Art. 67. 1. Naczelnik urzędu celno-skarbowego może zarządzić na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej konwój towarów w przypadku, gdy:
1) niemożliwe jest nałożenie zamknięć urzędowych, a zachowanie tożsamości
towaru jest niezbędne do przestrzegania warunków procedury celnej, procedury
zawieszenia poboru podatku akcyzowego lub istnieje uzasadnione podejrzenie,
że towar może zostać usunięty spod dozoru celnego, o którym mowa
w przepisach celnych Unii Europejskiej;
2) istnieje uzasadnione podejrzenie, że towary nie zostaną dostarczone do urzędu
celno-skarbowego albo miejsca uznanego lub wyznaczonego przez organ KAS;
3) istnieje uzasadnione podejrzenie, że towary nie zostaną dostarczone do miejsca
wskazanego w dokumencie towarzyszącym przesyłce;
4) kwota należności publicznoprawnych mogących powstać w związku
z przewozem towarów podlegających kontroli jest wyższa niż kwota
zabezpieczenia;
5) przewożone są towary, których przewóz jest związany ze zwiększonym
ryzykiem.
2. Naczelnik urzędu celno-skarbowego może zobowiązać przewoźnika, aby
konwój lub określone czynności w ramach konwoju wykonywały wyspecjalizowane
jednostki działające w zakresie ochrony osób lub mienia.
2a. Decyzję o zarządzeniu konwoju doręcza się kierującemu pojazdem. Decyzja
jest natychmiast wykonalna.
2b. Do decyzji, o której mowa w ust. 2a, stosuje się przepisy działu IV ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, z wyjątkiem art. 165 § 2
i art. 200 § 1.
3. Koszty konwoju ponoszą solidarnie:
1) przewoźnik będący osobą fizyczną, osobą prawną lub jednostką organizacyjną
nieposiadającą osobowości prawnej, prowadzącą działalność gospodarczą,
realizującą usługę przewozu towaru;
2) nadawca towarów będący osobą fizyczną, osobą prawną lub jednostką
organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, prowadzącą działalność
gospodarczą, dokonującą wysyłki towaru będącego przedmiotem przewozu.

Ustawa o Krajowej Administracji Skarbowej art. 67

DODAJ