Art. 186. 1. Rozpatrzeniu na podstawie ustawy podlegają wnioski:
1) osób, które nie odpowiadały warunkom wymaganym do uzyskania prawa do
emerytury lub renty na podstawie przepisów dotychczasowych, jeżeli osoby te
odpowiadają warunkom do uzyskania świadczeń na podstawie ustawy;
2) osób, które przedłożyły nowe dowody mające wpływ na prawo do świadczeń lub
ich wysokość.
2. Przepisy ustawy stosuje się do wniosków o świadczenia zgłoszonych:
1) począwszy od dnia wejścia w życie ustawy;
2) przed dniem wejścia w życie ustawy, jeżeli choćby jeden z warunków do
uzyskania prawa do świadczenia został spełniony, poczynając od tego dnia.
3. Do wniosków osób urodzonych przed dniem 1 stycznia 1949 r., które do
dnia wejścia w życie ustawy nie zgłosiły wniosku o emeryturę, mimo że spełniły
warunki do nabycia prawa do tego świadczenia – stosuje się przepisy ustaw i dekretu
wymienionych w art. 195 dotyczące warunków nabycia prawa do emerytury, chyba że
przepisy ustawy są dla tych osób korzystniejsze.
4. Prawo do emerytury określonej w art. 28 ust. 3 ustawy, o której mowa
w art. 166, w brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy,
zachowuje poseł lub senator, który do dnia 31 grudnia 1997 r. spełnił warunki
wymagane do jej przyznania.

Ustawa o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych art. 186