Art. 9. 1. Czasem dyżuru jest czas, w którym kierowca pozostaje poza
normalnymi godzinami pracy w gotowości do wykonywania pracy wynikającej
z umowy o pracę w zakładzie pracy lub w innym miejscu wyznaczonym przez
pracodawcę.
2. Do czasu dyżuru zalicza się przerwy przeznaczone na odpoczynek,
o których mowa w art. 13.
3. W przypadku gdy pojazd jest prowadzony przez dwóch lub więcej
kierowców, czas nieprzeznaczony na kierowanie pojazdem jest czasem dyżuru.
4. Czas dyżuru nie może być wliczany do przysługującego kierowcy
dobowego nieprzerwanego odpoczynku. Wykorzystywanie dobowego odpoczynku
w pojeździe w sposób określony w art. 14 ust. 1 nie może być traktowane jako czas
dyżuru.
5. Za czas dyżuru, o którym mowa w ust. 1, z wyjątkiem dyżuru pełnionego
w domu, kierowcy przysługuje czas wolny od pracy w wymiarze odpowiadającym
długości dyżuru, a w razie braku możliwości udzielenia czasu wolnego –
wynagrodzenie wynikające z jego osobistego zaszeregowania, określonego stawką
godzinową lub miesięczną, a jeżeli taki składnik wynagrodzenia nie został
wyodrębniony przy określaniu warunków wynagradzania – 60% wynagrodzenia.
6. Za czas dyżuru, o którym mowa w ust. 2 i 3, kierowcy przysługuje
wynagrodzenie w wysokości określonej w przepisach o wynagradzaniu
obowiązujących u danego pracodawcy, nie niższe jednak niż w wysokości połowy
wynagrodzenia określonego w ust. 5.

Ustawa o czasie pracy kierowców art. 9

DODAJ