadmierne odstępstwa od czasu zwyczajowo koniecznego do wykonania określonych czynności.

W końcu, należy mieć na względzie, że ustawowo określonym celem postępowania karnego jest rozstrzygnięcie sprawy w rozsądnym terminie (art. 2 §1 pkt 4 kpk).

Oceniając zatem sposób i terminowość prowadzenia postępowania przygotowawczego w sprawie 3 Ds. 152/14 kluczowe znaczenie ma bardzo długi okres opiniowania przez biegłych z zakresu księgowości, a następnie budownictwa. Stopień skomplikowania sprawy nie usprawiedliwia tak długiego czasu opiniowania. Prowadzący postępowanie mógł pewne czynności procesowe przeprowadzać równolegle. Doszło zatem do nieuzasadnionego przewlekania postępowania, które trwa już ponad 7 lat. Ustalony sposób prowadzenia postępowania przygotowawczego w sprawie 3 Ds. 152/14 daje uzasadnione podstawy do stwierdzenia, że w toku postępowania Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia- Śródmieścia doszło do naruszenia prawa pokrzywdzonych do rozpoznania ich sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki (w rozsądnym terminie). Ta konstatacja, uzasadnia z kolei, uwzględnienie żądania skarżących przyznania im od Skarbu Państwa (Prokuratury Rejonowej dla Wrocławia- Śródmieścia) sumy pieniężnej, na podstawie art. 12 ust. 4 cytowanej ustawy. W ocenie Sądu Apelacyjnego, sumą pieniężną adekwatną do stopnia naruszenia praw wszystkich pokrzywdzonych jest kwota po 2000 zł. dla każdej z nich.

Mając na względzie uregulowanie zawarte w art. 17 ust. 3 cytowanej ustawy, skarżącym należało zwrócić wniesioną przez nich opłatę od skargi w wysokości po 200 zł.

W tym stanie rzeczy, Sąd Apelacyjny orzekł, jak na wstępie.

SSA Tadeusz Kiełbowicz SSA Andrzej Kot SSA Grzegorz Kapera