Art. 11. W ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr
43, poz. 296, z późn. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 519¹ w § 4 kropkę na końcu zastępuje się przecinkiem oraz dodaje się pkt
5 w brzmieniu:
„5) likwidacji niepodjętych depozytów.”;
2) w części pierwszej w księdze drugiej w tytule II dział V otrzymuje brzmienie:
„Dział V.
Sprawy depozytowe
Rozdział 1.
Złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego
Art. 692. W sprawach o złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego właściwy jest sąd miejsca wykonania zobowiązania. Jeżeli
miejsca tego nie da się ustalić, właściwy jest sąd miejsca zamieszkania wierzyciela, a gdy wierzyciel jest nieznany lub gdy
nie jest znane miejsce jego zamieszkania – sąd miejsca zamieszkania dłużnika. Jeżeli zobowiązanie jest zabezpieczone wpisem w
księdze wieczystej, właściwy jest sąd miejsca położenia nieruchomości.
Art. 693. We wniosku o złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego należy:
1) określić zobowiązanie, przy wykonaniu którego składa się przedmiot;
2) przytoczyć okoliczności uzasadniające złożenie;
3) dokładnie oznaczyć przedmiot, który ma być złożony;
4) wskazać osobę, której przedmiot ma być wydany, oraz warunki, pod którymi wydanie ma nastąpić.
Art. 693¹. W postępowaniu o złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu
sądowego sąd nie bada prawdziwości twierdzeń zawartych
we wniosku, ograniczając się do oceny, czy według przytoczonych okoliczności złożenie do depozytu jest prawnie uzasadnione.
Art. 693². § 1. Złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego może
być dokonane dopiero po uzyskaniu zezwolenia sądu.
§ 2. Jeżeli jednak przedmiotem świadczenia są pieniądze polskie, złożenie do depozytu może być dokonane również przed uzyskaniem
zezwolenia sądu. W takim wypadku dłużnik powinien równocześnie ze złożeniem pieniędzy zgłosić wniosek o zezwolenie na
złożenie do depozytu. W razie uwzględnienia tego wniosku złożenie do depozytu uważa się za dokonane w chwili, w której rzeczywiście nastąpiło.
Art. 693³. § 1. Jeżeli wierzyciel lub jego miejsce zamieszkania nie są znane, o
zezwoleniu na złożenie przedmiotu świadczenia do depozytu sądowego sąd ogłosi publicznie w budynku sądowym oraz w lokalu
organu gminy. Ponadto sąd zarządza umieszczenie ogłoszenia w
dzienniku o zasięgu ogólnopolskim lub podaje je w inny sposób
do wiadomości publicznej; może je również ogłosić w Monitorze
Sądowym i Gospodarczym.
§ 2. Ogłoszenie powinno zawierać dane określone w art. 693 pkt 1, 3
i 4 oraz wezwanie wierzyciela do odbioru depozytu.
§ 3. Jeżeli wierzyciel lub jego miejsce zamieszkania nie są znane, sąd
ustanawia kuratora. Przepis art. 510 § 2 stosuje się odpowiednio.
Art. 693⁴. § 1. Sąd może zażądać, aby depozyt został złożony w odpowiednim
opakowaniu.
§ 2. Przed przyjęciem kosztowności do depozytu sądowego poddaje
się je opisowi i oszacowaniu przez biegłego w obecności dłużnika
lub wyznaczonej przez niego osoby.
Art. 693⁵. § 1. Jeżeli dłużnik jest zobowiązany do świadczeń powtarzających się,
a zachodzą warunki do złożenia do depozytu sądowego świadczeń już wymagalnych, sąd może zezwolić dłużnikowi na składanie w przyszłości do depozytu dalszych świadczeń w chwili, gdy
staną się wymagalne. O złożeniu każdego świadczenia sąd zawiadamia wierzyciela.
§ 2. Na wniosek wierzyciela sąd uchyli postanowienie o zezwoleniu
dłużnikowi na składanie do depozytu świadczeń na zasadach
określonych w § 1, jeżeli wierzyciel wyrazi gotowość przyjmowania i pokwitowania odbioru dalszych świadczeń wymagalnych.
Art. 693⁶. § 1. Pieniądze, kosztowności, książeczki oszczędnościowe, papiery
wartościowe i inne dokumenty oraz przedmioty, które mają być
przyjęte do depozytu sądowego na podstawie przepisów szczególnych, przechowuje się w sądzie lub w banku. Inne przedmioty
przechowuje się w miejscu wyznaczonym przez sąd.
§ 2. Jeżeli przedmiotem świadczenia jest książeczka oszczędnościowa, a przechowanie nie następuje u jej wystawcy, o przyjęciu
książeczki oszczędnościowej do depozytu sąd zawiadomi tego wystawcę.
Art. 693⁷. § 1. W celu sprawowania dozoru nad przedmiotami przechowywanymi w wyznaczonym miejscu sąd ustanowi dozorcę. Przed wydaniem postanowienia sąd wysłucha wniosku dłużnika co do osoby
dozorcy. Na postanowienie sądu przysługuje zażalenie.
§ 2. Do dozorcy stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące dozorcy
w toku egzekucji sądowej.
Art. 693⁸. Dokumenty i inne depozyty rzeczowe przechowuje się w stanie
niezmienionym.
Art. 693⁹. § 1. Jeżeli przedmiotem świadczenia, które ma być złożone do depozytu sądowego, jest rzecz ruchoma ulegająca łatwemu zepsuciu, jak również rzecz ruchoma, której przechowywanie byłoby związane z kosztami niewspółmiernie wysokimi w stosunku do jej
wartości lub nadmiernymi trudnościami albo powodowałoby
znaczne obniżenie jej wartości, sąd na wniosek dłużnika zarządzi
postanowieniem sprzedaż rzeczy według przepisów o egzekucji
z ruchomości.
§ 2. Uzyskaną ze sprzedaży kwotę komornik składa do depozytu sądowego.
Art. 693¹⁰. Po przyjęciu depozytu sąd wyda dłużnikowi pokwitowanie.
Rozdział 2.
Zwrot depozytu sądowego składającemu i wydanie depozytu
sądowego uprawnionemu
Art. 693¹¹. § 1. Na żądanie dłużnika sąd zwróci mu depozyt, jeżeli wierzyciel
nie zażądał wydania depozytu.
§ 2. Jeżeli wniosek dłużnika o zwrot depozytu i wniosek wierzyciela
o wydanie zostały zgłoszone równocześnie, sąd postanowi wydać
depozyt wierzycielowi.
Art. 693¹². W razie złożenia depozytu na skutek orzeczenia sądu lub innego
organu, depozyt nie może być zwrócony dłużnikowi bez zezwolenia sądu lub innego organu, który wydał to orzeczenie, chyba że
z orzeczenia wynika co innego.
Art. 693¹³. Jeżeli złożenie przedmiotu do depozytu nastąpiło w celu nadania
klauzuli wykonalności tytułowi egzekucyjnemu, depozyt nie może być zwrócony dłużnikowi bez zgody wierzyciela, chyba że
wniosek o nadanie klauzuli wykonalności został cofnięty.
Art. 693¹⁴. Na żądanie wierzyciela sąd postanowi wydać mu depozyt, jeżeli
zachodzą warunki określone we wniosku o złożenie do depozytu.
Art. 693¹⁵. Jeżeli zobowiązanie było zabezpieczone wpisem w księdze wieczystej, a na skutek złożenia przedmiotu świadczenia do depozytu nastąpiło wykreślenie tego wpisu, dłużnik może żądać wydania
mu depozytu tylko za zgodą wierzyciela, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.
Art. 693¹⁶. Na żądanie dłużnika, zgłoszone przed wydaniem przez sąd postanowienia o wydaniu depozytu, sąd przyzna mu od wierzyciela
zwrot kosztów postępowania.
Art. 693¹⁷. Jeżeli złożenie do depozytu sądowego nastąpiło na żądanie właściwego organu, depozyt wydaje się osobie uprawnionej dopiero po wykazaniu przez nią, że warunki, pod którymi wydanie depozytu mogło nastąpić, zostały spełnione.
Rozdział 3.
Postępowanie w sprawach o stwierdzenie likwidacji niepodjętego depozytu
Art. 693¹⁸. § 1. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się w sprawach o stwierdzenie likwidacji niepodjętych depozytów, o ile przepisy innych ustaw nie stanowią inaczej.
§ 2. W sprawach, o których mowa w § 1, właściwy jest sąd miejsca złożenia depozytu.
Art. 693¹⁹. § 1. We wniosku o stwierdzenie likwidacji niepodjętego depozytu należy:
1) wskazać okoliczności, w których nastąpiło złożenie depozytu;
2) dokładnie określić depozyt podlegający likwidacji;
3) wskazać osobę, która jest uprawniona do odbioru depozytu.
§ 2. W przypadku gdy nie jest znana osoba uprawniona do odbioru
depozytu lub nie jest znane jej miejsce zamieszkania lub siedziba,
wnioskodawca jest obowiązany przedstawić dowody potwierdzające dokonanie czynności mających na celu wyjaśnienie tych okoliczności.
Art. 693²⁰. W sprawie o stwierdzenie likwidacji niepodjętego depozytu sąd
może wszcząć postępowanie z urzędu.
Art. 693²¹. Uczestników, którzy nie są znani lub których miejsce zamieszkania lub siedziba nie jest znane, sąd wzywa do udziału w postępowaniu przez obwieszczenie publiczne w budynku sądowym.
Art. 693²². Do wykonania orzeczenia o stwierdzeniu likwidacji niepodjętego
depozytu jest obowiązany naczelnik właściwego urzędu skarbowego w trybie i na zasadach określonych w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.”.

Ustawa o likwidacji niepodjętych depozytów art. 11

DODAJ