Art. 1. Ustawa określa:
1) czas pracy kierowców wykonujących przewóz drogowy, zatrudnionych na
podstawie stosunku pracy;
1a) czas pracy przedsiębiorców osobiście wykonujących:
a) przewozy drogowe, do których ma zastosowanie rozporządzenie
(WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów
socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz
zmieniające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE)
2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG)
nr 3820/85 (Dz. Urz. UE L 102 z 11.04.2006, str. 1, z późn. zm.),
zwane dalej „rozporządzeniem (WE) nr 561/2006”, albo Umowa
europejska dotycząca pracy załóg pojazdów wykonujących międzynarodowe przewozy drogowe (AETR), sporządzona
w Genewie dnia 1 lipca 1970 r. (Dz. U. z 2014 r. poz. 409), zwana dalej „Umową AETR”,
b) przewozy regularne, których trasa nie przekracza 50 km;
1b) czas pracy osób niezatrudnionych przez przedsiębiorcę, lecz osobiście
wykonujących na jego rzecz:
a) przewozy drogowe, do których ma zastosowanie rozporządzenie (WE) nr 561/2006 albo Umowa AETR,
b) przewozy regularne, których trasa nie przekracza 50 km;
2) obowiązki pracodawców w zakresie wykonywania przewozów drogowych;
3) zasady stosowania norm dotyczących okresów prowadzenia pojazdów,
obowiązkowych przerw w prowadzeniu i gwarantowanych okresów
odpoczynku, określonych w rozporządzeniu (WE) nr 561/2006 albo
Umowie AETR;
4) okresy prowadzenia pojazdów, obowiązkowe przerwy w prowadzeniu
i gwarantowane okresy odpoczynku kierowców:
a) zatrudnionych na podstawie stosunku pracy,
b) niebędących pracownikami
– wykonujących przewozy regularne na trasach nieprzekraczających 50 km
pojazdami, o których mowa w rozporządzeniu (WE) nr 561/2006.

Ustawa o czasie pracy kierowców art. 1