Wyrok SA we Wrocławiu z 27 września 2012 r. w sprawie o przestępstwo przeciwko mieniu.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy z O. rozpoznał sprawę E. D. i P. S. oskarżonych o to, że : w dniach 24.11.2003 r. i 26.11.2003 r. w O., działając wspólnie i w porozumieniu w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w aktach notarialnych nr 7368/2003 i 7450/2003 nabyli od firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w O. spółdzielcze własnościowe prawa do lokali położonych w budynku Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w U. przy ul. (...), wprowadzając przedstawicieli firmy (...) z siedzibą w O. w błąd co do możliwości zapłaty za przedmiotowe lokale, wyrządzając jej szkodę w kwocie nie mniejszej niż 1.548.695 zł w stosunku do mienia znacznej wartości, czym działali na szkodę w/w firmy;

tj. o przestępstwo z art. 276 § 1 k.k. i art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Po rozpoznaniu tej sprawy Sąd Okręgowy w Opolu wyrokiem z dnia 24 maja 2012 r. uznał oskarżonych P. S. i E. D. za winnych tego, że w dniach 24.11.2003 r. i 26.11.2003 r. w O., działając wspólnie i w porozumieniu w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej aktami notarialnymi nr 7368/2003 i 7450/2003 nabyli od firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w O. spółdzielcze własnościowe prawa do lokali położonych w budynku Spółdzielni Mieszkaniowej (...) w U. przy ul. (...) , wprowadzając A. Z., Prezesa Zarządu firmy (...) Sp. z o.o. z siedzibą w O. w błąd co do możliwości zapłaty za przedmiotowe lokale, wyrządzając tej spółce szkodę w kwocie nie mniejszej niż 1.141.220 zł w stosunku do mienia znacznej wartości, czym działali na szkodę w/w firmy – to jest czynu z art. 286 § 1 k.k. i art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 294 § 1 k.k. wymierzył oskarżonym kary po 2 lata pozbawienia wolności, których wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił na okres lat 4.

Zwolnił oskarżonych od kosztów sądowych.

Wyrok powyższy zaskarżył obrońca oskarżonego P. S., zarzucając (dosłowny cytat): „przekroczenie przez Sąd Okręgowy w Opolu granic swobodnej oceny dowodów i błąd w logicznym rozumowaniu polegający na przyjęciu w ustalonym i niespornym w sprawie stanie faktycznym, że stan ten wyczerpuje znamiona czynu zabronionego opisanego w zarzucie III aktu oskarżenia, a nie uniewinnienie oskarżonego z uwagi na obojętnie prawne zachowania oskarżonego z punktu widzenia interesu publicznego czyli przepisów karnoprawnych oraz na tyle lakoniczną i skromną treść uzasadnienia uznania oskarżonego winnym w świetle obszerności zgromadzonych akt sprawy wskazującego na iluzoryczności wykazania przesłanek karnoprawnych czynu przypisanego przez Prokuratura Rejonowego w Strzelcach Opolskich”.

Podnosząc wskazany zarzut apelujący wniósł o uniewinnienie oskarżonego P. S. od przypisanego mu czynu.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew podniesionemu w niej zarzutowi Sąd I instancji nie dopuścił się w toku wyrokowania błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, ani też nie naruszył przepisów prawa procesowego.

Na wstępie należy zauważyć, iż wywody autora apelacji są mało przejrzyste, w związku z czym istnieją trudności w odniesieniu się do treści środka odwoławczego. Niemniej zarzut, iż pokrzywdzona Spółka (...) (cyt.): „ z własnej inicjatywy nigdy nie złożyła wniosku o ściganie” (str. 4 apelacji) jest o tyle chybiony, że przypisany oskarżonemu czyn nie jest ścigany na wniosek, lecz z urzędu. Brak wniosku o ściganie nie ma zatem w tym przypadku żadnego znaczenia.

Trudno zrozumieć wywody apelującego sprowadzające się do stwierdzenia, iż (cyt.): „ ... nie zostały spełnione warunki zbycia lokali na gruncie prawa handlowego i cywilnego, nie doszło bowiem do skutecznego wyrażenia woli przez strony transakcji” (str. 4 apelacji). Tej samej treści pogląd apelujący wyraził również w końcowej części środka odwoławczego (str. 5).

Mając na uwadze powyższe należy zauważyć, iż obrońca oskarżonego formułując powyższy pogląd zupełnie zignorował treść aktu notarialnego z dnia 24 listopada 2003 r. (k. 9-13) oraz treść aneksu do umowy sprzedaży zawartej we wskazanej dacie (k. 14-18).

Z powołanego aktu notarialnego wynika jednoznacznie, że w dniu 24 listopada 2003 r. doszło do zawarcia umowy kupna-sprzedaży przedmiotowych mieszkań pomiędzy Spółką (...)’ (...) a E. D. i oskarżonym P. S. (§ 3 i § 4 umowy kupna-sprzedaży). Wskazany akt notarialny (wraz z aneksem) nie został podważony, a zatem jest w pełni prawomocny. W związku z tym twierdzenie autora apelacji, że (cyt.): „ nie doszło ... do skutecznego wyrażenia woli przez strony transakcji” (str. 4 apelacji) jest całkowicie gołosłowne, a tym samym bezpodstawne.

Sąd Okręgowy wykazał w pełni przekonująco, iż działania oskarżonego P. S. tempore criminis wyczerpywało znamiona oszustwa z art. 286 § 1 k.k. i art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Sąd ten trafnie wskazał, że oskarżony zawierając umowę miał świadomość tego, iż nie będzie w stanie uiścić należności za przedmiot owej umowy, gdyż nie dysponował odpowiednimi środkami finansowymi na zrealizowanie zaciągniętego zobowiązania (k.714).

Zawarty w apelacji zarzut, iż Sąd meriti przekroczył granice swobodnej oceny dowodów, a zatem dopuścił się obrazy art. 7 k.p.k. jest całkowicie bezzasadny. Sąd ten dokonał prawidłowej, zgodnej ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zasadą prawidłowego (logicznego) rozumowania oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, a swoje stanowisko w tej kwestii uzasadnił w sposób prawidłowy, zgodny z treścią art. 424 § 1 k.p.k. Autor apelacji poza gołosłownym sformułowaniem owego zarzutu nie wykazał w jakikolwiek sposób na czym konkretnie miało polegać naruszenie przez Sąd meriti zasady swobodnej oceny dowodów, o której mowa w art. 7 k.p.k. Z tych względów zarzut ten należało uznać za bezzasadny, a co za tym idzie bezzasadny jest również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia.

Skoro zatem autor apelacji nie przedstawił żadnych skutecznych argumentów, które mogłyby podważyć rozstrzygnięcie zapadłe w pierwszej instancji, Sąd Apelacyjny uznał apelację za bezzasadną w stopniu oczywistym.

Orzeczenie o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze opiera się o art. 624 § 1 k.p.k.

Koszty nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz występującego w drugiej instancji obrońcy na podstawie art. 29 ustawy – prawo o adwokaturze.