Art. 101. 1. Kontener przewożony statkiem należy utrzymywać w stanie
zapewniającym bezpieczeństwo, zgodnie z postanowieniami Międzynarodowej konwencji o bezpiecznych kontenerach, sporządzonej w Genewie dnia 2 grudnia 1972 r. (Dz. U. z 1984 r. poz. 118 i 119).
2. Dowodem uznania kontenera za bezpieczny jest umieszczona na nim ważna
tabliczka uznania.
3. Kontrola bezpieczeństwa kontenera polega na sprawdzeniu czy jest na nim
umieszczona ważna tabliczka uznania.
4. Organami uprawnionymi do przeprowadzania przeglądów, prób i uznawania
kontenerów oraz do kontroli ich stanu są dyrektorzy urzędów morskich.
5. Jeżeli zachodzi podejrzenie, że stan kontenera zagraża bezpieczeństwu,
dyrektor urzędu morskiego zabrania jego użycia i nakazuje doprowadzenie kontenera
do stanu zgodnego z wymaganiami bezpieczeństwa.
6. O wykryciu wady kontenera, która mogła już istnieć, gdy kontener został
uznany za bezpieczny, należy powiadomić właściwy organ państwa, który dokonał
takiego uznania.
7. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, mając na względzie
konieczność zapewnienia bezpieczeństwa przy czynnościach przeładunkowych
kontenerów i ich transporcie, określi, w drodze rozporządzenia, tryb i sposób
postępowania przy przeprowadzaniu przeglądów, prób i uznawaniu kontenerów.

Art. 101a. 1. Kontener eksportowany z portu polskiego, przed załadowaniem na
statek, musi posiadać informację o zweryfikowanej masie brutto kontenera (VGM),
zgodnie z prawidłem 2 rozdziału VI Konwencji SOLAS. VGM określa się, biorąc pod
uwagę wytyczne IMO dotyczące weryfikowanej masy brutto kontenera przewożącego
ładunek.
2. Za określenie VGM odpowiada załadowca wskazany w wystawionym przez
przedsiębiorcę żeglugowego konosamencie, morskim liście przewozowym albo
innym dokumencie transportu multimodalnego, w tym w bezpośrednim
konosamencie, a w przypadku braku tych dokumentów – podmiot, który zawarł
umowę przewozu z przedsiębiorcą żeglugowym albo na rzecz lub w imieniu którego
taką umowę zawarto, zwany dalej „załadowcą”.
3. VGM określona przez załadowcę nie może różnić się od masy kontenera o
więcej niż 5% oraz nie może przekraczać maksymalnej masy brutto określonej na
tabliczce uznania kontenera.
4. Kontener nieopatrzony informacją o VGM lub kontener o masie różniącej się
od VGM o więcej niż 5% lub przekraczającej maksymalną masę brutto określoną na
tabliczce uznania kontenera nie może być załadowany na statek.
5. VGM jest określana w dokumencie lub komunikacie przekazywanych w
postaci papierowej lub elektronicznej. Dokument i komunikat określające VGM
muszą być podpisane przez upoważnioną przez załadowcę osobę odpowiedzialną za
potwierdzenie VGM, zwaną dalej „osobą odpowiedzialną”. Dokument i komunikat
muszą być opatrzone odpowiednio kwalifikowanym podpisem elektronicznym albo
czytelnym podpisem własnoręcznym, z podaniem imienia i nazwiska osoby
odpowiedzialnej.
6. Dokument lub komunikat, o których mowa w ust. 5, są przekazywane
przedsiębiorcy żeglugowemu lub przedstawicielowi terminala kontenerowego w
sposób uzgodniony między załadowcą a przedsiębiorcą żeglugowym lub
przedstawicielem terminala kontenerowego oraz w czasie pozwalającym na
uwzględnienie VGM w planie załadunku statku. W przypadku przekazania
dokumentu lub komunikatu tylko przedsiębiorcy żeglugowemu jest on obowiązany do
przekazania informacji o VGM przedstawicielowi terminala kontenerowego z
wyprzedzeniem umożliwiającym załadunek statku. W przypadku kontenera
dostarczonego drogą morską do portu, w którym jest przeładowywany na inny statek
w celu dalszego transportu do portu docelowego, w porcie przeładunku za VGM
przyjmuje się masę brutto kontenera określoną w informacji przekazanej
przedstawicielowi terminala kontenerowego przez przedsiębiorcę żeglugowego
dostarczającego kontener.
7. Zarządzający terminalem kontenerowym zapewnia, że na terminalu
obowiązują procedury określające sposób postępowania w przypadku, gdy kontener
na wjeździe do terminala kontenerowego nie posiada określonej VGM, oraz procedury
uniemożliwiające dokonanie załadunku na statek kontenera nieposiadającego
określonej VGM oraz w odniesieniu do którego stwierdzono, że VGM określona przez
załadowcę różni się od masy kontenera uzyskanej podczas pomiaru na terminalu
kontenerowym.
8. Załadowca i przedstawiciel terminala kontenerowego mogą zawrzeć umowę
określającą sposób postępowania z kontenerem w celu określenia VGM na terminalu
kontenerowym.
9. W celu dodatkowej weryfikacji VGM określonej przez załadowcę,
przedsiębiorca żeglugowy, przedstawiciel terminala kontenerowego lub właściwy
terytorialnie dyrektor urzędu morskiego mogą dokonywać wyrywkowych kontroli
VGM. Koszty ważenia kontenera pokrywa zlecający ważenie. W przypadku gdy masa
kontenera stwierdzona w czasie wyrywkowej kontroli różni się od VGM określonej
przez załadowcę, koszty ważenia kontenera pokrywa załadowca.
10. W przypadku stwierdzenia, że masa kontenera różni się od VGM określonej
przez załadowcę o więcej niż 5% lub przekracza maksymalną masę brutto określoną
na tabliczce uznania kontenera, przedsiębiorca żeglugowy lub przedstawiciel
terminala kontenerowego powiadamia o tym właściwego dyrektora urzędu morskiego
i właściwego dla portu morskiego naczelnika urzędu celno-skarbowego, podając dane
identyfikacyjne kontenera, dane załadowcy umożliwiające jego identyfikację: imię i
nazwisko albo nazwę, adres zamieszkania albo siedziby i numer w rejestrze
przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym oraz VGM określoną przez
załadowcę w dokumencie lub komunikacie, o których mowa w ust. 5, a także
przekazuje kopie dokumentów potwierdzających dokonanie na terminalu
kontenerowym pomiaru masy kontenera.
11. W przypadku stwierdzenia różnicy między masą kontenera a VGM określoną
przez załadowcę za VGM przyjmuje się masę stwierdzoną zgodnie z ust. 9 lub 10.

Art. 101b. 1. Określenie VGM przez załadowcę następuje przez zważenie:
1) zapakowanego i zamkniętego kontenera, zwane dalej „metodą 1”;
2) poszczególnych składników ładunku kontenera, włączając palety, materiał
sztauerski i inne opakowania lub materiały zabezpieczające ładunek, oraz
dodanie masy tary kontenera, zwane dalej „metodą 2”.
2. Do ważenia, o którym mowa w ust. 1, używa się certyfikowanych lub
zalegalizowanych urządzeń pomiarowych, spełniających wymagania w zakresie
dokładności:
1) co najmniej klasy IIII w przypadku wag nieautomatycznych – określone w
przepisach rozporządzenia Ministra Rozwoju z dnia 2 czerwca 2016 r. w sprawie
wymagań dla wag nieautomatycznych (Dz. U. poz. 802);
2) co najmniej klasy Y(b) w przypadku wag automatycznych – określone w
przepisach rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 7 grudnia 2007 r. w
sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać wagi automatyczne dla
pojedynczych ładunków, oraz szczegółowego zakresu sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów
pomiarowych (Dz. U. poz. 1766);
3) co najmniej klasy D w przypadku wag samochodowych do ważenia pojazdów w
ruchu – określone w przepisach rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 25
września 2007 r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać wagi
samochodowe do ważenia pojazdów w ruchu, oraz szczegółowego zakresu badań
i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych
przyrządów pomiarowych (Dz. U. poz. 1345).
3. Stosowanie przez załadowcę metody 1 nie wymaga zatwierdzenia.
4. Stosowanie przez załadowcę metody 2 wymaga uzyskania zatwierdzenia
dyrektora urzędu morskiego właściwego dla siedziby załadowcy. Właściwość
dyrektora urzędu morskiego ze względu na siedzibę załadowcy określa się zgodnie
z art. 17 ust. 1a i 1b.
5. Dyrektor urzędu morskiego prowadzi listę załadowców, którzy uzyskali
zatwierdzenie stosowania metody 2, zawierającą imiona i nazwiska albo nazwy oraz
adresy zamieszkania albo siedziby, i umieszcza ją na stronie podmiotowej
obsługującego go urzędu morskiego.
6. W przypadku stosowania metody 2 załadowca jest obowiązany zważyć
poszczególne składniki ładunku kontenera wymienione w ust. 1 pkt 2, chyba że dane
dotyczące masy ładunku są podane przez producentów, a ładunek został wcześniej
zważony na certyfikowanych lub zalegalizowanych urządzeniach pomiarowych oraz
oryginalnie, szczelnie i trwale zapakowany i informacja o jego masie jest w sposób
trwały i widoczny umieszczona na ładunku lub jego opakowaniu.
7. W przypadku stosowania metody 1 i metody 2 załadowca jest obowiązany do
przechowywania dokumentacji potwierdzającej określenie VGM na certyfikowanych
lub zalegalizowanych urządzeniach pomiarowych oraz dokumentacji wskazującej
osobę odpowiedzialną przez okres co najmniej 3 lat od dnia określenia VGM.
8. Kontener pakuje się, biorąc pod uwagę wytyczne IMO dotyczące pakowania
jednostek transportowo-ładunkowych.
9. Dyrektor urzędu morskiego właściwy dla siedziby załadowcy może
przeprowadzać doraźne kontrole u załadowców stosujących metodę 1 lub metodę 2 w celu potwierdzenia spełniania warunków określonych dla stosowania metody 1 lub
metody 2, w tym zweryfikowania informacji o potencjalnych nieprawidłowościach.
10. O negatywnym wyniku kontroli doraźnej u załadowcy posiadającego status
upoważnionego przedsiębiorcy, o którym mowa w art. 38 ust. 2 lit. b rozporządzenia
Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r.
ustanawiającego unijny kodeks celny (Dz. Urz. UE L 269 z 10.10.2013, str. 1, z późn.
zm.), zwanego dalej „upoważnionym przedsiębiorcą AEOS”, dyrektor urzędu
morskiego powiadamia naczelnika urzędu celno-skarbowego właściwego dla portu
morskiego.
11. Dyrektor urzędu morskiego właściwy dla siedziby załadowcy, biorąc pod
uwagę skalę i powtarzalność naruszeń, może cofnąć, w drodze decyzji, zatwierdzenie,
o którym mowa w ust. 4, w przypadku stwierdzenia nieprawidłowości w określaniu
VGM przez załadowcę stosującego metodę 2 lub różnic między masą kontenera a
VGM określoną przez załadowcę. Ponowne zatwierdzenie może nastąpić po upływie
3 miesięcy od daty cofnięcia zatwierdzenia.
12. Od decyzji, o której mowa w ust. 11, wydanej przez uznaną organizację
upoważnioną do wykonywania zadań administracji morskiej służy odwołanie do
ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej.

Art. 101c. 1. Warunkiem ubiegania się o zatwierdzenie stosowania metody 2 jest
posiadanie przez załadowcę udokumentowanych procedur dotyczących sposobu
określania VGM oraz dysponowanie certyfikowanymi lub zalegalizowanymi
urządzeniami pomiarowymi, o których mowa w art. 101b ust. 2.
2. Załadowca ubiegający się o zatwierdzenie albo potwierdzenie zatwierdzenia
stosowania metody 2 składa wniosek do właściwego dyrektora urzędu morskiego.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, załadowca dołącza dokumenty
potwierdzające spełnienie warunków, o których mowa w ust. 1, w tym posiadanie
udokumentowanych procedur dotyczących sposobu określania VGM, dokumenty
potwierdzające dysponowanie certyfikowanymi lub zalegalizowanymi urządzeniami
pomiarowymi, o których mowa w art. 101b ust. 2, dokumenty wskazujące osobę
odpowiedzialną, kopie certyfikatów w zakresie systemów zarządzania lub dokumenty
potwierdzające posiadanie statusu upoważnionego przedsiębiorcy AEOS, jeżeli załadowca takie posiada, oraz, z wyjątkiem załadowcy posiadającego status
upoważnionego przedsiębiorcy AEOS, dowód opłaty za przeprowadzenie kontroli.
4. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, oraz dokumenty, o których mowa w ust. 3,
przekazuje się pocztą w postaci papierowej lub drogą elektroniczną w postaci
odwzorowania cyfrowego.
5. W celu zatwierdzenia stosowania metody 2 dyrektor urzędu morskiego
właściwy dla siedziby załadowcy przeprowadza kontrolę wstępną, a następnie, w celu
potwierdzenia zatwierdzenia – kontrole odnowieniowe, z tym że kontroli tych nie
przeprowadza się u przedsiębiorcy posiadającego status upoważnionego
przedsiębiorcy AEOS.
6. Kontrole odnowieniowe przeprowadza się co roku od daty uzyskania
zatwierdzenia, a w przypadku załadowcy posiadającego wdrożony certyfikowany
system zarządzania zgodnie ze standardem uznanym międzynarodowo – co 3 lata.
7. Kontrolę wstępną i kontrolę odnowieniową przeprowadza się w terminie 30
dni od dnia otrzymania odpowiednio wniosku o zatwierdzenie stosowania metody 2
albo wniosku o potwierdzenie zatwierdzenia stosowania metody 2.
8. Z kontroli sporządza się protokół w dwóch egzemplarzach, z których jeden
otrzymuje załadowca, a drugi pozostaje w aktach dyrektora urzędu morskiego.
9. W przypadku pozytywnego wyniku kontroli dyrektor urzędu morskiego, w
terminie 7 dni od dnia sporządzenia protokołu:
1) w przypadku kontroli wstępnej – zatwierdza, w drodze decyzji, stosowanie przez
załadowcę metody 2 i wpisuje załadowcę na listę, o której mowa w art. 101b ust.
5;
2) w przypadku kontroli odnowieniowej – potwierdza, w drodze decyzji,
zatwierdzenie stosowania przez załadowcę metody 2.
10. W przypadku negatywnego wyniku kontroli w protokole wpisuje się jego
przyczynę oraz odpowiednio, w drodze decyzji, odmawia się zatwierdzenia
stosowania metody 2 albo cofa się je. W przypadku kontroli wstępnej zakończonej
negatywnym wynikiem załadowca, po usunięciu przyczyn negatywnego wyniku,
może złożyć nowy wniosek, o którym mowa w ust. 2. W przypadku cofnięcia
zatwierdzenia przepis art. 101b ust. 11 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.
11. Od decyzji, o których mowa w ust. 9 i 10, wydanych przez uznaną organizację
upoważnioną do wykonywania zadań administracji morskiej, służy odwołanie do
ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej.
12. Za przeprowadzenie kontroli w celu zatwierdzenia albo potwierdzenia
zatwierdzenia stosowania metody 2 pobiera się opłatę ustaloną w załączniku do
ustawy. Opłata stanowi dochód budżetu państwa. Załadowca dodatkowo pokrywa
koszty przejazdu i zakwaterowania kontrolerów, na zasadach stosowanych przy
podróżach służbowych. W przypadku gdy koszty netto wynoszą poniżej 10 PLN,
odstępuje się od pobrania tej opłaty.
13. W przypadku gdy czynności, o których mowa w ust. 12, wykonuje uznana
organizacja upoważniona do wykonywania zadań administracji morskiej, dochód
budżetu państwa stanowi 10% opłaty ustalonej w załączniku do ustawy.
14. Załadowca informuje dyrektora urzędu morskiego właściwego ze względu na
siedzibę załadowcy o zmianach dotyczących osoby odpowiedzialnej w terminie 14 dni
od dnia dokonania zmiany.

Ustawa o bezpieczeństwie morskim art. 101

DODAJ